~'Canomi~'

*Coś mi tu śmierdzi, lepiej pójdę z nimi.* Dotarłem do tej pizzerii zajrzałem przez okno i zobaczyłem, że wszyscy są w środku, Miv gdzieś dzwoniła. Po skończonej rozmowie Toy Bonnie podszedł do niej i ją przytulił.

K – Co ty tu robisz?!

Jakiś mężczyzna odwrócił mnie.

Ca – Nic proszę pana.

K – No ja myślę.

Uciekłem, schowałem się za budynkiem i co zobaczyłem? Zobaczyłem jak ten sam osobnik wchodzi do pizzerii tylnym wejściem. Odczekałem chwilę po czym złapałem za klamkę i zdziwiłem się bo drzwi były otwarte. Wszedłem (Dziękuje pani od polskiego, że tak zwraca uwagę na poprawną wymowę, przydało się.) do środka. Słyszałem rozmowę.

~'Miv~'

K – Miv, co się stało?

Miv – Gdzie Jeremi?

K – Odpowiedz mi.

Miv – Odpowiem jak przyjdzie Jeremi.

K – Ahh, przyjdzie zaraz.

~'Jeremi~'

Wszedłem tylnym wejściem i co widzę? Widzę jakiegoś chłopaka, który podsłuchuje. Obróciłem go przodem do mnie, on się przestraszył.

J – Co ty tutaj robisz?

Ca – Ja... nic, przyszedłem tu za kolegami.

J – Kłamiesz!

Usłyszałem głos zza ściany:

Miv – Jeremi? Czy to ty!

Wyszedłem zza rogu.

~'Miv~'

Jeremi wyszedł zza rogu, razem z... Canomim? Chłopak uśmiechnął się i pomachał do mnie.

Miv – Canomi, prosiła cię, żebyś za nami nie szedł.

Ca – Nic takiego nie mówiłaś.

Miv – Nosz trudno, Jeremi puść go, Canomi idź do domu.

Ca – Nie! Wytłumaczcie mi wreszcie o co chodzi?!

Westchnęłam.

Miv – Dobra, jak starczy czasu to Marionetka tobie opowie a jak nie to jeden ze strażników.

K – Ale jak to jak starczy czasu?

Miv – To już koniec naszej przygody, legenda głosi, że jak minie rok od śmierci Mike'a, to nasze dusze zostaną uwolnione.

J – Że co proszę?!

Miv – Czas mija za godzinę.

Ca – Ale, o co chodzi?

Miv – Marionetka, mogła byś?

M – Zaczęło się to w drugiej placówce...

I Mari opowiedziała mu wszystko od początku do końca.

M – ... i tak to było.

Ca – Ale... ale jak to?

Miv – Tak to.

Podeszłam do niego i położyłam mu rękę na ramieniu.

Miv – Słuchaj, nie łam się, idź i korzystaj z życia. Chłopcy odprowadźcie go do drzwi.

Jeremi i Kanny wystawili go za drzwi, ja rzuciłam się na szyję Kannemu.

K – Nigdy cię nie zapomnę.

Uśmiechnęłam się smutno. Wszyscy się pożegnaliśmy, ustawiliśmy się w kółku i złapaliśmy się za ręce. Ja trzymałam Marionetkę i Bona, dwie osoby, które były od początku zemną. Widziałam jak po kolei każdy upada na ziemię, wkrótce ja też upadłam.

...

...

Koniec?