Unikam go.

Na szczęście mam już swój samochód i nie spacerujemy sobie razem.

Gdy jadę po Dylana jestem na ostatnią chwile i odjeżdżam z piskiem opon.

Tata przyjechał, bo się za nami stęsknił i postanowił zostać na trochę, dlatego nie muszę czekać na Dylana po niedzielnej mszy, bo tata jest tam z nim.

Nawet mama jest w domu.

To takie dziwne być tak po prostu rodziną. Dylan się uśmiecha, gdy tata angażuje go do najmniejszych czynności. Mama śpiewa gotując, a tata skrada jej pocałunki i zabrania nam patrzeć.

Nawet gdy zakrywamy oczy, bardziej żartem, uśmiechamy się z Dylanem do siebie.

Nie mam nawet czasu myśleć o Luke'u, bo ja też jestem szczęśliwa.

Dlaczego tak nie może być zawsze?

Może gdyby tak było ja nie chciałabym uciekać do Londynu, bo teraz naprawdę tego nie chcę.

Mogłabym godzinami siedzieć z tatą w ogrodzie i doprowadzać go do porządku.

Może mogłabym tu być szczęśliwa.

Wiele różnych elementów składa się na ludzkie szczęście, mi chyba brakuje do tego pełnej rodziny.

Takich chwil, gdy mama i tata żartują, gdy spędzają czas z dziećmi.

Nie rozumiem, dlaczego mama nie do końca to robi, gdy nie ma taty i dlaczego tak dużo jej nie ma.

Czyżby była bez niego pusta? Nieszczęśliwa przy nas bez niego?

To brzmi tak okropnie.

Teraz jednak nie jestem z rodzicami, bo Kate zadzwoniła, a przez tą pełną rodzinkę nie miałam okazji z nią porozmawiać.

– Cześć, laska. Co słychać na wsi? Jak tam twój przystojny piłkarz?

Nie przestaje go nazywać moim, mimo, że tłumaczę jej, że to nigdy nie ma prawa się udać. Widziałam się raz z Jackiem i wymieniamy się wiadomościami, ale on też nie porusza tematu brata

Teraz jest na etapie wybierania psa i stale zamęcza mnie dziwnymi esemesami, wysyłając mi milion zdjęć różnych psiaków czy akcesoriów. Ostatnio stwierdził, że jego sunia będzie baletnicą. Przez chwile zwątpiłam, czy mówi o psie. Ten żart o dziwo przypomniał mi o Luke'u.

Dlaczego go unikam?

Bo jest niebezpieczny, a ja nie potrzebuję takich rzeczy w moim życiu.

– Przestań.

– Zauważyłaś, że odkąd się tam pojawił częściej rozmawiamy o tobie i o twoim życiu w tej dziurze, niż o mnie?

Tak, to faktycznie możliwe.

– Kompletnie mi to nie przeszkadza, ale... – zawsze jest jakieś ‚ale' – Nie chcę już słuchać twojego użalania...

– Przepraszam, Kate.. już słucham twoich..

– Nie – oburza się – Jesteśmy przyjaciółkami i mogę znieść, gdy nie mówię o sobie. Próbuję ci powiedzieć, że powinnaś zacząć działać. Ten chłopak sprawiał, że odżyłaś. Kto wie, jakie jeszcze ma zdolności?

– Mówimy teraz o seksie?

– A myślisz o seksie z nim?

– Kate!

Krzyczę i podchodzę do okna, ponieważ słyszę, że podjechał samochód, oby tylko to nie byli dziadkowie.

– Jest piłkarzem, ma kaloryfer?

– Czy możemy skończyć o nim rozmawiać?

Jednak coś nie pozwala mi przestać o nim myśleć, ponieważ to jego samochód stoi pod domem. Odsłaniam firankę i przyglądam się, jak Dylan wysiada z jego ciężarówki. Tata coś do niego krzyczy, musi stać na ganku.

– Tato, zapraszam Luke'a od tygodnia, a on nie chce wejść!

Przeze mnie?

Może wydawało mi się, że go unikam, a tak naprawdę to on unika mnie..

Luke spogląda w górę, a ja odsuwam się, jakby mógł mnie zobaczyć.

– Hej? Jesteś tam?

– Cicho – mówię do niej, jakby faceci na dole mogli ją usłyszeć.

– Cześć, Luke, tak powinieneś wejść, nie mieliśmy jeszcze okazji...

O cholera.

– Dziękuję, ale...

Dobrze, że mam otwarte okno i mogę wszystko usłyszeć.

– Żadnych ale, moja piękna żona zrobiła kolacje.

Uśmiecham się, gdy tata mówi w ten sposób o mamie.

– Chodź, muszę poznać faceta, o którym mój syn nie przestaje mówić.

– No dobrze.

Jeszcze raz patrzy w moje okno, jakby mógł mnie zobaczyć.

Nie chcę, żeby mnie widział.

– Już?

– Luke na horyzoncie, właśnie wchodzi do mojego domu..

– Bez koszulki?

– Kate!

Ona zaczyna chichotać.

– Wendy! Zejdź na dół!

– Jestem wzywana – szepczę – Życz mi powodzenia.

– Ubierz stanik z push upem!

– Serio to jest twoja rada?

– Wendy! – krzyczy mój brat.

– Myślę, że jesteś za mało odważna na brak stanika. Zadzwoń później.

– Okej.

No to czas zejść na dół.

Bardzo powili...

Wyglądając przez dziurę pomiędzy schodami, a parterem.

To Luke pierwszy unosi głowę, jakby mógł poczuć, że idę. To wydaje się cholernie dziwne.

– Cześć, Wendy.

Nie jest tu dla mnie, jest tu pomimo mnie.

– Znacie się? – pyta tata – Nie widziałem, żebyś ostatnio jeździła po Dylana..

– Bo ty się do tego wyrywasz, tato – uśmiecham się – Cześć, Luke – mój głos się łamie.

– Cześć, Wendy – mówi jeszcze raz.

– Siadajmy do stołu. Opowiesz nam więcej o swoim życiu, Luke.

– Naprawdę chcecie państwo tego słychać?

– Musimy wiedzieć, czym Dylan jest taki zachwycony.

Rodzice zadają mu pytania, a on skrupulatnie na nie odpowiada, co jakiś czas zerka na mnie, a ja udaję, że tego nie widzę.

Luke oferuje, że pozmywa, jak przystało na faceta, którzy istnieją tylko w filmach lub którzy wierzą w samo dobro. Mama nie chce się zgodzić, na co tata proponuje, żebym ja mu pomogła.

No więc, kończymy oboje w kuchni.

Nie mamy zmywarki, bo babcia się na nią nie zgodziła.

To szaleństwo, wiem, ale co poradzę? To miasteczko jest właśnie takie popierdolone.

– Przepraszam – mówi – Nie chcę ci się narzucać, gdyby nie twój tata... – stoi w bezpiecznej odległości ode mnie – Chodzi o Natalie i o te randkę?

Kurwa.

Co mam niby powiedzieć?

– Gówno...

– Nie poszedłem na te randkę.

– Pewnie zżerają cię wyrzuty sumienia, co? Zraniłeś dziewczynę..

– Ta, coś w tym rodzaju – zbyt długo myje jeden talerz – Nie chcę, żebyś mnie unikała.

– Nie unikam cię – kłamię.

– Więc chociaż na mnie spójrz.

Nie potrafię.

I na szczęście nie muszę, bo Dylan go wola.

Uratowana.