•| Edward's Childhood
-  He was 8 |•

جوانا در خونه رو باز کرد و تکه کاغذی روی پاش افتاد .
این کاغذ رو قبل از رفتنش برای ادوارد گذاشته بود و این یعنی اینکه ادوارد وارد خونه نشده .

فورا داخل شد و اون رو صدا زد و البته که جوابی نشنید .
و حتی خبری از کفش ها و کیف مدرسه ی ادوارد هم نبود .

تلفن رو برداشت و به همسرش زنگ زد :

- هنری ، گوش کن هنری . ادوارد خونه نیست .

× تو .. تو چی گفتی ؟؟

نفسش رو عمیقا بیرون داد و حرفش رو تکرار کرد .

× ولی الان ساعت از شش هم گذشته !

- البته ، برای همین به تو زنگ زدم !

جوانا در جواب صدای بلند و فریاد مانند شوهرش گفت .

× امروز .. امروز اردو نرفتن ؟؟ خونه ی دوستش نرفته ؟؟ به مدرسه ش زنگ زدی ؟؟ تو مطمئنی ؟؟ همه جا رو گشتی ؟؟

- نه ، نه ، نه ، آره ، آره .

جوانا به ترتیب به سوالات ممتد هنری جواب داد .

× میرم دنبالش . از خونه بیرون نرو . شاید برگرده .

و تماس قطع شد .

جوانا شونه ای بالا انداخت و تلوزیون رو روشن کرد و روی مبل لم داد و با خودش زمزمه کرد : خوشحالم که فعلا اون موجود کوچیک و آزار دهنده جلوی چشمام نیست !

زمین دو ساعت دیگه هم به چرخیدن ادامه داد بدون اینکه هیچ خبری از مریخی کوچیکش داشته باشه .

هنری با فکر کردن به تمام اتفاقاتی که ممکن بود برای پسرش افتاده باشه ، به مرز دیوانگی رسیده بود .

و جوانا .. هی ! مزاحم نشو ! بذار به فیلمش برسه .

عقربه ها از عدد 9 عبور کرده بودند که هنری رایاند روی مبل خونه ش نشسته بود و تلاش می کرد تا حد امکان ترس و اضطرابش رو کنترل کنه تا به قدرت تصمیم گیریش آسیب نرسه . اون همه چیز رو به پلیس ها سپرده بود و حالا .. فقط انتظار ، انتظار ، انتظار .

جوانا بهش نزدیک شد . صورتش رو بوسید و نجوا کرد :
- پیدا میشه . مطمئنم .

اون در جواب فقط آه خسته و ناامیدی کشید و به سختی - انگار مبل اون رو به طرف خودش می کشید - بلند شد . پله ها رو طی کرد و وارد اتاق ادوارد شد .

روی تختش نشست و تشک زیر فشار وزن اون فرو رفت .

- کجایی تو پسر ؟!

چشماش تر شد و همون لحظه در کمد ادوارد باز شد !!!

و .... ادوارد اونجا بود .

چند ثانیه طول کشید تا هنری به چشماش اعتماد کنه و بعد ، به سمت ادوارد حمله کرد و اون رو بین بازوهاش فشرد !

و تنها یک ثانیه ی بعد متوجه لباس های خاکی خراش های متعدد صورت ادوارد شد .
هنری موهای بهم چسبیده و خیس ادوارد رو بوسید و با شروع گریه ی ادوارد محکم تر بغلش کرد .

بدن ادوارد داغ بود که البته با توجه به اینکه اون حدود پنج ساعت توی هوای خفه و گرم کمد بوده (!) ، دور از انتظار نبود .

ادوارد هق هق کنان گفت : بابا درد داره ... خیلی درد داره ..

قلب هنری لرزید . ادوارد رو روی تخت نشوند و مشغول بررسی بلایی شد که سر بدن ادوارد اومده بود .

ادوارد - درحالی که بین کلمه هاش به خاطر گریه و نفس نفس زدن فاصله می افتاد - گفت : من .. فقط به اون پسرها گفتم که -- اون بچه رو ول کنن و کتکش نزنند .. بعد .. بعد از مدرسه تعقیبم کردن ..

صدای به ظاهر هیجان زده ی جوانا از پشت سر به گوش رسید : اوه خدای من ، ادوارد ؟!

جوانا کنار اون ها نشست و دستاش رو به سمت ادوارد برد تا بغلش کنه ، ولی اون خودش رو به سینه ی پدرش چسبوند و با نگاهی غریب به جوانا زل زد .

هنری اول به ادوارد و بعد به جوانا نگاه کرد و زمزمه وار به جوانا گفت : اون ترسیده .

به آرومی لبه ی لباس ادوارد رو بالا زد . کبودی های بدنش گویای همه چیز بود .
هنری سرش رو جلو برد و چیزی از ادوارد پرسید . اون باید مطمئن می شد اتفاق بدتری نیفتاده .

ادوارد با چشمای وحشت زده به پدرش نگاه کرد و با اینکه نمی دونست منظورش دقیقا چیه ، سرش رو به نشونه ی منفی تکون داد .

هنری نفس راحتی کشید و ادوارد رو بغل کرد و به حمام برد .

مدت نسبتا زیادی طول کشید تا ادوارد آروم شد و همه چیز روالی تقریبا عادی در پیش گرفت .

