Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

𝟙𝟘: Το μήλο της Έριδος

Και κάθε φορά που πέφτω πάνω σου,

συγκρούομαι με το χάος σου, και εσύ με την ευταξία μου.

Δεν σε φοβήθηκα εξαρχής, δεν σε φοβάμαι ούτε τώρα και δεν θα σε φοβηθώ ποτέ.

Σε βλέπω μόνο στα όνειρά μου, κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου.

Υπάρχεις σε κάθε αναπνοή μου και σε κάθε βήμα μου.

Δεν θέλω να είσαι εδώ, αλλά ούτε και εκεί.

Μπορείς να είσαι στο ενδιάμεσο.

Έχεις γίνει ο ουρανός μου,

εγώ τι να σημαίνω άραγε για εσένα;

Θέλω να είμαι τα αστέρια σου,

ή το πιο μεγάλο πεφταστέρι,

να με βλέπεις και να εύχεσαι να με έχεις.

Είσαι το πεπρωμένο μου, και εγώ το δικό σου.

Ο ένας το πεπρωμένο του άλλου.

Τι είναι, όμως, η ζωή για εμάς τους δύο;

Είναι ένα άσχημο παιχνίδι, που μόνο εμπόδια θα μας βάζει.

Γι' αυτόν τον λόγο μην έρχεσαι προς τα εδώ, αλλά μην μείνεις στάσιμος στο "εκεί".

___________________________________________

Οι ματιές τους είχαν κλειδώσει, δεν ξεκολλούσαν και τα πάντα είχαν χαθεί, μαζί και αυτοί. Εκείνος είχε χαθεί στο βλέμμα της, ενώ εκείνη στο δικό του. Τον έβλεπε και σκεφτόταν μία έρημο τόσο μεγάλη, εκεί θα μπορούσε να τρέξει ανέμελη.

Στην σκέψη των κίτρινων ματιών του έκλεισε τα δικά της, και το πρώτο πράγμα που της ήρθε στο μυαλό ήταν μια λεμονιά. Όμορφη και ψηλή, με καταπράσινα φύλλα. Ζουμερά κίτρινα λεμόνια κρέμονταν από τα κλωνάρια της. Με το χέρι της πήρε ένα φύλλο, το πιο μεγάλο που θα μπορούσε να πιάσει, το τσάκισε μέσα στην χούφτα της και ύστερα το έτριψε μέσα στις παλάμες της. Μπορούσε να νιώσει την πιο όμορφη μυρωδιά του κόσμου να περνάει μέσα από τα ρουθούνια της. Αυτό που την έκανε πραγματικά χαρούμενη, όμως, είναι ότι της θύμιζε εκείνον.

Τον γοητευτικό άντρα, χωρίς όνομα, που έκανε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, έστω και για ένα δευτερόλεπτο.

Την ίδια στιγμή σε μία άλλη διάσταση, βρισκόταν και εκείνος.

Ι Ο Λ Η, σκεφτόταν ξανά και ξανά.

Μπλε, γαλάζιο και άσπρο. Όλα μαζί σε ένα.

Ήταν ο πιο όμορφος πίνακας που είχε αντικρίσει, η πιο καθαρή θάλασσα και το πιο κομψό φόρεμα που είχε δει ποτέ του. Μπλε, το μπλε του.

Είχε καιρό να νιώσει έτσι, αυτό το συναίσθημα στο στήθος και στο στομάχι. Ένα απαλό γαργάλημα και ένα αθώο χαμόγελο, μόνο αυτά θα μπορούσε να νιώσει όταν την κοίταγε.

Τίποτα πονηρό, μόνο αγνά συναισθήματα.

Με την συνειδητοποίηση των σκέψεων του, έκλεισε τα βλέφαρά του και κούνησε δεξιά και αριστερά το κεφάλι του. Η Ιόλη είχε ξυπνήσει την παλιά έκδοση του εαυτού του, μια εκδοχή που πάλευε να κρύψει όλα αυτά τα χρόνια. Ο εαυτός αυτός, δεν θα βγει ποτέ ξανά στην επιφάνεια, θα τον κρατήσει πνιγμένο με νύχια και με δόντια. Αυτή ήταν η μυστική τιμωρία που είχε υποχρεώσει τον εαυτό του να υποστεί.

