Było przed pierwszą w nocy i jak na tę porę, termometr pokazywał

całkiem wysoką temperaturę. Na ulicach panowały

cisza i spokój, a jedyne światło padało z latarni. Lekki wiatr

przyjemnie ochładzał moją skórę i bawił się włosami.

Aktualnie trwała impreza urodzinowa mojej przyjaciółki,

jak co roku pod koniec letnich wakacji. Te były specjalne,

w końcu osiemnastka jest na swój sposób wyjątkowa.

W większości krajów na świecie zostanie uznana za pełnoletnią.

Westchnęłam.

Powinnam cieszyć się razem z nią, tymczasem, ale to dosłownie

kilka minut temu, wydarzyło się coś, co całkowicie

zmieniło mój nastrój. W jednej chwili z wesołego stał się

przygnębiony i raczej się to nie zmieni.

Westchnęłam głośno po raz kolejny i kopnęłam kamyk,

który jakimś cudem znajdował się na ścieżce prowadzącej

do domu Lily. Chyba jako jedyna byłam przed domem,

reszta przebywała w środku albo z tyłu w ogrodzie, gdzie

toczyła się impreza. Przynajmniej mogłam pobyć chwilę

sama, tam byłoby to niemożliwe, a musiałam się trochę

uspokoić.

– Co tu robisz? – usłyszałam znajomy głos.

Odwróciłam się w stronę drzwi wejściowych, od razu

dostrzegając na schodkach blondyna.

– Alex. – Uśmiechnęłam się lekko. – Stoję, nie widać?

– zapytałam, na co ten zaśmiał się i usiadł na stopniu.

– Widzę. Co się dzieje?

Widziałam po jego minie, że wyczekiwał na odpowiedź.

Nie wywinę się. Wzruszyłam ramionami i zajęłam miejsce

obok niego, po czym oparłam głowę o jego ramię.

– Tom to dupek – mruknęłam cicho.

– To już wiem. Co dalej?

Wyprostowałam się na chwilę, aby zbesztać go srogim

spojrzeniem.

– Wyszłam, żeby do niego zadzwonić. Okazało się, że

zapomniał i że jest na jakiejś imprezie z kumplami. Więc

się wkurzyłam i powiedziałam mu, co o nim myślę. I tak

oto stałam się singielką.

– A myślałem, że ta historia będzie dłuższa – skomentował,

na co podniosłam się z miejsca i spojrzałam na niego,

mrużąc oczy.

– Wiesz... gdybym cię nie znała od pieluch i nie wiedziała,

że to twoja marna próba rozbawienia mnie, to byś

oberwał.

Przyglądał mi się z szerokim uśmiechem na ustach, ukazując

te swoje dołeczki, które na swój sposób uwielbiałam.

Nie mogłam długo nie odwzajemniać tego uśmiechu i on

dobrze o tym wiedział. Zaśmiałam się, kręcąc głową z niedowierzaniem.

Zawsze poprawiał mi humor i to bez większego

wysiłku. Cieszyłam się, że go miałam.

– No i oto chodzi! – Objął mnie ramieniem, śmiejąc się

przy tym razem ze mną. – Ale wiesz, to nawet lepiej. Nie

lubiłem go.

– Nigdy bym na to nie wpadła.

Przewrócił oczami.

– No i wiem, że znajdziesz sobie kogoś lepszego.

– Podczas nieustannej nauki w ostatniej klasie liceum

i dodatkowym odrabianiu twoich zadań z matmy?

– No wiesz, to dodatkowe ćwiczenia dla ciebie, pomagają

ci przyswoić wiedzę.

– A ty jej nie potrzebujesz? – Spojrzałam na niego, miał

tę swoją zastanawiającą minę, która zawsze mnie bawiła.

Prychnęłam tylko.

– Poradzę sobie.

– Jak zawsze. – Wstałam z miejsca, otrzepując spodenki.

– Chyba pójdę już do domu. Na razie! – Udałam się przed

siebie, aby opuścić teren domu mojej przyjaciółki.

