Wychowałam się na oryginale z 1994 roku. Kochałam to, choć "Hakuna Matata" doprowadzała (i nadal doprowadza) mnie do białej gorączki. Simba i Skaza stanowili dla mnie zamknięty rozdział przez całe lata, lecz gdy tylko dowiedziałam się, że powstaje nowoczesny remake, wiedziałam, że muszę to zobaczyć. Czekałam długo i wytrwale, ale nie na próżno.

Czyż istnieje ktokolwiek, kto nie zna tej fabuły? Simba jest synem króla zwierząt Mufasy, następcą tronu. Jego niegodziwy stryj Skaza knuje, by przejąć władzę. Doprowadza do tragicznej śmierci Mufasy i wygnania Simby. Młody królewicz poznaje Timona i Pumbę, dwóch przyjaciół, którzy pomagają mu ponownie odnaleźć radość życia. Po latach Simba powraca na swoją ojczystą ziemię, by wyzwolić królestwo od terroru Skazy.

Znikła infantylność, tak przemawiająca do małego dziecka; pozostał niepokój wywołany dawno najwyraźniej minionym dzieciństwem i bezbrzeżny zachwyt. To już nie jest bajeczka dla maluchów, zdecydowanie zmienił się klimat. Perfekcyjnie dopracowaną, najwyższej klasy animacją stworzono postacie nie różniące się niczym od żywych zwierząt. Choć momentami utrudnia to identyfikację, gdyż odbiera bohaterom pewne charakterystyczne, acz sprzeczne z naturą cechy, to i tak zapiera dech w piersiach. Niektóre sceny, np. ataku hien, mogą moim zdaniem naprawdę porządnie przestraszyć dzieci, skoro nawet taki emeryt jak ja oglądał je z dreszczem emocji. Disney wskoczył na kolejny poziom, nie tracąc przy tym ani odrobiny czaru. Historia zatacza koło na naszych oczach - przed nami odnowiona, odświeżona, dojrzalsza, ale wciąż ta sama opowieść. Przez część seansu trzęsłam się od niepohamowanego szlochu, sama nie wiedząc, dlaczego płaczę.

Muzyka ma za zadanie dopełniać - jest subtelna i niepokojąca. Do tego dochodzą świetnie z nią zharmonizowane dźwięki przyrody. Najwięcej robi jednak doskonały polski dubbing (oczywiście w kinie można też wybrać wersję anglojęzyczną z napisami). Najbardziej zaskoczył mnie Artur Żmijewski, który w dubbingu nigdy mnie przesadnie nie porywał. Skazę jednak zagrał jak człowieka, oddał głosem całą wściekłość, diaboliczność tego bohatera. Maciej Stuhr jako Timon rozbawił mnie do łez, w roli Pumby słyszeliśmy Michała Pielę. W polskiej obsadzie także m.in. Piotr Polk, Wiktor Zborowski, Jerzy Stuhr i Danuta Stenka. Akurat w jej przypadku inaczej obsadziłabym Sarabi, szczególnie przez wzgląd na nową rolę, jaką powierzył jej reżyser w życiu Skazy. Nigdy nie myślałam o Skazie, choć zawsze go uwielbiałam, jako o odrzuconym adoratorze Sarabi, matki Simby i żony Mufasy - byłam na to za mała i zbyt niewinna. To jednak, okazuje się, ma bardzo dużo sensu i tą zmianą reżyser Jon Favreau zdobył moje serce już w pierwszych scenach. Nadał tym postępowaniu Skazy dodatkowy, znacznie głębszy motyw.

Przepiękny film i wzruszające przeżycie.