Sto pięćdziesiąt kilometrów z małym dzieckiem to sztuka. Chyba, że ma się szczęście i uda mu się przespać te podróż. Na szczęście nasze dziecko nas kocha i przesypia całą drogę. Myślałam, że Luke może wybrał jakiś hotel nad wodą. Nie to, żebym na to liczyła, ale jestem bardzo zaskoczona gdy Luke parkuje pod dużym domem, z kompletnie niewypielonym ogródkiem z suchą trawą i rozpadającym się dachem.

– Zgubiliśmy się?

Luke się uśmiecha.

– Luke?

– Chodźcie.

Wysiada z samochodu i wyciąga Harrego, który w końcu się budzi.

– Nie stawiaj go tu – jestem matką i czasem zachowuję się nad opiekuńczo.

Luke łapie mnie wolną ręką i prowadzi przed dom.

Dom.

Ruderę.

Bez znaczenia.

Jest tutaj.. przystań.

Mała, ale..

– Własna przystań – kończy za mną.

Woda jest piękna niebieska.

Urokliwe miejsce...

Dopóki stoi się tyłem.

Patrzę na przybudówkę, której nie widać z drugiej strony.

Jest ogromna.

Nie jestem głupia.

– Powiedz proszę, że tego nie kupiłeś.

– Kupka – nawołuje nasz syn.

– Luke! – krzyczę.

– Chodź do środka.

W środku jest tylko gorzej. Drewniane podłogi, w których brakuje desek. Nie ma lamp, nic tu nie ma, na niektórych ścianach nie ma tynku. Są schody, ale nigdy nie pozwolę na nie wejść Harremu, bo wyglądają na spróchniałe.

– Myślałem, że możemy wyremontować salon, kuchnie i pokój dla Harrego..

– Kupka! – krzyczy jeszcze raz.

– Zacznę budowę łodzi i otwieranie firmy. Tutaj jest dużo możliwości.

– Oszalałeś! – krzyczę.

– Kupa! – jest już nerwowy i czerwony na twarzy.

Musimy najpierw zająć się nim. Zawsze powinniśmy, a tutaj?

– Myślałem, że mógłbym to wyremontować przez wakacje, przy pomocy chłopaków i od nowego roku...

On oszalał.

Biorę od niego syna i wychodzę stamtąd do samochodu.

– To nie może być trudne – mówi – Rozmawiałem z paroma osobami. Brakuje im tu łodzi na połowy, a także tych średnio luksusowych.

– Nigdy tego nie robiłeś!

– Robię to od miesięcy – uświadamia mnie – Nic nie mówiłem..

– No bo co?

Harry czuje, że jestem zdenerwowana, dlatego zanim udaje mi się go donieść do samochodu, czuję smród. Patrzę na niego wilkiem, a on wybucha płaczem. Fantastycznie.

– Daj mi go.

Robię to z bezsilności.

– No i co zrobiłeś, kolego? – masuje mu plecki – Ciii, nie płacz. To nic takiego.

– Luke, dlaczego nie zapytałeś mnie o zdanie?

Próbuję się uspokoić.

– Bo chciałem tutaj już coś zrobić. Kupiłem deski, żeby uzupełnić luki w podłodze. Naprawiłem przybudówkę, żeby móc zacząć prace. Zatrudniłem pare osób do pomocy przy łodzi.

– Luke!

– Mieli zrobić coś z tym ogródkiem, ale nie wiedziałem, co byś chciała.

– O mój Boże – wtedy uświadamiam sobie... – A studia?

– Robiłbym je w weekendy – postradał rozum – Tutaj niedaleko jest uniwersytet..

– A my? Co z nami? Mówisz rodzina, rodzina.... a teraz co?!?

– Miałbym dla was dużo więcej czasu.

– Tutaj będzie dużo pracy. On jest małym chłopcem. Kto się nim zajmie? Będzie farba, narzędzia, Luke..

– Mogłem cię przywieść na gotowe – ciągnie się za włosy – Wiem, że to nie szczyt marzeń, ale... to by było nasze, Brenda. Kupiłem to za inne pieniądze.

– Od innego członka rodziny!

– Tak – przyznaje w końcu – Ale za bezcen.

– Co mam powiedzieć?

– Że ci się podoba – sadza syna na barkach – Że będziemy tu szczęśliwi i że masz gdzieś, że nie skończę medycyny i że nie chcesz, żebym robił to zaocznie. Chcę, żebyś mnie wsparła i powiedziała, że samodzielnie się utrzymamy.

– Luke...

– Sprzedamy samochody. Kupimy dwa tańsze..

Mam gdzieś te samochody.

– To dwadzieścia minut od Niny i od Ashtona i Caluma.

Mogę się z nim kłócić, ale on już podjął decyzje, a ja nie mam nic do stracenia. Chcę z nim być, a on to robi dla nas.

– Mogłabyś ty studiować w weekendy, a ja zajmowałbym się Harrym, jeśli weźmiemy studencki kredyt..

W tamtym życiu nigdy nie bralibyśmy kredytu, ale jego rodzice nigdy nie dadzą nam spokoju.

– Naprawdę mogłabym studiować?

To jak przekupstwo.

– Brenda, to nasze życie.

Chce być niezależny od rodziców i chce robić to co kocha, z nami.

Jestem głupia.

Ale zgadzam się.

– Słyszałeś, Harry? Już nie ma odwrotu! – Luke podskakuje.

Rodzina rodzinie nierówna i to chyba najsmutniejsze czego nauczyłam się wraz z dorosłością.