Violetta

- Diego! -wrzeszczałam za chłopakiem który nadal szedł przed siebie.

Zachowywał się co najmniej dziwnie, jakby jakiś szatan go opętał normalnie. W pewnym momencie wszedł do jednej z sal. Usiadł w koncie. Przez chwile przyglądałam się jak patrzy przed siebie. Myślał o czymś, nie mam pojęcia o czym. Aż mi się żal go zrobiło. Usiadłam obok niego i złapałam jego dłoń.

- Diego, co się stało? - spytałam.

Naprawdę się martwiłam, wcześniej tak się nie zachowywał. On tylko spojrzał na mnie. Wyglądał tak jakby za chwile miał płakać. Ale dlaczego? Żadne fakty z naszego podsłuchiwania mi się nie łączyły. A to chyba to sprawiło że chłopak nie zwraca praktycznie wcale uwagi na otaczający go świat.

- Diego, powiesz mi wreszcie o co chodzi? - spytałam przytulając się do niego. Siedziałam tak od momentu w którym postanowił mnie jednak przytulić.

- No bo... - wydusił z siebie - Bo...

- Bo co? - spytałam starając się mu pomóc w wyduszeniu tego faktu, który usłyszał z ust Gregorio.

- Pamiętasz jak jeszcze podsłuchiwałaś? Gregorio mówił wtedy że uczy się tutaj jego syn... - zaczął w końcu.

- Iii? - spytałam zaczynając się jednak domyślać co ma na myśli.

- To ja jestem tym synem. - powiedział spuszczając wzrok.

To dla mnie było bez sensu. Mój chłopak synem nauczyciela tańca w studio? W życiu nie wpadłabym na to że Gregorio w ogóle ma dzieci.

- Mora i Marco też...? - spytałam zerkając na Diego.

- Też. Kto inny mogłby być ich ojcem? Tak czy inaczej... Nigdy więcej nie pójdę na zajęcia Gregorio.

- Diego! - spojrzałam na niego poważnie. Ale chyba ma racje. Narazie powinien trzymać się chyba od niego z daleka - No dobra, tylko jakiś czas, potem idziesz. Nie możesz wiecznie uciekać.

- A ja myślę że właśnie mogę. Nienawidzę go, rozumiesz? Nienawidzę!

- Nie mów tak, to twój ojciec.

- Który uciekł bo mu się znudziliśmy, przypomnę ci.

- Ale pomimo tego cie kocha.

- Yhym... Gregorio nie kocha nikogo oprócz siebie. A napewno już nie mnie, nie wmawiaj mi takich rzeczy.

Francesca.

- Fran, widziałaś Diego? - spytał Marco akurat wchodzący do sali.

- Jest chyba w schowku na instrumenty... Nie pytaj.

- Okey, nie zapytam... - powiedział chłopak zaczynając się śmiać.

- A ty z czego się śmiejesz?! - oburzyłam się. Patrzyłam na niego jak na idiotę.

- Nie... Z niczego... - i sobie poszedł...

Czasami zachowuje się jak małe dziecko, które dopiero co przyszło na świat. Ciekawe czy polazł szukać Diego... Nie, stoi pajac za drzwiami!

- Marco! - wrzasnęłam na niego, wtedy uciekł jak przestraszone dziecko. Zaśmiałam się. Czasami naprawdę zachowuje się tak jak jakieś dziecko. Stoi i patrzy zamiast wejść i porozmawiać.

Federico

Kiedy przyszedłem do studio zobaczyłem tylko Ludmile stojącą przy drzwiach sali. Podszedłem. W sali był Diego i Violetta. Nie mogłem uwierzyć, Lu podsłuchuje! A ja chyba się w niej zakochałem... Nie, nie mogłem. To taka jadowita żmija...

- Czego się dowiedziałaś? - spytałem. Nawet na mnie nie spojrzała.

- Że Gegorio jest... - powiedziała ale akurat przechodził Gregorio.

- Jest tam Diego?

- Tak. - odpowiedziałem równocześnie z Ludmiłą, która szybko uciekła z miejsca zdarzenia.

Gregorio wszedł do sali, więc i ja opuściłem szybko to miejsce . Nie chce być świadkiem zabójstwa dokonanym na uczniu.

Diego.

Gdy wszedł Gregorio miałem ochotę wyjść. Wyjść i nie wracać. Zaraz po Gregorio weszła do sali Elena. Jeszcze tylko jej brakowało. No i kto jeszcze? Wchodźcie,zapraszam! Od razu wstałem i wyszedłem, oczywiście ciągnąc za sobą ledwo nadążającą Violette. Nie miałem zamiaru teraz rozmawiać ani z moim ojcem ani z Eleną.

~~~~~~
No to się porobiło🙈