Ta składająca się z czterech części antologia Netflixa jest dowodem na to, że oszczędność w środkach może wywrzeć efekt mocniejszy od serii pięknych krajobrazów i emocjonalnych pościgów. Trzeba tylko mieć pomysł, a twórcy tej produkcji zdecydowanie go mieli.

"Criminal" dotyczy tylko jednego elementu śledztwa - przesłuchania. Akcja każdego odcinka dzieje się wyłącznie w trzech pomieszczeniach: w sali przesłuchań, oddzielonym od niej lustrem weneckim pokoju dla policjantów oraz na korytarzu. W dodatku w każdym z czterech państw wyglądają one tak samo.

Serial momentami nie porywa, ale jest zbudowany na bardzo oryginalnym koncepcie. Dwanaście spraw. Dwanaście zespołów śledczych. Dwunastu przesłuchiwanych ludzi - winni, niewinni, ofiary, świadkowie i zabójcy. Prawda wyłaniająca się ze słów i przedstawianych z zaskoczenia dowodów, a wszystko to subtelnie oplecione spajającymi każdą z części wątkami obyczajowymi. U Brytyjczyków nieśmiały, ale bystry i rzeczowy policjant rywalizuje z przebojowym kolegą o względy szefowej; młody hiszpański śledczy romansuje z przełożoną ku zgubie obojga; Francuzi kłócą się o dowodzenie zespołem, a Niemcy są poddawani ewaluacji.

Całość składa się z czterech trzyodcinkowych części, które można oglądać razem lub osobno, w dowolnej kolejności. Dwanaście odcinków trzyma ogólny poziom, jednak w każdym z państw jeden epizod według mnie wybija się ponad pozostałe. Czy obracający się w homofobicznym środowisku dumny mąż i ojciec zakatował homoseksualistę? Ile wie i, przede wszystkim, ile powie kochanka seryjnego mordercy dziewcząt, skazana za jego zbrodnie? Dlaczego chora na depresję kobieta pozwoliła utopić się swojej autystycznej młodszej siostrze? I absolutne crème de la crème: czy grany przez Davida Tennanta lekarz, zduszonym głosem powtarzający "no comment", gwałcił i ostatecznie zamordował swoją czternastoletnią pasierbicę?

"Criminal" jest niespieszny i interesująco pomyślany, a do tego daje widzowi rzadko spotykaną władzę - wolny wybór kolejności oglądania. Ja zaczęłam oczywiście od Wielkiej Brytanii i przesłuchania doktora Edgara Fallona - choć może Tennanta powinnam zostawić sobie na koniec i na pożegnanie pozwolić zrobić ze sobą wszystko to, czego twórcy oczekiwali.