-Nie zgadniesz kogo spotkałam-krzyczę wchodząc z reklamówkami do kuchni. Normalnie mieszkam tu sama, ale i tak przez większość czasu siedzi tu Jace. Wiem to, ponieważ słyszę ryk telewizora z salonu.

-Chętnie posłucham, jeśli masz moje chipsy-słyszę jego kroki, kiedy idzie do mnie.

-Trzymaj-rzucam mu paczkę, a on chwyta ją szczęśliwy.

-No to mów co się stało-siada na blacie i patrzy jak chowam rzeczy, które kupiłam. Bo najważniejsza jest pomoc przyjaciół.

-Spotkałam Stylesa-mówię i nagle przestaję słyszeć szelest wywoływany przez Jace, jedzącego chipsy.

-Wróć. Spotkałaś Stylesa? Harry'ego Stylesa?-patrzę na niego, a on ma rozszerzone oczy i otwartą buzię.

-Jak jesz to się zamykaj-przewracam oczami.

-No mów dziewczyno-wyrzuca w ręcę w górę, przyglądając się mojej osobie.

-Nic konkretnego się nie wydarzyło. Powiedziałam, że nie chcę mieć z nim nic doczynienia, bo myśli, że może mieć każdą laskę-wzruszam ramionami.

-Nie jesteś moją przyjaciółką, prawda? To jakiś klon-krzyczy na całe mieszkanie.

-Przesadzasz. On nie jest niewiadomo kim.

-Jest kapitanem naszej drużyny. Najprzystojniejszy według wszystkich dziewczyn i mnie, a ty mu odmawiasz?

-Tak! Nie potrzebuję faceta, który złamie moje serce, Jace.

-Za to ty łamiesz właśnie moje, jak się z tym czujesz?

-Świetnie, Jace. To moja decyzja i powineneś ją uszanować-wzdycham.

-Chciałbym, ale ty nawet nie dałaś mu szansy-fuka i wraca do salonu obrażony.

No dobra, za bardzo Was kocham ;-;