Chapter 13: No, Please

Astralla

Just like what Brix promised to our daughter, he was starting to show Aya how to ride a horse. I was not against it at first since I also wanted her to learn it since I know she will need it in the future. But after she attempted to escape last time, I couldn't help but worry now.

What if she used it as a way to escape again?

On the way back, I've bumped into Lola. Katulad ng madalas ay may banayad na ngiti sa kanyang labi. She always reminds me of Lady Melendez.

"Mabuting balita na dumating na ang ama ni Aya," aniya sa akin. Nilagay niya sa likod ang mga kamay at suminghap. "Kahit papaano ay mababaling sa iba ang atensyon ng anak niyo."

Sumagi sa isipan ko si Koko. Naguguluhan pa rin ako kung bakit hindi siya makakita kagabi. Alam kong isa ito sa mga tinatago niyang misteryo at alam ko rin na kung may mas alam tungkol dito ay si Lola 'yon.

But she's been skeptical about him since then. Mas lalo lang nitong pasisiklabin ang kagustuhan niyang mas kilalanin si Corbie. Ayokong pangunahan ang batang 'yon.

As much as possible, I wanted to leave him untouched.

However, I am also starting to question things.

Who really is that kid?

"Nakita mo ba ang buwan kagabi, Astra?" tanong ni Lola. Tumingala pa ito na parang inaalala ang nasaksihan. "Bilog, buo at maliwanag. Napakahiwaga."

"May simbolo po ba ang bilog na buwan?" tanong ko.

"Marami, Astra. Napakaraming simbolo ng bilog na buwan..."

Parang may bumara sa lalamunan ko. Gusto kong magtanong pa ngunit baka magtanong na rin ito. Ayokong isipin niya na may bumabagabag sa akin.

"Kalakasan. Kahinaan. Kabuhayan. Kamatayan," banggit pa ni Lola bago bumaba uli sa akin ang tingin. "Bihira mangyari pero maraming dulot. Tunay na napakahiwaga."

"Ang mga taong lobo ay nagbabalik sa pagiging asong lobo, hindi po ba?" tanong ko.

"Ang tunay nilang anyo..."

"Kung gano'n..." Sandali akong tumigil para humagilap ng lakas ng loob para buuin ang isang tanong na magdamag ding gumulo sa isipan ko. "Kung kahinaan ito para sa mga asong lobo, maaari bang manghina ang kanilang paningin o pang-amoy?"

Tumitig sa akin sandali si Lola bago natawa. Umiling-iling pa ito.

"Hindi kailanman nagging kahinaan ang bilog na buwan para sa mga taong lobo, Astra. Sa katunayan ay nagiging buo ang lakas nila sa tuwing sumisikat ito."

I was wrong.

"Gano'n po ba?" Ngumiti na lang ako kahit na nababagabag pa rin. "Pwede po ba kayong magtulungan ni Brixton para matulungan din ang anak ko?"

Bumuntonghininga si Lola. "Tatapatin kita, Astra..."

Kumabog ang dibdib ko.

"Ang tanging makakatulong na lang kay Aya ay ang sarili niya. Magiging sagabal na lang kami kung patuloy kaming makikialam. Alam kong alam na rin ito ng anak mo..."

"Pero bata pa siya, Lola. Hindi niya pa maiintidihan—"

"Bakit tila napakababa ng tingin mo sa anak mo?"

"H-hindi naman sa gano'n, Lola..." Nahirapan akong ipaglaban ang katwiran. "Gusto ko lang na gumaan sa kanya ang mga bagay. Hindi man bata ang tingin niyo sa kanya, para sa akin ay bata pa siya. She's still my baby whatever happens."

Oh, God. Am I over caring again? No. I don't think there's such thing for mothers like me.

"Sige po, Lola. Ipaghahain ko lang ang mag-ama. Malamang na pagod ang mga 'yon pagbalik."

I vowed to her and decided to continue when she said something. I froze on the ground.

"Tandaan mo na ang angkan ng iyong ama ay malapit sa kalikasan, Astra. Kaibigan ninyo ang kalikasan..."

