Met z'n alle lopen ze de dierentuin in, de 5 jongens trouw achter haar aan.
'Hier links en de volgende rechts' meldt Yala de jongens.
'Hoe weet jij nou weer de weg?' Vraagt Jason als hij nog snel een blik heeft geworpen op de plattegrond achter hem.
'Plattegrond op internet opgezocht, ik heb toch niks anders te doen' ze werpt Jason nog een blik voordat ze aanbelt.
De eigenaar van de dierentuin heeft midden in de dierentuin het huis gevestigd. Zo kan de eigenaar zo snel mogelijk overal komen als er iets mis is.

*Dingdong*

'Dit is apart de deur staat open, dat hoort niet' Meldt Cameron de rest.
Gelijk is Yala alert en duwt de deur langzaam open. Ze stapt naar binnen en de rest volgt geleidelijk.
'Horen jullie dat ook, een soort geti-' dat is het moment dat de vloer onder hun verdwijnt en ze naar beneden vallen.
'Ah mijn hoofd' 'mijn voet hij is eraf, ahhhh' 'dat is mijn voet sukkel' 'volgens mij is mijn arm gebroken' 'koppen dicht'
'Yala, gaat het?' Vraagt Brayn aan zijn zusje die nog steeds niks heeft gezegd.
Het is niet logisch dat we naar binnen worden geleid en daarna vast zitten in een kooi maalt Yala.
'Hmm' mompelt ze als antwoordt.
'Klinkt niet heel enthousiast' zegt Enoah waardoor hij een klap krijgt van Jason.
'Mijn arm is volgens mij gebroken' mompelt Cameron pijnlijk.
'Er moet ergens licht zijn' zegt Brayn terwijl hij zoekend om zich heen kijkt.
Er klinkt een schreeuw waarna een klap volgt.
'Oké nee er zit stroom op' kreunt Brayn pijnlijk.
Dit is verdacht er zijn niet zoveel tralies met stroom erop. De enige die Yala kent die zoiets gebruikte was de mensen die haar gevangen namen.
'We moeten hier weg' meldt Cameron de rest.
'No shit Cameron, maar hoe?' Zegt Jason mopperend.
'Vliegend, duhh' fantaseert Cameron.
'Wat heeft hij binnen gekregen, hij is gek geworden' zegt Brayn bezorgd.
'Hij heeft teveel bloed verloren toen we naar beneden vielen'
'Waarom zei je dat niet eerder' schreeuwt Cameron gefrustreerd.
'Iedere idioot kan toch zien dat hij veel bloed heeft verloren, kijk naar je schoenen' iedereen keek naar het bloedspoor die over de grond liep. Ze hadden al zeker tig keer er doorheen gelopen. Maar niemand had het opgemerkt behalve Yala.
'Wat doen we, we kunnen hem niet dood laten bloeden'
'Hij heeft nog minstens 4 uur de tijd voor hij doodbloedt, dat zou je weten als je bij biologie had opgelet, ja ik weet welke lessen jullie volgen. Ik heb ook zo mijn dingen gedaan' de jongens kijken haar verbaast aan en focussen zich dan weer op hun vriend.
'Hij overleeft het toch wel?' Cameron kijkt bang naar zijn vriend. Zijn stoere gedrag leek compleet te verdwijnen nadat hij zijn vriend gewond op de vloer zag liggen in een plas bloed vechtend voor zijn leven.
'Ja we komen hier wel uit dat-' begint Brayn maar wordt onderbroken door zijn zusje.
'Kan of wij worden afgemaakt. Zie je die pinnen in de muren, als je goed kijkt zie je dat er gif aanzit. Als we een verkeerde stap zitten buiten deze kooi gaan ze schieten. En als ik kijk naar het gif is het calobiragif en zijn we binnen een paar minuten dood' de jongens kijken haar angstig aan.
Yala weet dat het hun niet helpt, maar ze heeft jarenlang vastgezetten ze weet dat hoop hun niet uit deze kooi haalt. Je kan beter redelijk zijn en geen dingen verzinnen om jezelf wijs te maken dat je dit overleeft. Dan stel je niet alleen jezelf teleur maar ook de omstanders.
De vraag is alleen, waarom zitten ze vast?
Het is niet dat elke dierentuin directeur een val in zijn huis heeft staan. En al heeft hij een val in zijn huis staan dan zal hij toch onderhand wel weten dat ze hier zitten. Er zitten 3 camera's in deze ruimtes die had ze al wel ontdekt. Het was overigens niet heel moeilijk aangezien ze erg in het zicht staan en de lampjes rood knipperen. Het is moeilijk te zien, maar als je zolang vast hebt gezeten weet je wel hoe een camera eruit ziet.
Ze moeten hier weg, de directeur heeft geen motief om hun vast te houden maar ook niet om hun in leven te houden. Het lijkt een cyclus waarin ze zich afspelen, een draaiend wiel.
De gedachtes aan hun dood, of niet.
Ze weten niet wat hun te wachten staat evenmin als ze weten wat het verschil is tussen hun fantasieën en de werkelijke daden die ze hier zouden kunnen volbrengen.
De gedachtes aan het verlies van hun vriend, al is het niet zeker of ze hem hierna nog wel als een levende vriend kunnen beschouwen.
Het is een donkere avond, ze weten niet hoelang ze er ongeveer zitten.
Hoelang ze hier nog zullen zitten.
Er is meer onbekend dan bekend, en dat is angstaanjagend.
Wat zou jij doen?
Zou je bang wegkruipen of een uitweg zoeken?
Dat is wat Yala zich afvraagt als ze zich bedenkt dat dit ook andere had kunnen overkomen.
Of is dat als gebeurt?
Hoeveel slachtoffers zouden er zijn gevallen door deze val, hoeveel onschuldige mensen zouden hun dood zo hebben bevonden?
Zouden ze een mooi leven hebben gehad, mooi huis een fijne familie en bovenal liefde.
Of zouden ze het niet eens erg vinden dat het voorbij is, een oplossing op al hun problemen.
Plots uit het duister bevindt zich een plotse beweging.
'Hallo gevangenen' spreekt de stem uit het duister.