و حالا ادوارد و پدرش توی تخت ادوارد به زحمت جا شده بودن و هنری محتاطانه پسرش رو بغل کرد بود .

- تو اون ها رو می شناختی ؟؟؟

ادوراد با گوشه ی لباسش ور رفت و گفت :

- پسرهای بزرگی بودن . من تا به حال اون ها رو ندیده بودم اما می دونستم که توی مدرسه ی ما هستن . امروز دیدم که یک بچه رو کتک زدن . من بهشون گفتم که این کار خوبی نیست و .. و بعدش ..

ادوارد به آرومی گریه کرد و پاهاش رو دور کمر پدرش گذاشت و با این کار تاجایی که امکان داشت به اون نزدیک شد .

هنری نفس عمیقی کشید و سوال دیگه ای رو پرسید :
- چرا خودت رو توی کمد پنهان کردی ؟؟

ادوارد بغضش رو قورت داد و صادقانه گفت : نمیدونم . فقط رفتم اونجا . نمیخواستم منُ پیدا کنین .. برای همین یادداشت مامان رو دوباره لای در گذاشتم .

هنری به چشم های ادوارد که توی تاریکی برق می زدن نگاه کرد . لبخند تلخی زد و بعد پرسید : قصه ؟

ادوارد بین حالت خواب و بیداری ، با صدایی به نرمی خرگوش (!) جواب داد : طولانی ، خنده دار و جادویی باشه .

◇◇◇◇

سالی - بدون اینکه تلاش کنه لبخند بزرگش رو پنهان کنه - به سمت اندرو رفت و اجازه داد اون صورتش رو ببوسه .
اندرو نیشخندزنان دست سالی رو گرفت و دنبال خودش کشید !

- هی .. تو هنوز بهم نگفتی کجا میخوایم بریم !

اندرو چرخید و با شیطنت گفت : جایی که من خیلی دوست دارم !!

~~~

- شوخیت گرفته ؟؟ جای فوق عالی که گفتی این بود ؟؟ سوپرمارکت ؟؟؟

- آره ! من عاشق اینجام !

سالی به کنسرو های لوبیا نگاه کرد و بینیش رو چین داد : سلام رفقای احمق که دوست پسر عوضی من عاشقتونه !

چرخید و یک بطری آب برداشت و با شگفتی بهش نگاه کرد : اووه .. تو چقدر خوشگلی ای آب !

سالی مثل یک بشکه ی باروت بود که هرلحظه امکان داشت منفجر بشه !
بهم اعتماد کنید ، الان به هیچ وجه نمی شد نزدیک این دختر رفت !

- من عاشق قسمت مواد شوینده هستم !

اندرو با افتخار اعلام کرد و واقعا توی کنترل خنده ش ماهر بود .

- اوه جدا ؟؟
سالی از بین دندوناش گفت .
از اندرو دور شد و با یک صابون صورتی برگشت .

- بگیرش ، این دوست دختر جدید توئه . اسمش مولیه . به اندرو سلام کن مولی !

بدن اندرو کم کم شروع به لرزیدن کرد و صورتش به رنگ گوجه فرنگی در اومد و بعد ، این شلیک خنده ی اندرو بود که توی گوش های سالی پیچید !

- خفه شو اندرو ، فقط خفه شو !

زانوهای اندرو با زمین برخورد کرد و خندیدنش همچنان ادامه داشت !

سالی غرولندکنان لگد محکمی نثار اندرو کرد و سوییچش رو قاپید . توی ماشین نشست و در رو از روی خودش قفل کرد !

سالی ، کلافه و عصبانی ، با بدنی که داغ شده بود ، توی ماشین منتظر بود که اندرو بیاد و مراسم عذرخواهی رو برگزار کنه !!

با ضربه ای روی شیشه از جا پرید و با اخم به اندرو نگاه کرد .

- باز کن درو بی جنبه ! اون فقط شوخی بود !

- 1 . خفه شو .
2 . گم شو .
3 . ازت متنفرم !

اندرو صورتش رو به شیشه چسبوند و مظلومانه به سالی نگاه کرد و بالاخره چیزی رو که میخواست دید !!
دهن کج شده ی سالی که تلاش می کرد لبخندش رو پنهان کنه !

لبخند گنده ای زد وقتی بعدازچندثانیه نیش سالی باز شد و در رو براش باز کرد .

~~~~

لیس گنده ای به بستنیش زد و زیر چشمی به اندرو نگاه کرد که حالا دست به سینه نشسته بود و چشم های محوش ، نشون میداد توی افکارش غرق شده .

قبل از اینکه چیزی بپرسه ، اندرو با لحنی جدی و تقریبا غمگین گفت : سالی ، باید یک چیز مهم رو بهت بگم . خیلی مهم .

سالی دست از خوردن بستنیش برداشت و به سمت اندرو چرخید .

- میشنوم !

اندرو آهی کشید و برای گفتن حرفش مردد بود . به چشم های درشت و مژه های بلند سالی نگاه کرد و با یک نفس عمیق ، حرفش رو شروع کرد .

- آمم .. خب ببین ..

گوشی سالی توی جیبش لرزید و سالی این پیام رو خوند ..

ادوارد :
سالی ، میشه بیای اینجا ؟؟ خواهش میکنم .

_________________
_________
__

#FIRE🔥