Hanggang sa makapunta ako sa kusina ay hindi naalis sa isipan ko ang sinabi ni Lola. Alam ko naman 'yon eh. Ang kakayahan ni Aya ay bigay ng kalikasan. Pero... ano ba ang ibig niyang sabihin na kailangan kong tandaan ang bagay na 'yon?

"Lady Astra..." Nilapitan ako ng isang babae na tagapagsilbi sa kusina. Hindi hamak na mas batang tingnan ito kaysa sa ibang tagapagsilbi. "May maipaglilingkod ba kami sa 'yo?"

"Uhmm. Wala naman." Lumingon ako sa mga busy na tagapagsilbi. "Maaari ba akong gumamit ng ilang sangkap? I just want to bake for my husband and daughter."

"Even for Tegan?" she asked, excitedly.

Napakurap ako. "Y-yes?"

"Can I help?"

"Sure."

I laughed. She looked so enthusiastic. Not just to help me but most especially, to cook for Tegan. Would she even volunteer to help me if not for him?

Napailing na lang ako. Mana talaga sa ama. I remember how he said he has no plan of falling in love. I never believed in those words. He's too young to claim it possible.

Just like my daughter, Tegan still has a long journey to go.

"Don't forget the strawberries," the young girl said as she put strawberries as topping on the cake. She was all smiles while staring at the cake.

Obvious naman kung sino ang may paborito sa strawberry.

"We can slice it into two," I suggested.

"Ano po?" tanong niya.

"Mas maganda kung ikaw mismo ang maghahatid ng cake kay Tegan," nakangiti kong sambit.

Pumula ang pisngi nito at umiwas ng tingin.

"H-hindi ko naman ito ginagawa para kay Tegan..."

Kinuha ko ang kutsilyo at hinatian siya sa cake na gawa namin. Sinigurado kong merong strawberry toppings 'yon. Saka ko nilagay sa platito.

"He will like it for sure," I said.

Nakita kong lumungkot ang mukha niya.

"He never accepted any of my offers," she mumbled.

"Who knows this time, he might?" I smiled.

I didn't want to push her hopes high but she needed a little bit of encouragement. I just hope Tegan will somehow appreciate it. I don't want her to be disappointed.

"Wilma!"

Lumingon sa sandal sa likod ang babaeng kasama ko. Tumingin siya uli sa akin at kinuha ang platito.

"Salamat, Lady Astra. Tinatawag na ako, " nakangiti niyang sambit.

"Thank you, Lady Wilma. Goodluck."

Hawak ang platito ay lumapit siya sa tumawag sa kanya.

Pinagmasdan ko ang cake. Malamang na kami lang ni Aya ang kakain nito. I don't think Brix is into cakes. Kung siguro ay wine flavor pa ang cake ay pwede pa.

Mukhang matatagalan ang mag-ama kaya pinatabi ko muna ang cake. Pumunta ako sa silid at sandalling naligo. Nagtagal din ako sa pagligo pero hindi pa rin nakakabalik ang mag-ama.

Sana pala sumama na lang ako. Gusto ko ring masaksihan na matuto sa pangangabayo ang anak namin.

Nagpatuyo ako ng buhok bago kinuha ang librong binabasa. It's the book that tackles about the next generation of vampires. This is where my daughter belongs.

The pregnancy prohibition of vampires is still effective until now. This is something we cannot touch no matter what. If a vampire gets pregnant, to maintain the population, one of them must sacrifice. Either one of the parents of the child itself. But then we fought and risked our lives to make some changes.

To avoid sacrifices, the child should prove its purpose in this world. At the right age, the child will face trials that will determine its future. There are two possible outcomes to this: to live forever or to die in the process. That's why the newborn child should prepare for that day.

That's why we are preparing our daughter.

Ngayon pa lang ay kampante na akong mananalo ang anak namin. They are right. She's still the daughter of Brixton Wenz Cardinal. She is my daughter.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa pagbabasa.

I woke up with blurry eyesight. I thought it was just because of my eyes but when I felt cold, I had realized that I was bounded with thick fogs.

I heard a soft cry fading into thin air. That's my daughter.

Am I dreaming again? Is this one of those nightmares when some bitches were trying to take my daughter away from me? Well, I ain't buying the bullshit again this time.

I've had enough.

"You can only do this in my dreams," I smirked, fists clenched. "But in reality, you can't even lay one of your fingers on my daughter. Don't even try if you still want your hands complete."

