– Luke! – zakrywam głową poduszkę – Teraz twoja kolej.

Rosną mu ząbki i jest niespokojny. Ma problem ze spaniem we własnym pokoju, bo Luke cały czas trzymał go na rękach i nie lubi swojego łóżeczka.

Wcale nie chce mu się wstać. Tydzień temu wrócił na uczelnie. Nie pytał nikogo o zdanie, co do studiów. Po prostu przyszedł i oznajmił, że wziął urlop na uczelni. Chciałabym wstać, ale nie mam już siły.

Powoli podnosi się z łóżka.

– Co za mały łobuz – warczy pod nosem, w zaskakująco czuły sposób jak na sytuacje.

Po chwili płacz staje się głośniejszy zamiast na odwrót. Luke przynosi go do pokoju.

– Gdzie jest ta maść..

Siada na łóżku z nim w ramionach, a ja i tak muszę wstać.

Jest okropny w pamiętaniu gdzie odkłada rzeczy i w zostawianie ulubionego pluszaka tego małego potwora u swoich rodziców.

Wracam z maścią i dopiero to ona pomaga naszemu chłopczykowi. Opieram głowę o ramie mojego męża i przyglądam się naszemu synkowi.

– Taki kochany kiedy nie krzyczy – szepczę.

– Myślisz, że my też tak darliśmy ryja?

Uderzam go w ramie za dobór słów.

– No co? Tatuś jest zmęczony.

– On też – dotykam jego główki – Boli go.

– Powinniśmy przynieść łóżeczko do pokoju.

– Powinniśmy to zrobić pięć miesięcy temu – oświadczam – Tracimy cenną energię..

– Może to dlatego, że nie karmisz piersią?

Jego mama ma na tym punkcie obsesje, ale to było najbardziej frustrującym doświadczeniem świata. Bolało. A małemu wcale się nie podobało.

– Jesteś głupi – ostatnio nie prowadzimy zbyt ambitnych rozmów – Dobrze się rozwija i jest najedzony. Nie krzyczy już.. to po prostu rozwijający się szkrab.

– Wiem, przepraszam – całuje mnie w głowę.

– Jest najidealniejszym dzieciątkiem na świecie.

Głowa Luke'a opada na moją.

– To prawda.

– Nawet jak płacze? – upewniam się głupio.

– No, nawet wtedy. A może w szczególności wtedy, bo uświadamiam sobie, że zrobiłbym dla niego wszystko.

Nasz chłopczyk zamyka oczy, a po dłużej chwili słyszymy ciche pochrapywanie.

– Cóż, za godzinę będzie trzeba wstać go nakarmić.

Podaje mi go.

– Idę po łóżeczko. Teraz albo nigdy.

Cóż, jesteśmy wygodnymi, młodymi rodzicami.

– Będzie maminsynkiem.

– Mam to gdzieś.

Cóż, łóżeczko ląduje obok naszego łóżka. Mały wyjątkowo się nie budzi gdy przekładamy go do środka. Może czuje, że i tak jesteśmy blisko.

Mój mąż przyciąga mnie do siebie. Wtulając twarz w moją szyje.

– Co powiesz na szybki numerek podczas tej bezsennej nocy? – mruczy mi do ucha – Tydzień posuchy jest do dupy.

– Och, przepraszam bardzo, ja chciałam. To ty zasnąłeś.

– Wiem, przepraszam – głaszcze moją nagą nogę – Ojciec, mąż, student.

Kolejność jest nieprzypadkowa.

– Cóż, kochanie mógłbyś być też kochankiem.

– Znalazłabyś czas na kochanka? – proste pytanie.

– A ty? – rzuca we niego tym samym.

– Tak.

Jego usta dopadają moje i rozumiem, że chodziło mu tylko i wyłącznie o mnie, a nie o kogoś innego. Chyba spędzam za dużo czasu w domu i chyba szaleje.

– Zostawimy w piątek Harrisona z moją mamą i pójdziemy na imprezę?

Chce mi się śmiać.

– Studencką imprezę? – dopytuję.

– No a jaką?

– Czy to nie czyni z nas złych rodziców?

– Że chcą się trochę zabawić, żeby być zakochanymi i szczęśliwymi? Nie.

– Luke...

– Już zapytałem moją mamę czy z nim zostanie.

Obracam się do niego.

– Ostatni raz na studenckiej imprezie byłam..

– Gdy mnie poznałaś?

Kiwam głową.

– Cholera, dobrze, że jesteś moją żoną i nie muszę się bać, że pójdziesz z kimś innym do szafy.

– Tylko z tobą.

Zaczynamy się całować.

Gorąco.

Niecierpliwie.

Pragnąc wyciągnąć z tego jak najwięcej.

Jednak nasze zmęczenie wygrywa, prawie.

Bo jesteśmy tak zdesperowani, żeby siebie poczuć, że zaliczamy najwolniejszy seks w historii i rozbieramy się dopiero gdy on jest już we mnie, nie chcąc stracić ani chwili intymności.

Dosłownie sekundę przed orgazmem, Harry zaczyna płakać.

Dochodzimy spięci i niezadowoleni.

Po czym wybuchamy śmiechem.

– O Boże, kocham cię – mówię mu gdy opada na moje piersi – A teraz wstawaj, bo muszę nakarmić syna.

I wtedy sobie uświadamiam.

– Luke.. ale kuchnia jest na dole.

Śmieje się jeszcze głośniej.

Nie wiem skąd ma na to siłę.

– Weź go na ręce. Pójdę po butelkę.

I tak właśnie robię.

W piątek gdy mamy wyjść i szykujemy się do tego pierwszego od miesięcy wyjścia. Kończymy w łóżku, zamawiając pizzę i oglądając powtórki w telewizji. Jesteśmy zbyt zmęczeni na większe szaleństwo, ale obojgu nam to nie przeszkadza, dlatego gdy zasypiamy o północy i możemy spać spokojnie całą noc, korzystamy z tego.

Rano odbieramy syna z przyjemnością i zabieramy go na rodzinną wycieczkę. Popołudniu Luke się uczy, a my z Harrym bawimy się na dywanie w salonie.