Bir hafta geçmesine rağmen Rohini hiç bir şey hatırlamıyordu. Bir daha beni hatırlayamamasından korkuyorum. Nişanlıyız ama o Raj'la nişanlı olduğunu sanıyor. Nasıl bir çıkmazdayım. Hani ne zaman güzel bir şey olsa Rohini'ye diyordum ya kötü bir şey olmasından korkuyorum diye işte oldu... Belkide ben kötü bir şey olmasını beklediğim için oldu tüm bunlar...
Akşam yine Rohini'nin refakatçısı olarak kaldım. Sabah uyandığımda Rohini bana bakıyordu. Hani adliyede kaldığımız gün ben uyurken beni izlemişti ya aynı o şekilde..
"Günaydın." Dedim gülümseyerek.
"Günayın keşke sen kalmasaydın şimdi gidip bide hazırlanıcaksın."
Gülümsedim.
"İyi şanslar." Dedi.
"Teşekkür ederim." Dedim Tariq nöbeti benden devraldı. Eve gidip üstümü değiştirdim. Bugünü nasıl hayal etmiştim ve ne olmuştu. Rohini'yle gidicektik. Bu kıyafetleri daha iki ay öncesinden o seçmişti. Giyindim ve çıktım. Rohit'in dediği salona gittim. Işıklar beni fazlasıyla rahatsız ediyordu. Rohit "Geçmiş olsun Rahul biz çok üzüldük umarım en kısa zamanda Rohini'nin hafızası gelir."
"Saol Rohit.." herkes sırayla geçmiş olsun dileklerini söyledi..
Ve işte Film zamanı filmden sonra kısa bir konuşma hazırlamıştım onu yapıp kaybolmak istiyordum. Filmi izlerken ağlamak istedim. Herkesin ayakta alkışladığı bir film oldu. Oyuncular tek tek sahneye çıkıp konuşmalarını yaptılar evet bu benim filmimdi sonun kocaman hikaye ve senaryo RAHUL A. KHAN yazıyordu. Ama ben eksiktim. Herkes şakalaşıyordu. Rajlar Annemler Aesma annemler Farhalar hepsi burdaydı ama Rohini olmadığından benim için hiç bir şeyin anlamı yok...
_________
(2 saat sonra.)
Konuşma sırası bana geldi. Aylardır Rohini'yle buna hazırlanıyorduk. Şimdi bambaşka bir şey yapıcaktım.
"Herkese hayırlı akşamlar biliyorum şimdi diyorsunuz ki bir insan heleki ilk defa senaryosu film yapılıp bu kadar değerli oyuncuların oynadığı ve böylesine mükemmel bir yönetmenin çektiği filmin galasında nasıl bu kadar sakin olabilir. Çoğunuz biliyorsunuz ki bu hikaye bizim hikayemizdi Yıldızım ve benim. Onunla bu konuşmayı nasıl hayal etmiştik. Aylardır bunun için uğraşıyor biliyor musunuz ama şimdi hastanede nedenini biliyorsunuz şu an onun burda olmasını yine bana has odunum diye seslenmesini o kadar isterim ki.... Filmi umarım beğ....."
Birden tüm ışıklar söndü sadece bir ışık yanıyordu oda bana doğru. Arkadan bir ses geldi.
"Areee yâr Rohini Rohini diyip milletin içini baydın."
Gülümsedim "Rohini." Dedim
"Hâ yâr Rohini yeter artık Rohini'yle onu yaptık bunu yaptık.. oraya buraya bakmayıda bırak çünkü beni bakarak bulamazsın biz birbirimizin kalbindeyiz."
Herkes şaşkın bir şekilde sahneye bakıyor. En çok şaşıran ise benim.
"Hâlâ bakıyor benim has odunum. Bunu söylememi istemiştin dimi. İşte söylüyorum benim has, şapşal, tembel, romantik odunum. Şu an bunu tüm hindistan seyrediyor ve herkes senin benim has odunum olduğuni biliyor. Rahuul şaşkın şaşkın bakmayı bırak ve sesin geldiģi tarafı bulamayıda çalışma. Sen konuşmanı yaptığına göre sıra bende. Mikrofonu alabilir miyim lütfen."
Rohini arkamdan omzuma vurdu.
"Burdayım." Dedi şirince.
"A-a-ama sen hastane..... Tariq...hafıza..."
"Rahul herkes bize bakıyor hıhı şaşırmanı sonraya bırakalım mı" dedi sessizce ve gülerek. "Şimdi mikrofonu alayım lütfen."