I gulped. I couldn't hear my daughter anymore.

Anxious yet I stood still.

The fog started to disperse in air. Hanggang sa tuluyan nang luminaw ang paningin ko. Dahan-dahan akong lumapit sa kuna kung saan mahimbing na natutulog ang anak ko.

Panatag na lumandas sa pingi ko ang mga luha. Hinaplos ko ang pisngi ni Aya.

"No one... can take you away from me. Hindi hahayaan ni Mama 'yon..." bulong ko.

Napapikit ako nang makaramdam ng pagkahilo. Tila hinihila ang kaluluwa ko sa katawan. Hanggang sa tuluyan nang nagdilim ang paligid ko.

"Astra!"

Napatingin ako kay Abel. Nakayuko ito sa akin at bakas ang pag-aalala sa kanyang mga mata.

Kung gaano kapatanag ang loob ko kanina, ngayon naman ay tila lalabas sa dibdib ko ang puso sa sobrang kaba. Walang tigil sa pagtulo ang mga luha ko.

Binuhat ako ni Abel.

Bago kami tuluyang makalayo ay binalingan ko ng tingin ang pinaghigaan ko. Mas lalo akong naiyak nang mapagtanto na wala ako sa kwarto ko.

I was lying inside the forest.

"Mama!"

Napabalikwas ako nang may biglang nagbukas ng pinto. Pumasok si Aya na malawak ang ngiti. Agad itong lumapit sa akin at humalik sa pisngi ko.

"Malapit na akong matuto, Mama!" masayang pagbabalita ng anak ko.

Tinapalan ko ng ngiti ang kabang nararamdaman.

"T-that's great..." I cried.

"W-why are you crying?" she asked.

I just shook my head and pulled her into a tight hug.

"I'm just proud of you, Aya..." I whispered.

She giggled.

I know there's something strange about that dream, why it keeps on spinning in my head and replaying again and again. I am still clueless but I must prepare myself now.

Pumasok din si Brix. Pabagsak na humiga ito sa tabi ko. Humalik siya sa pisngi ko bago humiga at niyakap ang bewang ko.

"Sige na, Aya. Pumunta ka muna sa silid mo para makaligo muna," sabi ko. "Balik ka rin dito agad ah? Since good girl ka today, I have baked a cake for you."

"Really?" Her eyes twinkled.

"Sige na."

"Yes!" Patakbo itong lumabas ng kwarto.

Humigpit pagkakayakap ni Brix sa aking bewang. Naramdaman kong papasok na sa loob ng damit ko ang kamay niya kaya mabilis ko 'yong tinampal.

"Astra..." he groaned.

"Not now, Brix."

"Hmmp. Sinabi mo rin 'yan kagabi."

Inalis niya ang pagkakalingkis ng braso sa bewang ko para alisin ang kanyang damit. Tinukod nito ang mga braso at humalik sa pisngi ko. Hinawakan niya ang baba ng mukha ko at hinarap sa kanya.

"What's bother Milady?" he asked.

I swallowed.

"Astra?'

I shook my head. "I'm just worried for our daughter."

Brix just stared at me. It's as if he was trying to scrutinize if I was telling the truth. Though I was not mainly worried about that right now, it still bothered me somehow.

"Sometimes, I wish I could still read your mind." He let out a heavy sigh.

"Aw. Do you want to invade my mind?" I joked.

"Hindi bale na pala." Nakita kong bahagya itong umismid. "Ayokong malaman ang pangalan ng kawal na nagpapakitang-gilas sa 'yo. Don't even try, Astra."

Nanlaki ang mata ako. "Ano'ng pinagsasabi mong gago ka?"

"Do you enjoy their compliments?"

"Compliments?" Hinampas ko siya sa dibdib. "What the hell are you talking about?"

"Wala!" Pabagsak itong bumangon sa kama. Pumunta ito sa closet para kumuha ng damit. Tila napaisip pa ito kahit na kulay puti lang naman ang mga 'yon.

Nakakunot pa rin ang noo ko. Ano ang pinagsasabi ng lalaking ito?

Kawal na nagpapakitang-gilas sa akin? Kanino naman niya nasagap ang balitang ito? Hays. Sasagap na nga lang ng balita, sa hindi pa mapagkakatiwalaan.