Το ίδιο και εκείνη, άνοιξε τα μάτια της και τα μάγουλά της κοκκίνισαν. Πως μπόρεσε να αφεθεί στην σκέψη αυτή;

Δεν θα γινόταν τίποτα μεταξύ τους, πολύ απλά γιατί εκείνος ήταν η νύχτα και εκείνη η μέρα.

Εκείνη Άγγελος, ενώ εκείνος Δαίμονας.

Εξάλλου είχε θέσει και ένα στόχο, δεν θα άφηνε κανέναν να σταθεί εμπόδιο, πόσο μάλλον έναν έρωτα που δεν θα μπορούσε ποτέ να εκπληρωθεί.

Το κεφάλι της γύρισε στα πλάγια, όπως ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, και μία ανάσα απελπισίας βγήκε από τα χείλια της. Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο βιβλίο του Αρχάγγελου Ουριήλ. Το πήρε στα χέρια της και ανακάθισε ανάμεσα στα παπλώματα για να διαβάσει την συνέχεια του βιβλίου.

___________________________________________

Ιστορία του αγγελικού σύμπαντος

Κεφάλαιο 5: Δημιουργία αμαρτήματος

___________________________________________

Αμαρτία / Ουσιαστικό θηλυκό

1. Η παράβαση του θείου νόμου

___________________________________________

Και καθώς δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι, με την γέννηση του Αδάμ και της Εύας, δημιουργήθηκε μαζί και η αμαρτία. Δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος, που περπάτησε την Γη αυτή χωρίς να έχει κάποια αμαρτία στις πλάτες του.

Οι δαίμονες φυτρώνουν στο μυαλό τους, βάζοντάς τους σατανικές ιδέες και οδηγώντας τους προς το κακό.

Οι πρωτόπλαστοι ήταν οι πρώτοι που τόλμησαν να διαπράξουν αμαρτία. Το γεγονός ότι τα είχαν όλα και ήταν ελεύθεροι δεν τους πτόησε. Ο κήπος της Εδέμ δεν ήταν αρκετός γι' αυτούς. Ο Όφις, δηλαδή ο Λούσιφερ, έπεισε την Εύα να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό, το καρπό μιας μηλιάς που βρισκόταν στο κέντρο του Κήπου. Το δέντρο αυτό ήταν γνωστό ως "Το δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού".

Ο Ουρανός ως τιμωρία τους επέβαλλε την φυγή τους από τον Κήπο της Εδέμ, καταδικασμένοι τα περιπλανιούνται στην Γη. Είχαν χάσει την αθανασία τους.

Από την στιγμή που οι πρωτόπλαστοι έφαγαν τον καρπό, η αμαρτία του κόσμου ολοένα και μεγάλωνε. Πρώτα η Εύα και ο Αδάμ, μετά ο Κάιν, ο πρώτος ανθρωποκτόνος, που άφησε την ζήλεια να το κυριέψει και πήρε την ζωή του αδερφού του. Κάθε σκέψη στον κόσμο ήταν σκοτεινή και γεμάτη βία.

Αυτό που εξόργισε τον Ουρανό, ήταν η αχαριστία των ανθρώπων και η εξουσία που ασκούσε ο Λούσιφερ πάνω τους. Η επιρροή του σε αυτούς ήταν τεράστια, έτσι οι Άγγελοι με την σειρά τους καθοδηγούσαν τους ανθρώπους να πράξουν το καλό. Ξεκίνησαν να παίζουν το παιχνίδι των Δαιμόνων, έμπαιναν στις σκέψεις των ανθρώπων και με μεγάλη προσπάθεια τους φύτευαν ορθές ιδέες. Με την καθοδήγησή τους, πολλοί άνθρωποι βρήκαν τον δρόμο τους.

___________________________________________

Τα ξανθά κυματιστά μαλλιά της έφταναν έως την μέση της, με κάποιες πιο ανοιχτές τούφες να ξεχωρίζουν. Κάποιες τρίχες έμπαιναν μέσα στο πρόσωπό της και την ενοχλούσαν. Το δέρμα της άσπρο και απαλό, σαν χιόνι. Τα χείλη της σε γήινες αποχρώσεις και τα μάγουλά της σε μία ανοιχτή απόχρωση του ροζ. Το πρόσωπό της ήταν μαγευτικό.

