rok później; marzec 2016

Oh, dzienniczku... Przepraszam, że nie zaglądałem do ciebie przez tyle czasu, ale może życie stało się... Życiem? W końcu odnalazłem sens życia, zacząłem się uczyć, przestałem płakać w poduszkę i nawet zacząłem zgłaszać się na lekcjach! 

Mam już szesnaście lat, ale jak tylko wybije maj, styknie mi siedemnaście. Nie czuję się staro, ale Jimin ciągle przypomina mi o moim wieku fizycznym oraz mentalnym i sam już nie wiem czy jestem stary, czy może nie.

Poza tym, ja i Jungkook staliśmy się naprawdę nierozłącznymi przyjaciółmi. Nieważne, że mieszkamy tak daleko od siebie (on w Busan, a ja w Daegu; chyba nie wspominałem o tym wcześniej) i tak bardzo dobrze się wspieramy, chociaż w pocieszaniu siebie nawzajem jesteśmy naprawdę do dupy. 

+ planujemy już nawet spotkanie! Ale nie jestem pewien czy nam się uda, bo nie ma okazji, aby dogadać szczegóły, a nasi rodzice nie są do tego zbyt przychylnie nastawieni. No cóż, jak nie teraz, to za rok albo dwa. 

Dodam jeszcze, że ja i Jungkook złożyliśmy sobie kilka obietnic na malutki paluszek, więc nie możemy umrzeć przed ich spełnieniem. No i no i no i... Nie mam pojęcia co tutaj jeszcze napisać, a bardzo bym chciał.