Jin obudził się gwałtownie. Jego czoło płonęło, bluzka od piżamy przykleiła się do nagiej klatki piersiowej, a jego ciałem wstrząsały dreszcze. Seok przytulił do siebie swoje kolana i zamknął oczy. Było już dawno po dwunastej i powinien być w pracy. Ale nie. Jego organizm ma dość. Dość łez. Dość smutku. Dość tęsknoty.

Tak. Jin nie jest w stanie już płakać. To trochę tak jakby już na całe życie skończyły mu się łzy. Ale smutek nie. To uczucie wypalające dziurę w jego sercu, nadal go trawi.
Kim położył głowę na kolanach i zacisnął oczy, czując ten nieznośny ból.
Przez temperaturę, zaczął powoli tracić kontrole nad swoimi myślami i ruchami.
- Namjoonie! - zapłakał nagle, rozdzierająco. Jednak nikt nie przyszedł.
Jakiś czas później ktoś zapukał, wszedł do mieszkania krzycząc jego imię w strachu. Jednak to nie był Namjoonie. Kim nie podniósł głowy.

Ktoś wpadł z rozmachem do jego sypialni, by po zobaczeniu Kima westchnąć z ulgą.
- Jin.
Seok powoli uniósł głowę i napotkał zmartwione spojrzenie Yoongiego. Chciał coś powiedzieć, przeprosić, cokolwiek. Jednak jego gardło uschło i żadne słowo nie chciało go opuścić. Zamiast tego zakasał i skulił się jeszcze mocniej.
- Nie martw mnie już więcej.. - szepnął Min i usiadł na łóżku by potem niepewnie objąć Jina ramieniem. Nie był dobry w takie rzeczy. Nikt go nie przytulał. Po chwili puścił go. - Idę zrobić herbatę.. I...aaaaa, to leżało przed twoimi drzwiami.
Min podał mu kopertę i wyszedł zrobić obiecaną herbatę.

Siedem płatków róży. Jedno zdjęcie i kilka słów.

...Bo nie mogę żyć bez ciebie.
🌹🌹🌹