Πάνω στο συγκλονιστικό της σώμα χυνόταν ένα πράσινο ύφασμα. Το διάλεξε  τελείως ασυναίσθητα όταν άνοιξε την ντουλάπα της, το χέρι της με μηχανικές κινήσεις το άρπαξε και το έβγαλε από την κρεμάστρα. Έστρωνε πάνω της με έναν μοναδικό τρόπο, σαν να είχε φτιαχτεί μονάχα για εκείνη. Το πράσινο με το ξανθό των μαλλιών της έκανε τρομερή αντίθεση. Το σατέν του ύφασμα γαργαλούσε το κορμί της και άφηνε τα πόδια της ακάλυπτα. Ήταν τόσο γοητευτική, και με τα φτερά στην πλάτη η εικόνα της φαινόταν άψογη.

Πλέον βρισκόταν στις σκάλες, τα δάχτυλά της ψηλάφιζαν τα χρυσά σκαλιστά ανάγλυφα στα κάγκελα, ήταν οι μικρές λεπτομέρειες που ήθελε να αποτυπώσει στην μνήμη της. Πράγματα που ήθελε να θυμάται, γιατί πίστευε ότι είχαν κάτι να της πουν.

Όταν κατέφτασε στο ισόγειο της Ακαδημίας, συνάντησε την Αννελίζ. Ήταν όμορφη και κομψή, όπως πάντα άλλωστε. Τα πύρινα μαλλιά της ήταν μαζεμένα πίσω, σε έναν ψηλό κότσο, ο οποίος της έδινε μία αριστοκρατική πινελιά Το μπλε της φόρεμα ολοκλήρωνε το σύνολο με φινέτσα, κοσμώντας το σώμα της.

Η Αννελίζ είχε ήδη προειδοποιήσει την Ιόλη να είναι καλά ντυμένη. Επρόκειτο για μία επίσημη συγκέντρωση μεταξύ των Αγγέλων και των Δαιμόνων. Πραγματοποιούταν μία φορά τον χρόνο και σκοπός της είναι η ανακοίνωση των μαθημάτων και το καλωσόρισμα των νεοφερμένων μαθητευόμενων.

«Είσαι πανέμορφη!». Η Αννελίζ θαύμαζε την ομορφιά της φίλης της. Τόσο η εμφάνιση της όσο και ο χαρακτήρας της ήταν αγγελικά πλασμένοι. Όσο και αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να βρει ατέλεια πάνω της, σαν να είχε δημιουργηθεί από καθαρή τελειότητα.

«Σε ευχαριστώ πολύ, κι εσύ το ίδιο». Η Ιόλη ανταπέδωσε το κομπλιμέντο, τα μάγουλα της, ωστόσο, είχαν κοκκινίσει από την ντροπή. Ήταν τόσο μετριόφρων, που θα ορκιζόταν ότι η Αννελίζ προσπαθούσε να την καλοπιάσει.

«Πάμε;» της έκανε νόημα γυρνώντας το σώμα της προς την μεριά της εξόδου και η Ιόλη απάντησε με ένα θετικό νεύμα.

Όλοι οι Άγγελοι ήταν μαζεμένοι στον Κήπο, όλοι εκτός από τους καθηγητές και τους Δαίμονες. Μέσα στο πλήθος μπορούσε να αναγνωρίσεις τις παρουσίες της Ραχήλ και του Έρως, ανάμεσά τους και κάποιες άγνωστες φιγούρες. Με αργά και σταθερά βήματα κατευθύνθηκε προς το μέρος τους, μέσα στο συνωστισμένο πλήθος.

Η Ραχήλ με το που την είδε έτρεξε να την αγκαλιάσει, ήταν πολύ καλή και ευγενική μαζί της.

«Ιόλη να σου συστήσω, από εδώ η Αυγή, ο Ραφαήλ και η Αρτεμίσια». Ο Έρως έκανε την ευγενική κίνηση να της γνωρίσεις όσους Αγγέλους δεν ήξερε από την παρέα τους. Ήταν τόσο ευγνώμων που την δέχτηκαν απλόχερα, ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για εκείνη.

