Jungkook dzisiejszego dnia wstał nadzwyczaj prędko. Pomimo tego, że nie musiał, bo był to dzień wolny od szkoły, a godziny jego pracy nie były ściśle określone. Jednakże z uśmiechem na twarzy wstał z łóżka tuż po dziewiątej, a następnie ubrał strój uroczego misia, który dzień prędzej zabrał ze sobą do domu ze sklepu z zabawkami jednej z przyjaciółek swojej mamy i czym prędzej wybiegł z domu, rzucając na odchodne krótkie "Będę wieczorem".

W jednym z Seulskich parków, nieopodal rzeki Han, młody Jeon rozdawał ulotki zachęcając dorosłych oraz ich dzieci do odwiedzenia sklepu z zabawkami, który położony był tuż za rogiem jednej z mniej ruchliwych ulic. Dzieci z chęcią słuchały chłopaka, a następnie ciągnęły swoich rodziców do danego miejsca. Niektórzy z przechodniów robili sobie z nim zdjęcia, ponieważ według nich była to wspaniała atrakcja dla ludzi spędzających czas w tej spokojnej okolicy.

Nagle poczuł wibracje telefonu w jednej z kieszeni jego zielonych spodenek. Chłopak usiadł na najbliższej wolnej ławce, a następnie zdjął górną część stroju, która zakrywała dokładnie jego twarz. Mógł w końcu odetchnąć z ulgą, gdyż chodzenie opatulonym w dosyć gruby kostium misia, kiedy na dworze temperatura dobija prawie trzydziestu stopni, nie jest niczym przyjemnym.
Odblokowując smartfon brunet zauważył powiadomienie o nowej wiadomości, której nadawcą był, jak się później okazało jeden z jego przyjaciół. Mianowicie Kim Seokjin.

Jin: Hej Kookie! Wiem, że możesz być zajęty, ale chciałbym się z tobą spotkać. Możliwie jak najszybciej. To dosyć pilne, dlatego odezwij się, kiedy już będziesz miał czas. Do zobaczenia!

Ciekawe, co jest aż tak ważne? Jungkook zadał sobie to pytanie zaraz po zakończeniu czytania wiadomości od swojego hyunga. Postanowił, że odpisze mu dopiero po powrocie do domu, ponieważ chcąc nie chcąc był teraz w pracy.
Gdy zablokował już urządzenie z zamiarem schowania go ponownie do kieszeni spodenek, ekran rozbłysł na nowo. Ukazując tym samym kolejne powiadomienie o wiadomości. Jednak tym razem nadawcą nie był żaden z jego przyjaciół. 

Kiedy Jeon zobaczył imię dziewczyny jego serce zabiło trochę szybciej niż zazwyczaj. Pomimo tego, że był na nią zły czym prędzej wszedł w komunikat. 

Fumi: Możesz być ze mnie dumny, zdałam egzamin!

Jungkook uśmiechnął się szeroko, ponieważ bardzo ucieszył się z tego faktu. Wiedział ile ten test znaczył dla jego koleżanki. Dzięki niemu będzie mogła starać się o dostanie na wymarzone studia. Jego uśmiech powiększył się jeszcze bardziej, jeśli to było w ogóle możliwe, kiedy przeczytał następnego esemesa. 

Fumi: Może porozmawiamy wieczorem?