"Maliligo na ako..." aniya.

"Okay."

He was about to hold the doorknob but he suddenly decided to turn to me. Creased forehead and confused look, instead of opening the doorknob, he locked it.

Oh, God.

He stood there and crossed his arms on his chest.

I was confused about his actions but I couldn't help but to wander my eyes on his naked top. His physical appearance never changed after all this time. Instead, it got even more... intense.

His adam's apple moved.

"Why are you making me mad?" he asked, calmly.

"Brix. I don't get you."

Bumali ang leeg nito. "Pinagseselos mo ba ako, Astra? Parte pa rin ba ito ng pagtatampo mo dahil sa tagal kong pagkawala? Huh?"

My eyes widened.

"What the fuck are you talking about, Mr. Cardinal?"

"I get it," he nodded. "You are still upset about that, aren't you? That's why you are doing this. I mean... that's the only reason I see. I don't think you would stoop that low to flirt with another man when you have the greatest one, do you?"

Kung sumasayad lang sa sahig ang panga ko ay malamang na bagsak na ito. Sa pagkakaalam ko ay ayos pa naman kanina bago sila umalis ni Aya.

Malaman ko lang talaga sinong nagsabi nito kay Brix ay malalagot 'yon.

"Have you already forgotten how you lost your mind while begging for me to move faster?"

"Holy fuck, Brixton!" Pumula ang pisngi ko.

Hinagis niya sa kama ang mga damit na hawak at inumpisahang alisin ang sinturon ng pantalon. Nakangisi ito habang nakatingin sa akin.

"Brixton..." I warned him.

Napalunok ako nang bumagsak sa baba ang tingin ko.

Peter was already awake. Damn.

I closed my eyes as a sign of defeat.

"Not now. We can do it tonight, Brix..."

Not like I've decided about that now. We could have done it last night only if he was not drunk. I've even tried pero tinulugan lang ako ng gago.

He stopped unzipping his pants. His smirk turned into a smile.

"That's how you calm me, Milady..."

I just rolled my eyes.

Lumapit siya sa kama at kinuha ang mga damit na hinagis. Nanlaki ang mga mata ko nang hilahin niya ang mga binti ko kaya dumausdos ako pahiga. Saka siya pumatong sa akin.

He unzipped his pants and pulled it down. Until he's on nothing but his boxer shorts.

"W-what are you doing, Brix?" I asked, panting.

"Don't mind me. I'm just grinding..."

Napakagat ako sa labi nang pumasok sa blouse ko ang kanyang isang kamay. He caressed my tits covered with bras, teased my firm nipples in a circular motion.

Brix moaned softly on my ears.

"You are mine now and forever, Astra..." he whispered.

His peter kept on grinding against my thigh. I didn't know it would feel this good.

Damn you, Brixton!

He was about to get my desire when he suddenly decided to stop. Tumayo na ito at muling sinuot ang kanyang pantalon. Nakangiting bumaling ito sa akin at bago umalis ay kinindatan pa ako.

I gritted my teeth.

He just knew how to push my buttons.

Nag-ayos na rin ako. Pumunta ako sa kusina para kunin ang pinatabing cake. Napagdisisyonan kong puntahan si Aya ngunit nagulat ako nang makita kung sino ang nakatayo sa labas ng kwarto niya.

"Koko?"

Napalingon sa akin si Koko. Nakita ko ang panlalaki sa kanyang mga mata.

"W-what are you doing here?" I asked.

Sumikip ang dibdib ko.

No, please.

"T-Tita Astra..."

"Ano ang ginagawa mo sa labas ng kwarto ni Aya?"

Biglang bumukas ang pinto.

"Mama?" tawag sa akin ni Aya. "Bakit?"

Naguluhan ako.

"S-sabi kasi ni Aya ay hintayin ko siya rito, Tita..." Bumaba ang boses ni Koko. Bumaling siya kay Aya. "S-Sige, Aya. Hihintayin na lang kita sa labas."

"Mama, galit ka ba kay Koko?" tanong ni Aya.

Hindi pa ako nakakasagot nang lagpasan ako ni Koko at umalis na.

I froze.

What did I do?