«Χάρηκα πολύ!» είπε η Ιόλη και χαμογέλασε θερμά κρύβοντας τα χέρια της πίσω από την πλάτη της, ως σημάδι ντροπαλότητας.

«Εμείς χαιρόμαστε, που σε γνωρίζουμε επιτέλους» η πρώτη γυναίκα με μαύρο και λαμπερό δέρμα της χαμογέλασε και ήρθε κοντά της. Πέρασε τα χέρια της στα μπράτσα της και μετά από κάποια δευτερόλεπτα την αγκάλιασε θερμά. Μία κίνηση που ξάφνιασε την Ιόλη. Ήταν πολύ συγκινητικό για εκείνη, καθώς ήταν λίγες οι φορές που ένιωθε ότι έχει φίλους. Εδώ, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ήταν ευπρόσδεκτη.

Αφού γνωρίστηκε με τους καινούργιους της φίλους, μία δυνατή βαριά φωνή ακούστηκε, η οποία ήταν γνώριμη στα αυτιά της. Μπροστά από το πλήθος στέκονταν πέντε Άγγελοι, φανερά μεγαλύτεροι σε ηλικία. Δύο γυναίκες και τρεις άντρες, αμέσως αναγνώρισε τον άντρα που μιλούσε και την γυναίκα δίπλα του, τους θυμόταν από την Θεία Κρίση της. Ένιωσε το δέος της για εκείνους να την διακατέχει, τους σεβόταν χωρίς να τους ξέρει ιδιαίτερα.

«Λαμπροί μου Άγγελοι, καλωσορίσατε για μία ακόμη φορά στην Ακαδημία Αγγέλων και Δαιμόνων. Είμαι πολύ ευγνώμων για την παρουσία σας. Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι είμαι και ιδιαίτερα συγκινημένος χάρις εσάς. Με έχετε κάνει πραγματικά περήφανο».

«Αυτός είναι ο Άμπρουζ, επικεφαλής του σχολείου, κάτι σαν διευθυντής». Ο Ερμής βρισκόταν από πίσω της να της ψιθυρίζει μικρές πληροφορίες.

«Καλησπέρα και από εμένα. Με την σειρά μου να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενη που ξεκινάνε για μία ακόμη χρονιά τα μαθήματα στην Ακαδημία μας. Ανυπομονώ να γνωρίσω τους καινούργιους Άγγελους, που βρίσκονται ανάμεσα μας». Η γυναίκα με τα κατάξανθα μαλλιά είχε πάρει τον λόγο.

«Κορνίλια, μου επιτρέπεις να σε διακόψω και να πω, ότι αυτή την στιγμή βρίσκονται εδώ 87 καινούργιοι μαθητές, δηλαδή υποψήφιοι Άγγελοι». Ένας άντρας με άσπρα μαλλιά μέχρι τον ώμο είχε πάρει το λόγο. Ήταν επίσημα ντυμένος, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, και ένας χρυσός και διακριτικός σκελετός γυαλιών βρισκόταν τοποθετημένος στην μύτη του. Αυτό που της έκανε εντύπωση όμως ήταν ένα παλιό ρολόι, σε στυλ κρεμαστού, το οποίο βρισκόταν κρεμασμένο στην τσέπη από το σακάκι του.

«Αυτή είναι η Κορνίλια, μάλλον την θυμάσαι. Και αυτός είναι ο Χένρι. Θα σου βγάλει το λάδι στο μάθημα της ιστορίας». Ο Ερμής δεν ξέχασε να την ενημερώσει για τα δύο ονόματα.

«Γεια σας παιδιά, δεν έχω πολλά να πω, με κάλυψαν οι προηγούμενοι, Καλή σας αρχή».

«Αυτή ήταν η Ντάμπι, και ο μουστακαλής δίπλα της είναι ο Υάκινθος». Μία γιαγιά με κοντά αγορέ μαλλιά και ένας άντρας με άσπρη γενειάδα, παρόμοια με του Αϊ Βασίλη.

