Wiem, jakiś czas temu pisałam, że tego nie znoszę... Ale chyba bluźniłam. Wakacyjna nuda kazała mi sięgnąć po "Dziennik Bridget Jones", jeśli nie dla wartości intelektualnych, to chociaż dla zaczepistej obsady. A tu zdziwienie! Ta "szmira" okazała się nie taką szmirą, jak pamiętałam. Po prostu... musiałam do tego dojrzeć i bardzo się cieszę, że ta chwila nareszcie nadeszła. W dobę pochłonęłam wszystkie trzy części, niemalże modląc się do ekranu.

Ten film ma swój urok. To pełna wdzięku komedia romantyczna, trochę głupia, ale w gruncie rzeczy fajnie zrobiona. Ciepła, wywołująca uśmiech, z kilkoma bezcennymi scenami, paroma przepięknymi pocałunkami i wspaniałym morałem, który naprawdę mnie zachwycił: prawdziwa miłość kryje się w sąsiedztwie, choćby była nie wiem jak arogancka i nosiła nie wiem jak idiotyczny sweter. A jak kocha, to poczeka. Nawet 40 lat.

Na ekranie trio, którego nie da się nie uwielbiać: Renée Zellweger, Amerykanka z europejskimi korzeniami, oraz dwóch zabójczo przystojnych, wiecznie młodych Brytyjczyków - Hugh Grant i Colin Firth.

Bridget Jones, średnio rozgarniętą, ciapowatą blondynkę z nadwagą wymyśliła w latach 90. XX w. Helen Fielding, angielska pisarka. Ona także odpowiadała za scenariusze ekranizacji swoich powieści, razem z Richardem Curtisem, scenarzystą "Czterech wesel...", "To właśnie miłość" i "Notting Hill".

Akcja filmowej trylogii zaczyna się w dniu 32. urodzin Bridget. Panna Jones to miła, sympatyczna, choć niezbyt błyskotliwa kobieta. Ma parę kilogramów za dużo, pozytywnie zakręconych rodziców, paczkę wiernych przyjaciół i w miarę stabilną pracę. Nie ma za to chłopaka i strasznie to przeżywa. Za dużo pali, gada, co jej ślina na język przyniesie, bezskutecznie usiłuje się odchudzać i upija się do łzawych kawałków. Walczy z samotnością i wciąż przegrywa. Wreszcie Pan Bóg nie wytrzymuje i mówi sobie: "Dobra, Bridget, porządna z ciebie dziewczyna, czas się wziąć w garść". Nagle, niemal z dnia na dzień, w i tak chaotyczne życie Bridget z impetem wpada dwóch facetów, znających się zresztą od czasów Cambridge i niedarzących się nawzajem zbytnią sympatią. Ale za to jakich facetów... Wykształconych, inteligentnych, przystojnych, obytych w świecie ludzi sukcesu!

Daniel Cleaver, szef Bridget, to nałogowy podrywacz, który nie potrafi się ustatkować. Bridget, jak każda jego podwładna, marzyła, żeby zwrócił na nią uwagę... I tak się dzieje. Tylko czy romans z beztroskim kobieciarzem to na pewno dobry pomysł?

Zraniony rozwodnik Mark Darcy (chyba coś mnie z Helen Fielding łączy, a mianowicie fascynacja prozą Austen), syn znajomych rodziców Bridget, to wzięty adwokat od praw człowieka. Oschły i nadęty, z początku nie pokazuje się od najlepszej strony. Ale im bliżej Bridget go poznaje, tym bardziej interesujący i pociągający się okazuje.

Bridget będzie się odbijać od ścian, próbując odzyskać równowagę emocjonalną, ale nie ma na to szans. Jej serce już do niej nie należy... Teraz stało się trofeum w czysto męskiej rywalizacji.

Historia Bridget Jones to słodko-gorzka opowieść o niepewności, rozdrożach, uczuciowym berku trwającym dekady, jednak przede wszystkim o kobiecie, która lata młodości ma już za sobą. Ale czy to oznacza, że jest już stracona? Na miłość nigdy nie jest za późno...

Bridget to taki typ, który wybiegnie w majtkach na śnieg, goniąc Tego Jedynego albo w ciągu tygodnia zaliczy dwa numerki - jeden po pijaku z kompletnie obcym facetem i jeden na chrzcie własnego chrześniaka z jego ojcem chrzestnym - przy użyciu przeterminowanych o kilkanaście lat biodegradowalnych prezerwatyw z przyjaznego delfinom plastiku (nie no, po prostu XDDDDDD; cieszmy się, że w ogóle jakieś przy sobie nosi). Bridget będzie tracić to, co dla niej najważniejsze i odzyskiwać, ośmieszać się i robić karierę, a wszystko to zaprowadzi ją do zakończenia najszczęśliwszego z możliwych.