Gdy Harry ma rok, zaczynaja się schody i to w postaci prawdziwych schodów. Dom z piętrem staje się prawdziwym utrapieniem i moim przekleństwem. Nina odwiedza mnie raz na kilka tygodni. Znalazła prace w innym mieście, a ja cieszę się jej towarzystwem gdy już się pojawia. Harry ją uwielbia. Jednak jest też rozrabiaką, a ja nieuważną matką i to wtedy zaczynają się moje problemy z rodziną Luke'a.

Harry wchodzi dosłownie na dwa stopnie schodów i spada z nich, rozbijając sobie brodę.

Płacze w niebogłosy, a ja płaczę razem z nim.

Gdy Luke wraca jest tak zmęczony, że najpierw pada na kanapę, a dopiero potem widzi się z synem. Ja się przed nim ukrywam.

Siedzę na tarasie i próbuję odważyć się na otworzenie książki, którą przyniosła mi Nina.

Jak być mamą i studentką?

W tej chwili jestem beznadziejną matką, dlatego nie potrafię otworzyć tej książki. A gdy Luke z synem na rękach pojawia się w ogrodzie i siada naprzeciw mnie, ukrywam książkę pod tyłkiem.

Wybucham płaczem, co sprawia, że mój synek też zaczyna płakać.

Luke siada obok mnie i otacza mnie ramieniem.

– Co się stało?

– Rozmawiałam z Niną.. spuściłam go z oczu na pięć minut. Wiem, że nie powinnam.. wspiął się na dwa schodki, widziałam jak..

– Chryste..

Harry przestaje płakać jak i ja.

– Będę ostrożniejsza..

Luke sadza naszego syna na moich kolanach, a ja otaczam go ramionami najmocniej jak potrafię.

– Przepraszam – całuję mojego chłopczyka w głowę – Tak strasznie cię kocham.

– Nic się nie stało..

– Widziałeś jego brodę?! A gdyby wszedł wyżej...

Harry obraca głowę w moją stronę.

– Mamusia – mówi tylko – Moja mamusia – wyciąga do mnie rączkę.

A ja ją całuję, uśmiechając się przy napiętych mięśniach.

– On nie ma ci tego za złe.

– Kocham was, chłopaki.

– My ciebie też. Prawda, Harry?

Mój chłopczyk kiwa głową, jakby rozumiał, co jego tata do niego mówi.

– Położę tego łobuza, a potem zrobię ci kąpiel.

– Jak na uczelni? – wiem, że to nie jest dla niego łatwe.

– Tak ciężko na to pracuję, ale ja w ogóle tego nie czuję.. – kręci głową, nie chcąc mnie tym obarczać – Nieważne.

– Porozmawiamy w wannie?

– Powinienem się uczyć.

Dorosłość jest strasznie trudna.

– Wiesz.. sama go położę i zrobię kąpiel. A ty..

Zatrzymuje mnie gdy wstaje.

– Brenda, nie myśl, że nie wiem, że ciężko pracujesz, tutaj, dla nas..

– Dzisiaj spieprzyłam.

– Powiedz tatusiowi dobranoc, Harry.

Harry wyciąga rączki do taty, a Luke mu macha, a Harry mu odmachuje. Pochylam się nad Luke'm, żeby mógł ucałować synka na dobranoc.

– Kocham cię – mówi mu.

Jestem w wannie dopiero trzy godziny później, a Luke dołącza do mnie niedługo później. Siada na dywaniku pod wanną i opiera brodę o jej brzeg.

– Jesteś pewna, że chcesz tego słuchać?

Wplatam mokre palce w jego włosy i przeczesuję raz po raz.

– Nie chcę, żebyś był nieszczęśliwy.

Staramy się o to dbać.

On o mnie.

Ja o niego.

Ale czasem nie wiele może zrobić drugie z nas, po za wysłuchaniem.

– Nie jestem.

Wiem, że nie jest, przynajmniej nie tak całkowicie. Kocha naszą małą rodzine.

– Już teraz nie mam dla was prawie czasu, a co będzie potem? Miałem idealny obraz, idealnego życia i myślałem, źe go wszystko połączę.. nawet mnie to nie kręci, wiesz? Inni są podjarani, a ja myślę, że zapłacę za to rachunki i to życie.

– Nie musisz..

– A co na to powie ojciec?

– Wiesz, co chciałbyś robić?

Myślę, że wie, bo inaczej w ogóle nie rozważałby rzucenia tego w cholerę.

– Łodzie. Chcę budować łodzie.

Takiej odpowiedzi się spodziewałam.

– Może ojciec dałby mi pieniądze na rozwinięcie biznesu? Na wyjazd i dom w miejscu gdzie jest dostęp do nieograniczonej wody....

Teraz myśli jak duży dzieciak.

– Znam się na tym biznesie. Jestem na bieżąco w tym interesie. Jak czasem znikam w sobotę, to jeżdżę w różne miejsca..

– Nie mówiłeś – przypominam.

– Bo nie chciałem, żebyś myślała, że to plan ucieczki od was.

Czy bym tak pomyślała?

Dlaczego on tak myśli?

– Chcesz uciec?

– Nigdy — pewność w jego głosie, wywołuje mój uśmiech.

– Ale własny biznes to też mało czasu i ile stresu, Luke. Co jeśli coś nie wypali? Mamy małe dziecko... wiem, że mogę iść też do pracy, ale..

– Wiem – uderza czołem o krawędź wanny – Wiem, Brenda, dlatego zostanę lekarzem.

– Przepraszam.

Wtedy wstaje.

– Nigdy nie przepraszaj za to – oboje wiemy za co – Nigdy. Byłbym bardziej nieszczęśliwy bez was i tak bym został lekarzem, bo nie wiedziałbym jak walczyć o to, co kocham.

Rozbiera się.

– Posuń się, kochanie.

– Kocham cię, wiesz?

Teraz to on się uśmiecha.

– Wymyślimy coś, obiecuję.

– Wiem – przyciąga mnie do swojej piersi – Po prostu nie chcę, żebyście rzadko mnie widywali. Wolałbym prace od ósmej do szesnastej..

– Mniej wysiłku?

– Rodzina jest dla mnie najważniejsza.

Chyba dlatego, że jego ojciec nie spędzał z nim za dużo czasu tylko wymagał, a matka kompletnie go nie rozumiała.