«Ο Χένρι, όπως πάντα, έχει αναλάβει το μάθημα της Ιστορίας, η Κορνίλια το μάθημα των Μεταμορφώσεων και Τηλεμεταφορών, η Ντάμπι μαζί με τον Υάκινθο τις Μυστικές Τέχνες. Και μαζί θα μάθουμε της Πολεμικές Τέχνες». Ο Άμπρουζ είχε πάρει και πάλι τον λόγο, εξηγώντας στους καινούργιους Αγγέλους περιληπτικά τα μαθήματα.

«Θα σας παρακαλούσα να είστε συνεπείς, για να αποφοιτήσετε στην ώρα σας». Ο Χένρι είχε σοβαρό ύφος, σχεδόν προειδοποιώντας τους Αγγέλους για την συνέπεια και την τιμωρία της ασυνέπειας. Η Ιόλη ήταν πάντοτε τυπική, ήταν σίγουρη ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Ο ουρανός ήταν σκοτεινός, σαν να είχε πέσει η νύχτα. Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι της πανσελήνου φώτιζε ελάχιστα τον Κήπο της Ακαδημίας και κατά συνέπεια το πλήθος Αγγέλων.

Ξαφνικά, ο ήδη σκοτεινός ουρανός έγινε κατάμαυρος. Από μακριά δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει τι ήταν. Όσο περνούσαν, όμως, τα δευτερόλεπτα και η μαυρίλα πλησίαζε, μπορούσαν να καταλάβουν ότι κατέφθασαν οι Δαίμονες.

«Αυτοί μας έλειπαν». Η Ιόλη μπορούσε να ακούσει τον Άμπρουζ να δυσανασχετεί, παρόλο την απόσταση που τους χώριζε. Διαισθανόταν μία έχθρα στην ατμόσφαιρα, και δεν πίστευε ότι είναι λόγω της διαφορετικότητας των δύο στρατοπέδων, αλλά εξαιτίας της προδοσίας των πρώην Αγγέλων.

Αντίστοιχα, οι Δαίμονες δεν συμπαθούσαν τους Αγγέλους γιατί περνιόντουσαν για ανώτεροι και καλύτεροι. Αυτός ήταν εξαρχής και ο λόγος που εγκατέλειψαν την καλη πλευρά, δεν μπορούσαν να υποταχτούν.

Η Ιόλη ήταν μπερδεμένη και συνάμα περίεργη να μάθει.

Πως μπήκαν στην Ακαδημία;

«Πως μπήκαν;». Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον πειρασμό της για την γνώση της πληροφορίας αυτής, γι' αυτό γύρισε το κεφάλι της προς την Αννελίζ.

«Τι εννοείς;» Η Αννελίζ φαινόταν κακόκεφη, είχε ενοχληθεί και η ίδια από την παρουσία των Δαιμόνων. Στο πρόσωπό της ήταν χαραγμένη η δυσανασχέτηση της.

«Πως μπήκαν αυτοί στην Ακαδημία;»

«Πετώντας». Ο Ερμής δεν άφησε την ευκαιρία του και αποφάσισε να είναι καυστικός, απαντώντας ειρωνικά στο ερώτημα της Ιόλης, ήταν και ο μόνος που γέλασε. Μία χαλαρή αγκωνιά προσγειώθηκε στο μπράτσο του από την Αρτεμισία.

«Έλα, κρυάδες». Ήταν φανερά ενοχλημένη από το αστείο του φίλου της.

«Πως ήρθαν στον Ουρανό;» Η Ιόλη έθεσε την ερώτησή της ξανά, πιο εύστοχα αυτή την φορά, αγνοώντας το αστείο του καινούργιου της φίλου.

«Μα δεν είμαστε στον Ουρανό». Ο Έρως αυτή την φορά της απευθύνθηκε.

«Και που είμαστε;».

«Η Ακαδημία βρίσκεται μεταξύ Ουρανού και Γης, κάπου χαμένη στην ατμόσφαιρα. Για του λόγου το αληθές, ας πούμε ότι οι Δαίμονες πρέπει να έχουν πρόσβαση στην Ακαδημία. Οπότε αυτή ήταν η μέση λύση». Η Αννελίζ είχε επανέλθει και η Ιόλη είχε σοκαριστεί. Τόσες μέρες είχε την εντύπωση ότι η Ακαδημία είναι τοποθετημένη στον Ουρανό.

«Και γιατί δεν έχουμε δει κανένα δαίμονα τόσο καιρό;» Η επόμενη ερώτηση είχε ήδη έρθει.

