Spodziewałam się ciężkiej przeprawy, jednak film ten urzekł mnie dosłownie od pierwszej sceny, kiedy to na ekranie pojawiło się ponure ostrzeżenie dla zagubionych wędrowców.

Pan Earnshaw jest właścicielem tytułowego majątku o nazwie Wichrowe Wzgórza. Ma syna Hindleya oraz córkę Cathy. Podczas wizyty w Liverpoolu Earnshaw znajduje samotnego, głodnego cygańskiego chłopca. Zabiera go ze sobą do Wichrowych Wzgórz i daje mu na imię Heathcliff, co można tłumaczyć jako "klif porośnięty wrzosem". Heathcliff wychowuje się wraz z dziećmi Earnshawa, jednak gdy pan domu umiera, chłopak staje się upokarzanym przez Hindleya stajennym. A Cathy kocha go do szaleństwa - z wzajemnością.

Cathy od zawsze marzyło się bogactwo, piękne suknie i bale. Walczą w niej dwa pragnienia: bycia z ukochanym mężczyzną oraz bogatego życia. Im częściej wytyka Heathcliffowi, że jest tylko ubogim stajennym, tym bardziej w porywczym Cyganie rośnie frustracja. Wreszcie Cathy przyjmuje oświadczyny zamożnego sąsiada, Edgara Lintona, a Heathcliff ucieka. Wraca po latach, z pieniędzmi, jako nowy właściciel Wichrowych Wzgórz, toczony goryczą i chęcią zemsty.

Cathy, o dziwo, nie irytuje mnie tak jak inne tego typu bohaterki. Według mnie ona ma głowę na karku. Kocha Heathcliffa dzikim, namiętnym uczuciem, ale wie, że on nie da jej dostatku. Podejmuje decyzję i stara się jej trzymać. Cierpi przy tym i krzywdzi innych, ale jest wierna. Boi się widoku Heathcliffa, bo boi się siły własnej do niego miłości.

Laurence Olivier zdołał sprawić, że od nowa zakochałam się w Fitzwilliamie Darcym. A to, co robi z Heathcliffem... Ma włosy czarne jak smoła i oczy płonące ogniem piekielnym. Dał radę zagrać brutalność połączoną z romantyczną łagodnością i wściekłość, tę najmocniejszą, bo na podwalinach miłości. Jego Heathcliffowi dałabym się za włosy wywlec na burzę.