'Yala, we zijn er' hoort Yala haar moeder roepen.
Blijkbaar was ze tijdens de terug reis in slaap gevallen.
'We zijn wel verhuist, we konden de herinneringen van toen je nog bij ons was niet aan' zegt Yala haar vader tegen haar.
Ze begrijpt ze wel, zelf zou ze het ook niet fijn vinden om heel de tijd in contact te komen met haar tijd dáár.
Bij de gedachten aan vroeger krijgt ze al rillingen.
Gedachten flitsen voorbij, van haar tijd daar tot waar ze nu is.
'Kom je mee zusje' fluistert Brayn waarna hij zijn zusje aanstoot.
Yala laat snel haar gewelddadige gedachten achter zich en richt zich weer op haar broer.
'Ja tuurlijk kom ik' zegt ze waarna ze achter haar ouders aanloopt.
Brayn loopt snel mee, waardoor hij struikelt en valt.
'Gaat het wel Brayn' roept Yala terwijl ze naar hem toe rent.
Jason gaat ondertussen stuk van het lachen wat hem een klap oplevert van Brayn.
'Gast je kan je zusje ook helpen om mij van de grond te halen' hierdoor lacht Jason nog harder.
Mopperend hinkelt Brayn verder met zijn zusje achter hem aan.
'Weet je zeker dat het niet gebroken is, laat mij anders even kijken' dringt Yala aan.
Zuchtend gaat Brayn weer op de grond zitten.
Hij vindt het totaal niet leuk dat zijn zusje dit moet doen, ze heeft al genoeg meegemaakt.
'Het is gebroken, je moet naar het ziekenhuis' zuchtend laat Brayn zich achter over vallen.
Ondertussen zijn Yala haar ouders al aangekomen.
'Goed bezig jongen, we zijn thuis en je breekt al iets' zegt Martin de vader van Yala met een zucht.
'Sorry pap het ging per ongeluk' zegt hij zo onschuldig mogelijk wat zijn moeder kort laat grinniken.
'Weet je wat jongen, je moeder gaat met Yala en je broer naar het huis en ik ga wel met je mee naar het ziekenhuis'
'Oké pap, tot zo mam, Jason en Yala' ze zwaaien kort en lopen daarna richting het huis.
Het is een groot huis, het huis is versierd met een groene klimop. Het heeft een groot balkon aan de voorkant en lood ramen.
'Hoe vindt je het?' Vraagt Demi de moeder van Yala aan haar dochter.
'Het is prachtig, vooral omdat er nu bloemen tussen de klimop groeien' zegt ze waarna ze weer aandachtig naar de bloemen kijkt.
De laatste keer dat ze bloemen zag of überhaupt een huis was al zo'n 10 jaar geleden als het al niet meer was.
'Kom je naar binnen, Yala' vraagt Brayn waardoor ze uit haar gedachten wordt gehaald.
Ze mompelt wat en loopt achter haar broer aan.
Yala kijkt verwonderd om zich heen, het huis heeft een totaal andere uitstraling dan van buiten.
Het is heel erg industrieel ingericht, wat je niet zou verwachten.
'En wat vindt je van de binnenkant van het huis' vraagt Demi aan haar dochter.
Yala mompelt wat en richt zich dan op het kleine beestje dat op de trap zit.
Wat is dat? Is het een kat of een hond?
Demi ziet haar dochter kijken naar het beestje, het is een witte vos.
Het beestje is zo tam als wat en slaapt overal in huis.
'Dat is Julio Yala, het is een witte vos' Yala kijkt gefascineerd naar het beestje.
Ze loop er voorzichtig naartoe en strekt haar hand naar hem uit.
Julio blijft stil zitten en volgt de bewegingen van de nieuwe vreemdeling.
Als Yala zijn vacht bereikt aait ze hem voorzichtig bang om een verkeerde beweging te maken.
'Hij is zacht' mompelt ze waardoor haar broer kort grinnikt.
'Ja dat is ie zeker ja' Demi kijkt nog kort naar haar gelukkige dochter als ze het al mooie momentje onderbreekt.
Ze moeten nog veel doen om de komst van hun dochter voor te bereiden.
Yala zal toch naar school moeten en vrienden maken, ze zal nachtmerries kunnen hebben en ze moet kunnen praten over haar angsten en ervaringen.
Nee Yala is nog lang niet klaar voor de echte wereld en zeker nog niet klaar met haar verleden.
'Lieverd ga je mee, ik wil je je kamer laten zien' Yala knikt zonder haar blik von het pluizige beestje af te houden.
Tuurlijk wist ze wel dat er beesten bestonden, maar ze zat in groep drie toen ze werd ontvoerd en veel les stof heeft ze niet meegekregen.
Ze kreeg namelijk, op haar 4e te horen dat ze kanker had. Ze moest veel naar de artsen, al wist ze zelf niet wat er allemaal gebeurde om haar heen bleef ze vrolijk.
Gelukkig genas ze weer op haar 6e, al had ze veel gemist van school.
Ze wist de normale dingen wel zoals; tellen, alfabet, figuren en dat soort dingen.
Maar van diersoorten ontbrak er genoeg, wat misschien ook wel stiekem kwam door dat ze alle boeken van dieren had weggedaan.
Ze werd er boos om, ze zat in het ziekenhuis terwijl de dieren buiten waren. Hun waren gezond en vrij.
Sommige diersoorten wist ze wel, want dan was één van haar ouders er bij en moest ze leren.
Maar een vos nooit van gehoord.
Al vond ze het beestje best eng had ze een soort sfeer gevoeld en wist ze zeker dat hij haar niks zal doen.
'Dit is je kamer, lieverd?' Yala schrok wakker uit haar afgedwaalde gedachtes en keek haar moeder met een ruk aan.
'O sorry ik was ehm in gedachten' mompelde ze verlegen en keek naar de vloer.
'Dat maakt niets uit lieverd, maar vindt je je kamer mooi' Demi kijkt haar dochter strak aan hopend op een glimlach of een ander teken van geluk, blijheid, of tenminste een emotie.
Sinds haar dochter er was, was ze of in gedacht verzonken, ze vertoonde geen emotie of het was maar voor heel even.
Niet dat ze het haar dochter kwalijk zal nemen, ze zal zelfs niet durven dromen om te willen voelen hoe haar dochter zich gevoeld heeft.
Al had ze graag al het leed op zich willen nemen als ze de tijd terug kon draaien.
Maar jammer genoeg had ze niet de krachten om dat te doen.
Wat haar gedachte onderbrak was een glimlach van haar dochter, haar Yala, haar kind.

Heftig? Er komt nog genoeg aan...