«Δεν μένουν στην Ακαδημία αν δεν είναι περίοδος μαθημάτων».

«Δηλαδή, τώρα θα μένουν μαζί μας;» Ο φόβος ήταν ξεκάθαρος. Όσο και αν προσπαθούσε να είναι ψύχραιμη και να δείχνει γενναία, δεν μπορούσε να συγκρατήσει αυτό το συναίσθημα.

«Δεν είναι επικίνδυνοι, μην φοβάσαι». Η Ραχήλ της έπιασε στοργικά τον ώμο, σαν να διαισθάνθηκε τον τρόμο της.

Σαν σμήνος άγριων κύκνων κατεύθασαν και προσγειώθηκαν απέναντι από τους Αγγέλους. Στην πρώτη γραμμή, βρίσκονταν πέντε από τους καθηγητές τους. Ήταν φανερό ότι διέφεραν κατά πολύ από τους καθηγητές των Αγγέλων. Πρώτα από όλα, η εμφάνιση τους ήταν σκοτεινή, μία περίεργη ενέργεια πλανιόταν γύρω τους. Ο ένας πιο τρομαχτικός από τον επόμενο.

Την περιέργεια της κίνησε μία κοπέλα ανάμεσα σε αυτούς τους πέντε. Ήταν ξανθιά, αλλά σε μία πιο βρώμικη απόχρωση από αυτή της Ιόλης. Τα κατσαρά μαλλιά της ήταν, άτσαλα, πιασμένα σε μία αλογοουρά, τα χαρακτηριστικά της όμορφα και ένα περίεργο τατουάζ στο χέρι της.

«Ποια είναι αυτή;» Έκανε νόημα στον Ερμή, προς την κοπέλα αυτή, που της φαινόταν διαφορετική από τους όμοιούς της.

«Αυτή είναι η Ρένα, γιατί ρωτάς;».

«Τίποτα, απλά μου έκανε εντύπωση». Απάντησε ειλικρίνα.

Αυτή την φορά, ωστόσο, έδωσε περισσότερη σημασία στο πλήθος πίσω από τους καθηγητές. Εκατοντάδες Δαίμονες βρίσκονταν εκεί, ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, από το άγχος.

Αλλά γιατί άγχος;

«Πάνω στην ώρα Λέιλα». Η Κορνίλια ήταν ανέκαθεν ευγενική, έτσι και τώρα καλωσόρισε την παλιά της γνωστή.

«Βλέπω ότι μας περιμένατε». Ένας άντρας με μακριά μαλλιά και κοντό μούσι έστρεψε την προσοχή πάνω του, έχοντας έναν ειρωνικό τόνο στην ομιλία του, πράγμα που εξόργιζε την Ιόλη.

Πως τολμάει να μιλάει έτσι;

«Φυσικά και σας περιμέναμε, όπως κάθε φορά». Η Ντάμπι βγήκε μπροστά για να αντιμετωπίσει τους αγενείς καλεσμένους.

Η έχθρα μεταξύ τους ήταν ξεκάθαρη. Αυτό που προβλημάτιζε, όμως, την Ιόλη είναι η συνύπαρξη στην Ακαδημία.

Πως στο καλό κατάφερναν να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο;

«Ας μην καθυστερήσουμε άλλο». Μία Δαίμονας με τα μαλλιά της από την μία να είναι άσπρα, ενώ από την άλλη μαύρα έκανε δύο βήματα μπροστά, απευθυνόμενη σε όλους.

«Αυτή είναι η Φοίβη». Ο ψήθιρος του Ερμή δεν άργησε. Και πάνω που είχε αρχίσει να αναρωτιέται για το όνομά της.

«Κανόνας νούμερο ένα, απαγορεύονται, ρητά οι σχέσεις μεταξύ Αγγέλων και Δαιμόνων, η τιμωρία είναι μεγάλη και δεν θέλετε να την γευτείτε». Το ύφος της ήταν σκληρό και αυστηρό, καμία σχέση με των Αγγέλων καθηγητών. Το δικό της προμήνυε ότι δεν δέχεται λάθη και αταξίες.