– Odprowadzę cię. – Szybko zrównał ze mną krok.

– Wiesz, że to tylko kilka uliczek? – zapytałam z przekąsem.

– Wcale nie odwiedzam cię kilka razy w tygodniu, odkąd

się urodziliśmy, wcale. – Pokręcił głową, jakby to miało

mnie przekonać do jego wypowiedzi.

Ponownie się zaśmiałam i chwyciłam go pod ramię.

– Dziękuję – powiedziałam cicho.

– No wiesz, jako mężczyzna nie mogę zostawić kobiety

w potrzebie. Nigdy nie wiadomo, kto pałęta się o tej porze

po ulicy.

– Taa... Na przykład ty – szepnęłam. – A podziękowania

były za to, że mnie wysłuchałeś i trochę poprawiłeś mi

humor.

– Przecież wiem. To, że nie mam tak wysokiej średniej

jak ty, nie znaczy, że jestem głupi.

Przytaknęłam, cicho chichocząc.

– Ej... Bo cię tu zostawię. – oburzył się.

– Już to widzę, Alec. – Sięgnęłam do jego głowy i rozczochrałam

jego blond loczki. Nigdy tego nie lubił, ale chyba

przyzwyczaił się już do tego gestu z mojej strony, bo nawet

przestał to komentować. – Już to widzę – powtórzyłam.

– Melly Jelly nie będzie zazdrosna?

– Dlaczego wy ją tak nazywacie?

Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Powstanie

przezwiska jego dziewczyny miało swoją historię, a jego

autorem był nie kto inny jak jego najlepszy przyjaciel.

– Nadal się nie domyślasz? Matt jest dość kreatywny

w wymyślaniu przezwisk, często nietrafionych, ale to akurat

pasuje do niej idealnie. Kiedyś ci to ktoś może wyjaśni

albo w końcu sam się domyślisz. – Widziałam zrezygnowanie

na jego twarzy.

– Wracając do twojego pytania, jeśli posiedzi trochę

sama z innymi, to nic jej się nie stanie. Jak wychodziłem,

rozmawiała właśnie z Mattem, Lewisem, Lily i Amandą.

Zajmą się nią.

– Matthew szczególnie lubi jej dogryzać.

– Zauważyłem.

Po dziesięciominutowym spacerze, któremu towarzyszyła

nasza rozmowa i śmiech, zatrzymaliśmy się pod moim

domem. Przytuliłam się do niego, na co od razu odpowiedział

uściskiem. Zdecydowanie znaliśmy się za dobrze.

Oddychałam powoli, układając głowę wygodniej na jego

obojczyku. Lubiłam to w nim, że był wyższy ode mnie.

Sama byłam dość wysoka, bo miałam metr siedemdziesiąt

siedem. Czasami stanowiło to atut, a czasami przekleństwo.

Uśmiechnęłam się lekko pod nosem, wyczuwając

aromat perfum, które dostał ode mnie na urodziny.

Pasowały do niego.

– Dzięki za odprowadzenie. – Odsunęłam się z uśmiechem

na twarzy.

– Polecam się na przyszłość, jak zawsze.

Cmoknęłam go w policzek i skierowałam się do bramki.

– Do dzisiaj, tylko trochę później – usłyszałam.

Odwróciłam się, aby na niego spojrzeć, szczerzył się jak

głupi, machając na pożegnanie. Pokręciłam głową z niedowierzaniem.

Zamknęłam za sobą bramkę i skierowałam się

do wejścia domu. Zatrzymując się przy drzwiach, usłyszałam

dźwięk swojego telefonu. Odebrałam od razu, widząc,

kto do mnie dzwoni.

– Stęskniłeś się czy co? – mruknęłam niby od niechcenia,

przekręciłam klucz w zamku i weszłam do środka.

– Odprowadziłem cię, a teraz mam sam wracać w ciszy?

No chyba nie! Musisz mnie jeszcze przez chwilę znosić.

Starałam się głośno nie roześmiać, nie chciałam zbudzić

rodziców.

– Jesteś niemożliwy, Alexie Walsh.