Louis jak każdego dnia wszedł do domu Stylesa, otwierając drzwi kluczem który dał mu sam Harry. Był zaskoczony widząc idealny porządek w mieszkaniu, gdyż od jakiegos czasu witał go raczej bałagan. W jeszcze większe zaskoczenie wprawiły go zapachy pochodzące z kuchni. Wszedł do pomieszczenia i zauważył Stylesa gotującego jakąś potrafę w swoim słynnym różowym fartuszku. Uśmiechną się delikatnie i podziwiał z jaką łatwością loczek porusza się po kuchni. W końcu mnie zauważa i posyła mu uśmiech.
-Hej Loueh-podchodzi do niego i całuje go w policzek,po czym wraca do krzątania się po kuchni. 
-Hej, słońce-także się z nim wita i siada przy wyspie kuchennej.-Dowiem się, o co tutaj chodzi?-pyta, ale od razu zdaje sobie sprawę jak to brzmi.-Nie żeby mi to przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, cieszę się, że powoli wracasz do życia, ale jestem po prostu zaskoczony-od razu wyjaśnia, żeby Harry nie zinterpretował źle jego słów. Brunet cicho się śmieje.
-Po prostu, malutka potrzebuje opieki, a nie mogę ciągle zwalać tego na ciebie. To też moja córka, Lou. A w ostatnim czasie ją zaniedbałem-mówi, a jego uśmiech się zmniejsza do minimum.
-Każdy to rozumie. Straciłeś ważną dla siebie osobę. Masz prawo to przeżywać. Nikt nie ma do ciebie o to pretensji-mówi Tomlinson przytulając do siebie bruneta. Ten tylko się w niego wtula nic nie mówiąc. Louis gładzi go po głowie, będąc szcześliwy mając przy sobie kogoś kogo kocha. 
-Harry czy wybaczysz mi kiedykolwiek to jak bardzo cię zraniłem?-szepcze do jego ucha. Czuje jak loczek spina się w moich ramionach. 
-Już ci wybaczyłem, Louis-także szepcze Harry i wtula twarz  w moją szyję. Po tych słowach wiem, że teraz wszystko będzie lepiej.

Cały dzień spędzamy razem z naszą córeczką. Coraz bardziej utwierdzałem się w myśleniu, że jestem na drodze aby odzyskać moją rodzinę na zawsze.

Od Autorki: Po kilku jakimś czasie nieobecności wracam z rozdziałem. Jest chujowy, nie podoba mi się. Ale daje go w wasze ręce i postaram się wrócić do regularności pisania. Miłego wieczoru.  Gabi