- Jak się czujesz? - pyta Josh pewnego dnia.

- Kim ty jesteś, doktorem Paulsonem?

Josh przewraca oczami. - No dalej, Ty. - mówi, podając mu swój scyzoryk. - Pokaż mi. "Normalnymi" słowami.

Tyler wgapia się w nóż, ciepły i ciężki w jego dłoni, niczym jedwab na zroszonej trawie.

- Pokaż mi. - powtarza Josh.

Tyler wyciąga ostrze, przystawiając je do drewnianej podłogi ich domku na drzewie.

- "Normalne" słowa. - szepcze do siebie, próbując przywołać takie, które opisuje, jak się czuje.

P-R-Z-E-R-A-Ż-O-N-Y

- Przerażony. - odczytuje Josh. - Dlaczego?

Tyler wzrusza ramionami, otrzepując z noża obierki drewna przed zamknięciem go i podaniem Joshowi.

- Nie wiem. Zawsze jestem. - mówi.

- Dlaczego? - powtarza Josh - Czym?

Tyler ponownie wzrusza ramionami.

- Chyba tym, co nastąpi. - mówi.

Josh marszczy brwi.

- Nie ma nic, czego możesz się bać. - stwierdza.

- Więc dlaczego się boję?

Josh uśmiecha się w swój drobny, delikatny sposób.

- Pomarańczowo-zielono-fioletowy. - oznajmia.

Tyler wzdycha, błądząc kciukiem po swoim napisie na deskach.

- Nie jestem. - mruczy. - Nie naprawdę.

- Jesteś. - mówi Josh. - Jak rozciągnięta, pomarańczowa wata. Niewiedza, co czeka za rogiem jest jedną z najlepszych rzeczy na świecie.

- Przerażające. - mówi Tyler, potrząsając głową.

- Może troszkę. - zgadza się Josh. - Ale może to, co jest za rogiem jest najlepszą rzeczą, jaką mógłbyś sobie wyobrazić.

- Ale co, jeśli nie jest?

- A co, jeśli jest?

- Co, jeśli nie jest?

Josh nachyla się do przodu, odrywając palce Tylera od napisu, wyciętego w drewnie.

- Ale co, jeśli jest? - szepcze.