Yala bibbert van de kou, terwijl ze nu in een een koude wagon zit.
Ze zit als enige in de oude trein, iedereen is gevlucht of dood.
Toen ze weg werd gerukt van de het meisje had ze haar ketting te pakken gekregen.
Het was een mooie ketting met een bedeltje waar de tekst I love you -mom- op stond.
Het was een tekst wat haar bijna liet huilen, haar moeder.
Ze zou toch wel weten dat ze vermist is of tenminste niet meer op school is.
Vast wel, hoe zouden haar broers reageren of haar vader?
Zouden ze boos zijn of juist verdrietig?
Is de politie al ingeschakeld? Hebben de andere kinderen het gered? Waar ga ik naar toe?
Er vliegen allerlei gedachten door haar hoofd.
Waar ga ik heen? Dat is de belangrijkste vraag waarvan ze het antwoord graag wilt weten.
Het is zo koud, zo ontzettend koud. Ze heeft geen jas of deken.
Haar spullen zijn afgenomen toen ze werd meegenomen, dat had ze door toen ze in deze ijskoude wagon werd gesmeten.
Ze hoort het zachte vaste getik van de druppels die op de grond naast haar vallen.
Het maakt haar rustig, het blijft doorgaan en dat is het enige wat nog hetzelfde is.
Waarom veranderd alles om haar heen?
Het is donker, koud, eng, eenzaam, stil, het is hart slopend.
Steeds al ze haar ogen sluit komt het beeld van het meisje naar voren.
Het voelt alsof de geest van het meisje zich heeft hervonden in haar lichaam.
Alsof het tegen haar praat, haar aanmoedigt om verder te gaan.
De naam van het meisje blijft door haar hoofd spoken.
De man die haar meesleurde had het meisje simpel gezegd 198429 genoemd.
Staat dat voor de hoeveelheid mensen die ze hadden ontvoerd of voor degene die zijn vermoord.
Of toch voor het aantal dat is gemarteld, of van die leeftijd, of is het willekeurig gekozen.
Waarom zit er zoveel betekenis achter, zo'n groot geheel.
Ze zit vast aan kettingen, ze zit vast als een leeuw in een kooi, een schildpad in zijn schild, een vlinder in zijn cocon.
Het snijdt, niet alleen in haar huid ook vanbinnen.
Het voelt alsof haar hart er is uitgetrokken, toen ze is achtergelaten, ze een lijk heeft gezien, ze is...
Wat is ze nog meer. Er is zoveel veranderd, dat ze niet eens wat wat ze nu is.
Is ze een gevangenen of een slaaf of toch een klein meisje?
Een ding is zeker op dit moment is ze niks, misschien een probleem of afval. Maar daar houdt het dan ook op.
Ze ziet een tekst in de muur gekrabbeld.
Als je dit leest ben je het volgende slachtoffer. Je bent meegenomen, gekozen...
Kijk uit, blijf hoop houden. Als je naar cel blok h4 gaat kijk druk dan op 47284.
Alleen iemand die gevangen is genomen zal dit begrijpen.
Onthoud mij asjeblieft, ik ben Indydoor Modina.
Wat betekent het? 47284, dat slaat nergens op.

Wat het inhoudt is...
4e cel blok...
7e muur...
2 stenen omhoog...
8 opzij...
Druk op de steen, er staat een kluis.
Het laatste getal is 4...
Voer 4 in...

'47284'

'47284, laat het diegene begrijpen. Voor mij is het te laat. Ik ben zwanger, je bent dan hulpeloos.
Als je zwanger wordt dan wordt je gelijk vermoord. Dat is wat ze nu gaan doen, ze vermoorden eerst het kind door het eruit te snijden en dan vermoorden ze mij.
Het is pijnlijk om te accepteren dat dit mijn einde is en die van mijn ongeboren kind.
Het spijt me kleintje, maar we gaan er iets van maken hierboven'

Dat waren de laatste gedachten en woorden van de moedige Indydoor Midona.
Ze is op diezelfde dag nog overleden samen met het ongeboren kind.

Kort hoofdstuk, maar wil het andere gedeelte echt in het volgende hoofdstuk plaatsen.
Sorry!!!