– Dobrze się ustawiłaś – mówi Kate, gdy przegląda moje rzeczy – Nie wpadłabym na to, żeby pracować w sklepie z używaną odzieżą. Po za tym nie wiedziałabym, który wybrać.

– Dobijaj mnie bardziej – siedzimy na podłodze w jej pokoju i zastanawiamy się, co ubrać, najpierw na zakupy potem na imprezę.

– Jeszcze trochę, Wendy.

– Jakieś osiem miesięcy.

– Szybko zleci, laska.

Rzuca we mnie przerobionymi przeze mnie jeansami i koszulką, którą buntowniczo nosze tył na przód, a tak naprawdę po prostu w ten sposób wygląda lepiej.

– Skóra do tego, czy drugi jeans??

– Jesteśmy w Londynie, dawaj jeans.

To puchata jeansowa kurtka, której wycięłam kieszenie.

– Mam do tego idealny szal! Twoja czapka będzie pasować.

Nie mogę przestać się uśmiechać, gdy dobieramy moją stylizacje, a później to samo robimy z nią. Rzeczywistość jest milion razy lepsza, niż rozmowy przez telefon.

Z jakiegoś powodu chcę się podzielić tym z Luke'm, ale nie wiedziałabym jak.

– Chodź, idziemy. Po drodze kupimy hod dogi, są pyszne, na kampusie w kawiarni pracuje taki przystojniak... a ja raz wpadłam tam z musztardą na ustach.

– Muszę go zobaczyć.

– No to chodźmy! Ma dzisiaj zmianę!

Energia Kate udziela się mi.

Niemal wybiegamy z jej mieszkania, żeby wszędzie zdążyć.

Metro jest dla mnie zagadką.

Ludzie wszędzie się przepychają.

Kate ciągnie mnie za rękę, żebym się nie zgubiła.

– Musisz nauczyć się wielkiego miasta.

Ktoś mnie popycha i niemal wpadam na Kate, ale ona łapie mnie w ostatniej chwili.

– To właśnie robią kieszonkowcy, dobrze, że wszystko ukryłyśmy.

– Miasto przestępców.

– A żebyś wiedziała – śmieje się – Nigdy więcej nikt mnie nie okradnie.

– Trzymam kciuki – rzucam sarkastycznie.

– Przecież jestem dobrym człowiekiem – trzepocze rzęsami, jakby właśnie mi to udowodniała, ale po chwila
obie śmiejemy się w niebogłosy.

– Tak dobrze cię tu mieć.

– Nie wiem, kiedy ostatni raz się tyle śmiałam...

– Wysiadamy! – dobrze, że się nad tym nie rozczulamy. Kate rusza biegiem po schodach, a ja za nią, próbując ją dogonić.

– Spotkamy się z Ethanem w kawiarnii, stamtąd pojedziemy na zakupy.

– On idzie z nami?

– No! Jest facetem, więc wie, co kręci facetów...

– Czekaj – zatrzymuję się – On pójdzie z nami po bieliznę?

– Tak, Wendy, on najlepiej ci wytłumaczy, dlaczego bawełniane majtki nie są seksowne.

Rumienię się, tak po prostu. Na szczęście jestem tak zdyszana, że ona nie może zobaczyć, że moje policzki płoną z innego powodu.

Rumieniec o podwójnym znaczeniu, fantastycznie, kurwa.

– To normalne tak?

– Całkowicie. My po domu cały czas biegamy w bieliźnie i nikt nie zwraca na to uwagi. Cóż, to zawsze ładna bielizna...

– Okej, zrozumiałam te sile perswazji.

– No i dobrze!

Znowu ciągnie mnie za rękę, aż w końcu docieramy na kampus. Kate wyjmuje telefon i dzwoni do Ethana, który już na nas czeka.

Chyba zaczynam się denerwować.

W ostateczności Ethan okazuje się bardzo wysokim chłopakiem z doskonale zrobionymi włosami i na dodatek jest modniś ubrany. Uśmiecha się, idealnym uśmiechem.

– Cześć – mówię pierwsza – Jestem Wendy.

– Wendy, Wendy, dużo o tobie słyszałem – ściska moją rękę i to prawdziwie męski uścisk. Mogę dostrzec żyły na jego ręce.

– Podobno jesteś świetnym stylistą....

– Patrz! – przerywa mi Kate i obraca w kierunku kas – Jest.

Ethan to niezłe ciacho, ale facet przy kasie to prawdziwe ciacho, takie które podoba się ludziom nawet, gdy nie lubią ciach.

Cholera.

– Zabrakło ci słów, co? – mówi przy moim uchu – Wyzywam ci, żebyś poszła i złożyła nasze zamówienie, ale nie z zamkniętą postawą, a flirtującą postawą.

– Nie mam...

– Masz – jakoś w to nie wierzę.

– Każda dziewczyna tutaj z nim flirtuje, Kate – szepczę, jak najciszej.

– Ale nie każda jest taka ładna, jak ty.

Nie potrafię za to podziękować odpowiednio. Tylko burczę pod nosem.

– No już – klepie mnie po tyłku, ludzie ostatnio upodobali sobie mój tyłek.

No dobra.

Potrafię zamówić pieprzoną kawę u przystojniaka.

Przecież nie zabraknie mi, kurwa, słów, nie jestem taką dziewczyną.

Taką to znaczy jaką?

Już się sama w tym zgubiłam.

– Zaproś go na imprezę – sugeruje Kate.

– Jestem pewna, że ma dziewczynę. Nie ukrywasz czegoś przede mną?

Kręci głową. Ethan przygląda mi się uważnie.

– Co podać? – pyta przystojniak.

Przyglądam mu się przez chwile, gdy przeglądam menu.

– Na dworze jest strasznie zimno, coś do rozgrzania, co byś zaproponował?

Stawiam na moją luzacką obojętność, mimo, że jestem cała spięta.

Nie wiem, czy dobrze udaję.

– Ja najbardziej lubię krówkową lub dyniową.

– To poproszę dwie krówkowe i jedną dyniową.

– Imię? – cholerny Starbucks.

– Napisz trzy razy Wendy, będą mieć po mnie pamiątkę.

Mogę dostrzec, jak unosi kącik ust ku górze, cholera, nie spodziewałam się takiej reakcji na te głupotę.

– Nie widziałem cię tu wcześniej. Jesteś tu nowa?

– Przyjechałam na weekend do przyjaciółki.

– Fajnie – rzuca bardziej od niechcenia – Zaraz podam twoje zamówienia, chociaż jestem tu sam, bo wszyscy wzięli wolne z powodu jakieś imprezy i będę tu siedział do zamknięcia...

– Czyli?

– Jest piątek. Pierwsza w nocy.

– Kurwa – cholera, mogłam się powstrzymać.

– Ta, kurwa. Ludzie są na imprezie, ruch jest do jakieś dwudziestej trzeciej...

– Masz przerąbane, koleś.

– Dzięki, to pocieszające. Ty pewnie masz lepsze plany.

– Impreza.

– Gdyby impreza cię znudziła, wiesz gdzie mnie szukać – podaje mi trzy kawy – Trzy razy Wendy, jestem Paul.

– Miło cię poznać, Paul.

Uśmiecha się, a ja odwzajemniam uśmiech.

– Wow! Totalnie wymiatałaś! – krzyczy Kate.

– Nie wiem, jak ci poszło. Gapiłem się na twój tyłek.

Chyba chodzi o komplementy.

Nigdy nie dostałam ich tyle.