Tevreden legde hij zijn bijl naast zich neer.

Tot hij een blik wierp op zijn vrouw.

Ze stond niet meer, ze was ineen gestort.

Haar ogen wederom wijd opengesperd, maar ditmaal niet bruisend van het leven, maar glazig en troebel.

Ze leek meer dood dan levend.

Hij schrok ervan.

Hij wist niet wat er was, wat hij moest doen.

Misschien had ze gelijk gehad, maar het leek nu te laat.

Er was geen weg terug meer.

De boom was om en zo ook zijn vrouw. 

Ze leek niets meer te voelen, niets meer te kunnen, niets meer te denken.

Het was voorbij voor haar.

Zo kon ze niet leven, ze had de waarheid gesproken.