- Jak się rzeczy mają z twoją matką? - pyta doktor Paulson, podczas gdy Tyler wkłada cukierka o smaku masła orzechowego do kieszeni.

- W porządku. - mówi Tyler.

- W porządku? - powtarza doktor Paulson, z uniesionymi brwiami.

- Lepiej. - poprawia się Tyler.

Doktor Paulson kiwa głową.

- Więc rozmawiałeś z nią o Joshu?

Tyler przytakuje.

- Nie wyglądała na szczęśliwą.

- Możnaby się tego spodziewać, Tyler. - mówi doktor Paulson, dalej patrząc w dół, na swoje notatki. - Kobieta, której siedemnastoletni syn mówi o swoim wymyślonym przyjacielu raczej nie może czuć się komfortowo.

- O którym ona myśli, że jest wymyślony. - poprawia Tyler, zanim jest w stanie się powstrzymać.

Doktor Paulson cichnie, w końcu spoglądając znad swoich notatek.

- Tyler. - mówi łagodnie. - Josh jest...

- Ta, jasne, nieważne. - mówi szybko Tyler.

Doktor wzdycha, przeczesując z przyzwyczajenia ręką swoją wciąż malejącą ilość włosów.

- Nie jest prawdziwy, Tyler. - zaczyna łagodnie. - Przykro mi, ale po prostu nie istnieje.

- Tak, w porządku, cokolwiek pan mówi.

Doktor Paulson chowa twarz w dłoniach. - Tyler...

- Proszę posłuchać - mówi Tyler, nagle czując się gotowy do walki. - Wiem, że myśli pan przez to wszystko, że jestem szalony, ale Josh jest prawdziwy, okej? I nie przekona mnie pan, że jest inaczej.

Doktor wydaje z siebie suchy chichot.

- Tak, właśnie widzę.

***

- Jest cały niebiesko-czarny. - mówi Josh. - Mam na myśli swój dom. Dlatego tutaj podoba mi się bardziej.
- Mówiłeś mi to już. - mówi Tyler. - Wiele razy.

- To nie zmienia faktu, że to prawda. - Josh zwraca uwagę.

- Wiem. - mówi Tyler. - Mówię tylko, że słyszę, za każdym razem, kiedy to mówisz.

- Ale ja nie chcę, żebyś ty słyszał. - odpowiada Josh żarliwie. - Chcę, żebyś słuchał.

Tyler marszczy brwi.

- A jaka jest różnica?

Josh wydaje z siebie sfrustrowany odgłos. Niektórzy ludzie... głównie filozofowie twierdzą, że ludzie nigdy się nawzajem nie słyszą. - mówi. - Ale ja nie sądzę, że to prawda. Myślę, że każdy słyszy, ale większość ludzi nie słucha.

Tyler marszczy brwi jeszcze bardziej.

- Dalej nie rozumiem.

- To jak... - Josh przysuwa się do Tylera, biorąc go za rękę. - Okej, więc, kiedy mówię "weź moją rękę" myślisz o trzymaniu się za ręce, prawda? Nie myślisz o braniu mojej ręki gdzieś ze sobą. Chyba, że idziemy gdzieś ze sobą ręka w rękę, ale to już inna sprawa. - Potrząsa głową, jakby chciał wyrzucić z niej myśli. - Mam na myśli, że słyszysz "weź moją rękę", a słuchasz "trzymaj mnie za rękę".

- Och. - Tyler myśli przez chwilę. - Rozumiem. - ponownie marszczy brwi. - Przynajmniej tak myślę.

Josh się uśmiecha.
- Cóż, przynajmniej jesteś szczery.