«Κανόνας δύο, δεν κατεβαίνετε στην Γη, παρά μόνο για τις εβδομαδιαίες σας αποστολές. Κανόνας τρία, απαγορεύεται το πέταγμα σε κλειστούς χώρους, συμπεριλαμβανομένης και της βιβλιοθήκης».

«Κανόνας τέσσερα, δεν βγαίνετε εκτός ακαδημίας χωρίς άδεια». Η Φοίβη συνέχιζε και οι κανόνες δεν σταμάταγαν.

«Κανόνας πέντε, δεν δικαιούστε απουσίες, είστε υποχρεωμένοι να παρουσιάζεστε σε όλα τα μαθήματα. Χωρίς εξαιρέσεις εννοείται».

«Μήπως είσαι λίγο αυστηρή;» Ο Άμπρουζ επενέβη κρίνοντας την αυστηρότητά της, ή την φύση της.

«Καθόλου, πρέπει να είναι υπεύθυνοι». Με το βλέμμα της τους σκάναρε όλους, ίσως ήθελε να τους κατακρίνει.

«Κανόνας έξι, δεν εμφανίζεστε σε θνητούς».

___________________________________________

Η μουσική ήταν σιγανή, βγαλμέννη από μία άλλη εποχή. Δεκαετίες όπως εκείνες του είκοσι, του τριάντα και του σαράντα. Απαλές νότες που έφταναν στα αυτιά σαν την πιο γλυκιά μελωδία. Κάποτε αυτή η μουσική ήταν η αγαπημένη του, μέσα της έβρισκε την ηρεμία του. Πλέον δεν ήξερε τι να νιώσει, γιατί το "παλιά" δεν υπήρχε για εκείνον. Το είχε σβήσει.

Όσο πλησίαζαν στην ακαδημία τόσο πιο δυνατή γινόταν η μουσική. Ξεχώριζε από μακριά ένα πλήθος Αγγέλων, τους καταλάβαινες από τα φτερά τους. Σαν σημαδούρες έστεκαν στον χώρο, σηματοδοτώντας το σωστό σημείο προσγείωσης.

Φτάνοντας στον χώρο της Ακαδημίας οι Καθηγητές ξεκίνησαν να λογομαχούν διακριτικά μεταξύ τους. Ποτέ δεν συμπαθήθηκαν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Παρά την αντιπάθεια τους, οι σχέσεις μεταξύ των μαθητών ήταν από τυπικές έως καλές.

«Να 'μαστε και φέτος». Ο Όσκαρ βρισκόταν στα αριστερά του. Ήταν ένα από τα καλύτερα φιλαράκια που είχε βρει στην Κόλαση, τον ένιωθε σαν αδερφό του. Σαν το αδερφό που ποτέ δεν μπόρεσε να έχει. Δίπλα του βρισκόταν ο Χικάρου, ο οποίος είχε τοποθετημένο τον αγκώνα του στον ώμο του Όσκαρ και τα πόδια του σταυρωμένα. Ο άντρας είχε ιαπωνικά χαρακτηριστικά και ήταν πολύ ελκυστικός, αυτό μαρτυρούσε ο αριθμός των γυναικών που έτρεχαν από πίσω του.

«Δεν πιστεύω ότι το λέω, αλλά θα μου λείψει η Κόλαση». Ο Όλαφ, ένας Δαίμονας με ανοιχτό καφέ δέρμα και τζίβες στα μαλλιά, πιασμένες σε μια ακατάστατη κοτσίδα. Ήταν πάντα ειρωνικός και σαρκαστικός.

«Μην μιλάτε» είπε εκείνος στους φίλους του, ο άγνωστος Δαίμονας, που το όνομά του εκείνη δεν ήξερε.

Ήταν επικεντρωμένος σε κάτι συγκεκριμένο. Με μανία κοιτούσε ανάμεσα στο πλήθος, σαν να ψάχνει ψύλλο στα άχυρα. Όταν έβλεπε ότι η τακτική του δεν είχε αποτέλεσμα έκανε ένα βήμα μπροστά, μέχρι να βρεθεί πίσω από τους καθηγητές των Δαιμόνων. Εκείνος δεν ήταν μαθητής πλέον, ήταν μέντορας, δηλαδή βοηθούσε και καθοδηγούσε τους νεοφερμένους.

