Powiedzmy, że remont to nie łatwa sprawa. Luke kazał nam zostać w domu, który kupili jego rodzice jeszcze przez miesiąc, a on w tym czasie wyremontował salon z kuchnią i rozwijał biznes. Tydzień temu przenieśliśmy się tutaj na stałe. Teraz siedzę na leżaku w ledwo wypielonym ogrodzie, bo moi chłopcy robią to razem, co czyni to bałaganem, a ja przeglądam oferty studiów. Jestem strasznie podekscytowana. Nie myślałam o tym, bo nawet na to nie liczyłam, ale teraz? Nie mogę myśleć o niczym innym, no prawie, bo.. Pod moimi nogami drepcze mój chłopiec.

– Kwiatek – mówi podając mi – Kocham.

Odkładam komputer i wciągam syna na kolana.

– To dla mnie?

Kiwa głową gdy wkładam kwiatek za ucho.

– Mamusia chce buziaka.

Mój syn wyciska na moim policzku słodkiego buziaka, a ja obcałowuję całą jego twarz, ciesząc się jego chichotem.

– Dziękuję.

Luke podchodzi do nas i siada przede mną na trawie, którą rozwinął z rolki.

– Przerwa?

– Ojciec dzwonił.

Czyli już wie.

– Musieli do niego zadzwonić z uczelni jak chciał zapłacić za kolejny semestr.

Dzieciaki z nas, bo mu nie powiedzieliśmy. Moi rodzice wiedzą, rozumieją, ale jego nie mają o niczym pojęcia. Nie chcę wiedzieć jaki ten facet jest wściekły.

– Jesteś szczęśliwa? – upewnia się, że postąpił dobrze – Bo ja bardzo.

Mały sklep, który otworzył, związany z połowem ryb, przynosi zyski. Faktycznie zorientował się we wszystkim. Brakowało tutaj takiego sklepu i było trzeba do niego jeździć zdecydowanie za daleko.

– Chodź tu mój biznesmenie.

Uśmiecha się gdy to słyszy.

Pochyla się na de mną, opierając swoje czoło o moje.

– Kocham cię – zapewniam go — Podoba mi się tutaj.

Harry wkłada pomiędzy nas głowę, przyglądając nam się z ciekawością.

– A ty Harry?

– Woda! – krzyczy – Chcę do wody!

Własna plaża.

Własny kawałek oceanu.

Rozumiem, co Luke w tym widzi i ja także zaczynam to dostrzegać.

Może nie mamy już pieniędzy, żeby polecieć do Kalifornii czy nasze samochody są używane, ale jesteśmy niezależni od jego rodziców i rozwijamy się według własnego uznania.

Czuję te dorosłość gdy tu jesteśmy i gdy budzę się na kanapie ze świadomością, że sami budujemy ten dom.

Dałam mu odwagę, ale on też mi wiele dał.

– Myślę, że chciałabym studiować zarządzanie.

– Myślę, że to genialny pomysł.

– A może finanse? Potrzebujesz z tym pomocy?

– Rodzinny biznes?

Chryste, jesteśmy tacy młodzi.

Patrzę na Harrego, który moczy nogi w wodzie.

Ryzykujemy.

Bardzo.

Ale tak, to rodzina i niech będzie rodzinny biznes.

– Podoba mi się – całuje mnie w skroń, zanim zdejmuje koszulkę i bierze Harrego na ręce – Do wody! Może znajdziemy potwora morskiego!

— Gdzie?! – krzyczy nasz maluch.

– O widzisz tam? – Luke wskazuje na bardzo odległy punkt.

– Nie – kręci głową, ale przymyka oczy, żeby dostrzec to o czym mówi tata.

– O patrz tam! – obraca się do mnie.

– Mamusia!

Podpływam do nich, a on kładzie syna na plecach, podtrzymując go rękami.

– Może wyślemy go na lekcje pływania?

– Dobry pomysł.

Harry macha nóżkami, śmiejąc się w niebogłosy. Przyglądamy mu się z uśmiechem i wszystko, co wiem to, że życia nie można zaplanować, ale ten brak planu jest moim największym szczęściem.

– Co powiesz ojcu?

– Prawdę. To moje życie, moja rodzina i moje decyzje, a on może być częścią tego życia albo i nie.

Niektórzy rodzice wychodzą z założenia, że skoro dali dziecku życie i je wychowali to teraz ono musi spełnić ich oczekiwania, żyć według ich zasad.

Daliśmy ci życie? Należysz do nas.

Uważam, że to jedna z gorszych definicji rodzicielstwa.

Chcę być rodzicem, który wspiera, ale nie trzyma za rękę. Chcę być mamą, która jest silna, a nie boi się cienia własnego męża.
Chcę być dla mojego syna autorytetem, a nie wzorem, który musi odrysować.

Patrzę na mojego męża, który jest nie tylko po prostu mężem.

– Jestem jego synem, ale prawa człowieka dają i pewność,  że nie będę jego niewolnikiem.

– To przykre, że gdzieś trzeba było to zapisać, żeby ludzie mogli tego użyć, co do własnych rodziców.

– To przykre, że niektórzy rodzice są antywzorem i dlatego ich dzieci są lepszymi rodzicami od nich.

– Kocham cię – całuję go w ramie.

– Dziękuję, Brenda.

Ociera własne łzy, co niemal wywołuje moje własne.

– Jestem z ciebie dumna, bardzo.

Wysila się na uśmiech, ale coś jaśnieje w jego oczach.

– Więc nie nienawidzisz tego miejsca?

Obejmuję go w pasie.

– Dom jak się patrzy.

Własny dom wraz, z każdą definicją tego słowa.

****

Jak kibiców domowe klimaty to zapraszam na Check a date:)