Podeszłam do niego potrząsnęłam nim.

Miv – Foxy, co ci?

Chłopak potrząsnął głową, tak jakby chciał się wyrwać z jakiegoś transu.

Fx – Co... co się stało?

Mg – W skrócie. Udawałeś psa.

Fx – Co?

Mg – Drewno. Ale tak na poważnie to więcej tego nierób.

Fx – Ale ja nawet nie wiem co robiłem.

N – O, piłka!

Wszyscy spojrzeliśmy na Tonego (N), który ją podniósł.

Fx – Piłka! Rzuć ją, rzuć!

*Znowu to samo.* Złapałam Foxyego i spoliczkowałam go, licząc, że go to ocuci. Udało się.

Fx – Za co to?

Miv – Za...

Oniemiałam, bo zauważyłam, że „coś" mu z tyłu wyrosło.

Miv – O k*rwa.

Fx – Co się stało?

Miv – Jakby ci to delikatnie powiedzieć... po prostu zobacz za siebie, bo coś ci z tyłu wisi.

Fx – Hy?

Obrócił głowę.

Fx – Aaaa!!!

Miv – Spokojnie, na pewno jest na to jakieś logiczne wyjaśnienie.

Fx – Naprawdę masz jakieś wyjaśnienie na długi, puszysty i rudy ogon? Nie sądzę.

Miv – Yyy...

Fx – Tak myślałem.

TB – Yyy... MIv...

Miv – Cicho Bon, nie teraz.

TB – Ale Miv...

Miv – Zaraz, myślę co zrobić.

TB – Miv!

Miv – Co jest takiego pilnego, że nie może zaczekać?

Mówiąc to odwróciłam się przodem do niego.

TB – To jest takie pilne.

Wskazał na swoją głowę skąd wyrastały królicze uszy.

F2 – Czy my znowu będziemy zwierzakami?

Miv – Nie wiem, ale bez względu na to co się stanie zostaniemy razem.

Wren (F2) się do mnie przytulił. Usłyszałam lekki skrzyp otwierających się drzwi. Spojrzałam w tamtą stronę, w drzwiach stał zdziwiony Romus.

Miv – O, cześć.

Powiedziałam to z lekkim trudem, bo przeszkadzały mi w tym nietoperze zęby.

Ro – Co wam się stało?

GF – Nawet najstarsi górale tego niewiedzą.

Coraz bardziej przypominaliśmy zwierzęta.

Ro – Czy wszyscy ludzie tak potrafią.

Fb – Nie, bo to iluminati!!!

Ro – Iluminati?

C – Nie słuchaj go, ma bzika na punkcie kosmitów, iluminati i w ogóle ma niezłe jazdy jak tylko słyszy o zjawiskach paranormalnych nie pamiętając, że sam wlicza się w „zjawisko paranormalne".

Ro – Skoro reszta populacji tak nie umie, to dlaczego wy tak?

M – Najprawdopodobniej dlatego, że my ludźmi tak do kończ nie jesteśmy, a w każdym razie nie byliśmy.

Odpowiedziała mu Jen (M).

Ro – Jak to nie jesteście? Co się stało, nie rozumiem.

SB – Nie rozumiesz, bo nie znasz prawdy.

Ro – Można wam jakoś pomóc?