Μα που στο κακό είναι; αναρωτήθηκε.

«Κανόνας έξι, δεν εμφανίζεστε σε θνητούς». Οι κανόνες της Φοίβης του αποσπούσαν την προσοχή.

Κάθε χρόνο τα ίδια, αφού κανείς δεν τους τηρεί, κανείς Δαίμονας τουλαχιστον.

Και ξάφνου, ήταν εκεί. Τα ξανθά της μαλλιά έπεφταν με χάρη μπροστά στο στήθος της, κρύβοντας κομμάτια του σώματός της. Το πράσινο φόρεμα, που είχε διαλέξει έκανε τρομερή αντίθεση με τα μαλλιά της και το δέρμα της. Ήταν τόσο όμορφη, που ρώταγε τον εαυτό του αν ονειρεύεται. Τα γαλανά μάτια της δεν τον είχαν προσέξει, εκείνος, όμως, την έψαχνε εξαρχής. Και την είχε βρει.

Ανάμεσα στο πλήθος ξεχώριζε, γιατί ήταν μοναδική.

Η πρώτη φορά που την είδε, ήταν στην Θεία Κρίση της. Κάτι τον είχε εντυπωσιάσει και τότε, είχε δει κάτι γνώριμο πάνω της. Το ίδιο ακριβώς πράγμα έβλεπε και τώρα, μόνο που δεν ήξερε τι ήταν αυτό το κάτι. Σαν να την γνωρίζει ήδη.

Τι με τραβάει πάνω σου και γιατί δεν μπορώ να το κόψω;

«Κανόνας εφτά, σεβασμός στους ανωτέρους σας» η Φοίβη συνέχιζε δυναμικά με τους ανόητους κανόνες της.

«Κανόνας οκτώ, κομμένα τα μαγικά εκτός μαθημάτων, δεν είστε σε θέση για αυτά».

Οι ματιές τους συνταντήθηκαν, είχε αντιληφθεί και εκείνη την παρουσία του.

Και ξαφνικά, όλα γύρω του έσβησαν. Υπήρχε μόνο εκείνη, σε ένα μαύρο δωμάτιο. Δεν υπήρχαν φώτα, δεν χρειάζονταν γιατί έλαμπε εκείνη και για τους δύο.

Η ανάσα του κόπηκε και τα πόδια του παρέλυσαν, ένιωσε μικρός και αβοήθητος μπροστά της, δεν μπορούσε, ούτε στο ελάχιστο, να ελέγξει αυτά του τα συναισθήματα.

Μα τι μου συμβαίνει; Ρώτησε τον εαυτό του καθώς προσπαθούσε να βρει την ανάσα του.

Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο του και τον έβγαλε από το όνειρο, μέσα στο οποίο είχε χαθεί. Εκείνη βρισκόταν ακόμη εκεί, να τον κοιτάει απορρημένη. Εκείνος γύρισε το κεφάλι του και είδε τον Όσκαρ πίσω του. Ο φίλος του είχε αντιληφθεί τι συνέβαινε και πήγε να τον βοηθήσει. Τον άρπαξε και τον έσυρε πίσω στον όχλο, με σκοπό να χαθούν από το επίκεντρο.

___________________________________________

(Αλλά τα βράδια - Αποσπάσματα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη)

Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα

Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.
...

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν κι αλλού

και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα.
...

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα

πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται.
...

Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.

Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.

Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,

ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.
...

Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.

Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο

κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη.

___________________________________________

Καλησπέρα σαςςς. Ελπίζω να είστε όλοι καλά ❤️❤️❤️

Καινούργιο κεφάλαιο επιτέλους.

Είδαμε πάλι σκηνή Εριξ-Ιολη, μόνο που η Ιόλη δεν γνωρίζει ακόμα το όνομα του.

Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια.

Δυστυχώς, όμως, θα αργήσουμε να μάθουμε 😂😂😂 θέλω να αφοσιωθώ στην εξεταστική αυτές τις μέρες.

Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας και την υποστήριξη σας. Το βράδυ θα απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου κεφαλαίου. ΣΑΣΣΣΣ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΕΕ.

ΚΑΛΌ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥΥΥ❤️❤️❤️❤️❤️❤️
~Alkionides <3

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro