Mia Jasmin's POV.

Malakas akong napabuntong hininga nang makita ko ang kamay na nanginginig kada nag pipigil ako nang galit, at hindi ito humihinto nang basta basta. "Doctor Mia." agad kobg naitago ang kamay sa ilalim nang mesa nang pumasok si Luke at tawagin ako.

"May problema ba Doc?" naisipan namin na Tawagin namin ang isa't isa bilang doctor pag nasa Ospital, nakakailang kasi pag Luke at Mia lang.

"Wala naman, Actually nag dala lang ako nang coffee with milk." nang ilagay niya yon sa harap ko ay ang ginamit kong kamay ay ang Left dahil nararamdaman ko pa rin ang galit nang kamay ko sa kanan.

"Thank you Doc L." aniya ko, naging awkward dahil sa tanong niya saakin..

"Are you good? Does your cheek hurt?" seryosong tanong niya, he became serious most of the time ay seryoso siya at walang emosyong pinakikita.

"Mm.. I let that woman touch me, i can't believe it." mahinang sagot ko at uminom nang kape.

"Sa lahat nang nakaaway ko, wala ni isa sakanila ang sumampal saakin." mahinang sabi ko pa at tinignan ang baso nang kape makapal na Carton naman siya.

"Mm, is that so.. Do you need an ice pack?" tanong ni luke saakin habang tinitignan ang mukha ko.

"I'm okay." maayos na sagot ko.

"I'll be fine." tipid pa akong ngumiti pero tinitigan niya lang ako.

Yung titig na ni minsan hindi ko maintindihan kung bakit at kung anong nararamdaman niya. "W-wae?" mahinang sabi ko.

"You don't look okay." nang sabihin niya yon ay Kusa niyang iniiwas ang tingin saakin tapos tumingin sa hawak niyang kape.

"Dapat ba lagi akong okay tignan?" mahinang sabi ko dahilan para tignan niya akong muli.

"Dapat ba parating okay lang ang nararamdaman ko?" nakita ko kung papaano siya huminga nang malalim.

"No.. That's not what i meant, ang ibig kong sabihin ay kung ano man ang nararamdaman mo wag kang mag panggap na ayos ka lang." nang sagutin niya ako nito ay ako ang walang masabi.

"You always pretend that you're alright, even if it's not what you really feel." nang sabihin niya yon ay tumango ako at mahinang tumawa.

"Is that so?"

"So what if i'm like that Luke?" seryosong tanong ko sakanya.

"Alam mo ba kung gaano kahirap magpigil nang sariling nararamdaman?" hindi makapaniwala ko siyang tinignan tapos binitawan ang kape ko sa ibabaw nang mesa.

"Galit ako pero hindi ko man lang maexpress yung sarili kong nararamdaman dahil baka saan umabot." nakagat ko ang labi.

"Hindi ako okay, Oo. Tama ka, parati ka namang tama sa hula mo saakin." mahinang sabi ko.

"Nag papanggap ako na ayos ako, anong masama doon?"

"Naapektuhan ka ba nang hindi ko pagiging okay? Nang pagpapanggap kong ayos lang ako?" sinalubong ko ang mga titig niya saakin, hindi man lang nag bago ang ekspresyon niya.

"Oo." deretso niya akong sinagot at tumayo pa siya at binitiwan ang Kape sa Mesa, napalunok ako.

"Naapektuhan ako Mia, Kasi nag aalala ako. Na pag yan ang nakasanayan mo maging bato ka na para sa sarili mong nararamdaman." tinignan ko siya at pinakinggan.

"Na kahit nasasaktan ka na mag papanggap kang ayos ka lang kahit na hindi, na pag malungkot ka ay ipapakita mong masaya ka." nakagat ko ang ibabang labi.

"Papaano naman ang kahinaan mo? Kung parati mong iisipin yung ibang tao?" nang sabihin niya yon ay napayuko ako.

"I was born like this." mahinang sabi ko.

"You are not born in that way, you choose to be like that because you are trying to change yourself. What's wrong with being mad? What's wrong with being angry?" hindi ko na siya tinignan at pinanood ko kung papaao unti unting nawawala ang panginginig nang kamay ko.

"Tell me What's wrong with being Sad? What's wrong with being weak Mia?" napatango ako sa sinabi niya.

"What's wrong with being like this then?" balik tanong ko sakanya.

"What's wrong with me? Why does it bother you so much? Do i mean a lot to you? You don't even like me, like before." mahinang sabi ko sakanya.

"You're making me worried Mia." bumuntong hininga ako sa sinabi niya.

"Don't worry about me then, let's just be like this, friends? Who care about each other?" seryosong sabi ko na ikinagulat niya.

"I hate someone who stress himself because of me." mahinang sabi ko at saka naglakad na papaalis doon sa harap niya, nilampasan ko lang siya at saka lumabas na nang doctors room.

Wala akong ganang dumeretso sa Emergency Room, at tinulungan nalang ang mga kasama na mag ayos nang mga gamot. "Doctor Mia." dahan dahan kong nilingon si Nurse Roma.

"I know you're stress, because of Doctor Yasmine."

"But don't mind her okay? Kalimutan mong lahat nang sinabi niyang masasama dahil magaling kang doctor." nang sinsero niya itong sabihin saakin ay bigla akong nakaramdam nang kalungkutan sa puso.

"I'm sure You'll be a great doctor. No, you're already a Great doctor." tipid akong ngumiti.

"Thank you Nurse Roma, I may be like this but i'll try my best to save a lot of patients." ngumiti si Nurse roma at tumango.

"Don't be scared to show off your anger, Doc. Wag mong isipin ang sasabihin nang iba sayo."  hindi ko nagawang sumagot.

"You can only fool yourself for a mean time, it won't be long. So don't be scared." ngumiti ako.

"I'm sure i will Nurse Roma." aniya ko pa.

"Sige na, I'll be on the station." paalan niya kaya naman ngumiti nalang ako at saka tinulungan nalang ang iba sa pag aayos nang mga gamit.

Dumating ang oras nang tanghalian at hindi ko man lang pinansin ang presensya ni luke, hindi rin siya naglakas loob na kausapin ako kaya naman naisipan kong pumunta sa Doctors Room at saka magpalit.

Habang nasa Locker room ako ay Tumunog ang Cellphone ko, tumatawag saakin si Mommy.
"Hello Mommy."

"Oh? You don't sound okay baby.." papaano ba nila nararamdaman agad yon?

"Ofcourse I'm okay mommy, I'm happy here."

"I already heard the news, Luke is not married how is it going there?"

"Everything is fine mommy.."

"That's nice, Kamusta naman yung doctor na nang mamaliit sayo?"

"Si Doctor Yasmine mommy?"

"Yes."

"Mabait naman siya saakin mommy, She's just strict. Naiintindihan ko naman kasi senior ko siya."

"Is that so?"

"Yes mommy, masasarap rin po yung foods rito. Pero namimiss ko na po ang luto niyo mommy, Namimiss ko na rin po kayong lahat mommy."

"Aw, I miss you more baby. Hayaan mo bibisitahin ka namin diyan."

"Mommy, you don't have to. Wala rin akong time dahil marami ang patients."

"Ganun ba anak, Sige. Sabihin mo kung kailan ka libre at dadalawin ka namin nang daddy mo."

"I would be happy if that happens mommy, I really miss everything, when i was a kid.."  pinigilan kong maging emosyonal nang sabihin yon.

"Yung wala pang problemang dapat isipin, kundi ang paglalaro. Yung wala kang responsable, yung kakain ka nalang at matutulog."

"Yung ang masakit palang ay pag sinigawan ka nang parents mo, napagalitan o napalo. Nagalusan.."

"I miss everything mommy, i miss being your baby.." inilayo ko ang cellphone sa sarili nang humikbi ako at lumuha..

"Mm.. This is the cycle of life baby, we can't do anything to stop this."

"All we can do is to accept and let go of the things we need to let go."

"We're always here anak, Hindi ka namin papabayaan nang daddy mo kahit na lumaki ka na at magkapamilya hindi ka namin papabayaan."

"W-why does it have to be this way mommy? Everyone thinks i'm having a good time, but i'm thinking how to be Good and how to feel good."

"I feel like i'm leaving everything a mess.."

"I feel suffocated."

"Don't cry baby.. Things are really complicated, just wait for the right time and it will be Clearly transparent."

"About luke, Just let everything by the will."

"Y-yes mommy, i'll eat now. Thank you for calling me."

"I love you.."

"I love you too anak, Take care of yourself."

"Ikaw rin mommy, Bye."

Nang sabihin ko yon ay napahinga ako nang malalim at pinunasan ang pisngi dahil basa iyon nang luha. Nang makapagbihis ay lumabas na ako nang Locker room at saka dumeretso sa kama.

Wala rin naman akong ganang kumain. Nagtakip ako nang mukha gamit ang Kumot at saka pumikit..

I want to go back, i want to live in my city again.. Bumangon ako bigla pero nagulat lang ako dahil nakita ko si luke na nakaupo sa sofa at nakatingin saakin.

"W-wae?" tanong ko.

"Bakit di ka kumain?" tinitigan ko nalang siya.

"Busog ako." sagot ko.

"Busog ka? Wala ka pa namang kinain kundi Uminom nang Coffee." lumunok ako sa sinabi niya.

"I'm fine." sagot ko.

"I'm good." aniya ko pa.

"Really? Do you really eat well?" napalunok ako nang sarkastiko niya itong sabihin saakin.

"Don't worry about me." aniya ko.

"Wae? Wae andwae?" seryosong sabi niya.

"Stop worrying about me, we're just friends!." mariing sabi ko tapos padabog na tumayo at saka umalis na doon, muli ay nilampasan ko siya dahil pikon na pikon ako sakanya.

Dinukot ko ang susi mula sa Bulsa at saka ako pumunta sa Office ni Nurse Roma.. "Nurse Can i borrow your Card key?" mahinang sabi ko.

"Oh sure." nakangiting sabi nito at inabot saakin.

"I left mine on the couch kasi Nurse Roma, Thank you." aniya ko pa tapos yumuko at umalis na, nang makarating sa Parking lot ay sumakay ako kaagad sa sasakyan ko.

Nang makarating sa bahay ay hanggang doon lang ako sa Sala kaya naman naupo ako rito at saka Yumuko sa mga tuhod ko. Am i too rude? Pinagbabawalan at pinipigilan kong mag alala saakin ang tao?

Mas malala ba ako kay Doctor Yasmine? Hindi naman diba? Aish Nevermind. Agad akong napatingin sa Pinto nang bumukas ito at napalunok ako nang makita ko si Luke.

"Can you lend me a card?" mahinang sabi ko at inilahad ang kamay, natigilan ako nang basta basta nalang niyang iabot yon at nilampasan na ako.

Binuksan niya ang kwarto gamit ang ibang card kaya naman napatitig ako sa likod niya hanggang sa sumara na ang pinto, tumayo naman ako at saka naglakad papalapit sa kwarto.

Binuksan ko yon gamit ang card at saka nang bumukas ay pumasok ako sa loob nang makapasok ay awtomatiko akong nailang nang makitang nakatingin na siya kaagad saakin.

"How can you hurt me that hard Mia?" nang tanungin niya yon ay nanlamig ang nga palad ko.

"Am i nothing to you?" napakunok ako nang maging seryoso ang tinig niya.

"Don't you worry about me? Don't you care about me? Am i nothing?" tumayo siya tapos seryoso akong tinignan.

"Sa tingin mo ba hindi ako nasasaktan?" napaatras ako nang mabilis siyang lumapit saakin ngunit wala na akong maatrasan kaya agad akong napaiwas naigilid ko ang ulo at pumikit ako nang mariin.

"Am i scary?" mahinang tanong niya.

"How could you broke my heart a lot of times." nagmulat ako at tinignan siya, inangat ko ang tingin at napatitig ako nang makita ko kung papaano tumulo ang luha niya.

Tila sobra akong kinabahan nang magsimula niya akong tignan nang galit. "Should i just hate you?" nakagat ko ang labi sa tanong niya..

"I hate you." nang marinig ko yon sakanya ay naramdaman ko ang kirot sa dibdib, napakurap ako nang maraming beses..

"I hate you Mia." hindi makapaniwala ang tenga ko sa narinig at nagsimulang mamasa ang mga mata ko pero hindi man lang nagbago ang mga galit niyang tingin saakin.

"Sana matagal na kitang kinasuklaman." bumigat ang paghinga ko at dahil doon ay naramdaman ko ang pagkukusa nang mga kamay upang abutin ang dibdib ko.

"W-what did you say?" nauutal kong sabi.

"I hate you." ngunit mas masakit ang mga titig niya saakin na para bang ang lahat nang pag aalala ay nawala at napalitan nang Puot.

"You want to be friends with me? I can't. I hate you already." hindi ko siya makapaniwalang tinignan at naramdaman ko ang kamaong kumuyom.

"S-stay away f-from me." nanginginig ang boses ko at hindi tumitigil ang luha ko sa pagtulo.

Ang kamaong nakayukom ay nagsimulang manginig kaya naman nang mapansin kong napunta ang mata niya doon ay agad ko itong itinago sa likod ko. "T-that's right, hate me." mariing sabi ko.

"I wish i didn't like you either." galit na sabi ko tapos mariing pumikit at pinunasan ang luha tapos ay nilisan ko ang harapan niya tapos dumeretso ako sa Labas nang kwarto.

'He hates me? Why? How can he say that.. I hate him also!'

√√√