"Namaste iyi akşamlar. Sanırım hiç bir filmin galası böyle olmamıştır. Drama.. Ama bu konuşmayı yapmak zorundayım özur dilerim.. Evet 1 hafta önce bir kaza geçirdim ve hafızamı kaybettim. Ve benim canım ailem beni kandırıp durdular. Bana nişanlımı bile tanıtmadılar. Evet 4 seneyi unuttum belki ama unutmadığım bir şey vardı. Rahul'ün gözleri. Filmdede izlediniz Raj'ı biliyorsunuz. Raj hastaneye geldiğinde içimdeki hisin ona ait olmadığını farkettim sonra Rahul'e baktım. Onu bir yerden çok iyi tanıyordum biliyorum. Farha'yla konuşurken Rahul bizi kapıdan hep dinliyordu bunu hissedebiliyordum, beni düşündüğünü anlayabiliyordum, kapıya çıktığında kalbime bir şey oluyordu biliyorum üzgündü şimdi siz söyleyin bunları hisseden biri nişanlısını tanımaz mı? Büyük ihtimalle doktor onlara 4 sene önceyi bugüne uyarlamalarını söyledi hepsi bunu başardı ama ben başaramadım aşık olduğum adamı 4 sene öncesine atıp tanımamazlıktan gelmem ya... Şimdi ailemde sizde diyorsunuz ki bu kız bunları ne zaman hatırladı. Dün akşam Rahul bana çorba içirdikten sonra, herkes içirmeyi denedi ama başaran oydu. Son kaşığı "Buda benim için." Demişti bende bir kaşık daha istedim bu kimin için olsun demişti boşver dedim ama o bizim içindi ikimiz için sonra yatıp uyudum ve birden gözümün önünden her şey geçti. Sabah kalktığımda Rahul uyuyordu onu uyurken izlemeyi çok seviyorum yine öyle yaptım hiç renk vermedim. Kuzenim her ne kadar en çok kavga ettiğim kişi olsada benimle tüm planı yaptı ve şimdi burdayım has odunumun yanında. Herkese tekrar iyi akşamlar."
Salonda ağlamayan yoktu. Rohini'ye sıkıca sarıldım. Sanki birden dünyam renklendi. Sahnenim arkasına geçtik.
"Her seferinde mutlulukla geliyorsun."
"Çünkü sana aşığım sen kalbimdeyken hüzün bana uğramaz Rahul."
"Seni seviyorum Rohini her şeyden herkesten çok."
"Bende seni seviyorum."
"Bir an hiç hatırlamıyıcaksın sandım."
"Ben seni hiç unutmadım ki. Bi Raj'ın gözlerine bi senin gözlerine baktım. Sendin... benim sevdiğim sen olabilirdin..."
Rohini'ye tekrar sarıldım.
"Diğerlerinin yanına gidelim mi?" Dedi.
Yemeğe geçmiştik. Rohini önce Rohit ve ekiple görüştü.
Rohit "Rohini geçmiş olsun." Dedi.
"Saol Rohit ji."
Depeeka "Geçmiş olsun Rohini bizi hatırlamıyıcaksın diye çok korktuk."
"Hepinize çok teşekkür ederim. Depeeka ji benim kadar korkmuş olamazsınız 8 aydır ben sizinleyim koskoca Hindistan yıldızlarıyla beraber sette konuşuyorum Depeeka Padukone'la olan muhabbetimi nasıl unutabilirim. Korkunç.." dedi Rohini gülerek.
Herkes gülmeye başladı. Rohini geldiği gibi neşesini saçmaya başlamıştı.
"İyi akşamlar." Dedik ve bizimkilerin yanına gittik.
"Namastee meraa big familyyy."
Herkes Rohini'ye sarıldı.
"Aklımız çıkıyordu Rohini." Dedi Farha.
"Beni iyi kandırdınız ya hadi neyse."
Tariq "Siz nasıl benim deli başımı kandırırsınız."
"Yürü be kuzen bi sen zaten beni kandırmadın. Birde bize anlaşamazlar derler. Heeyyy bir dakika sen yine bana deli baş mı dedin."
"Evet dedim ne olmuş o kadar yardım ettim ben sana."
"Ohooohhhooo iyilik yaptın bari söylemede anlamı olsun."
Aesma annem Farha Ibraheem babam ve ben aynı anda "Yine başladılar." Dedik.
Hep beraber güldük.
"Biz doktordan çok zor izin aldık hastaneye gitmemiz gerek yarın çıkıcakmışım."
"Refakatçiniz hazır." Dedim gülerek.
İşte Rohini döndü. Hemde mükemmel döndü... Benim Rohinim benim yıldızım canım kalbim her şeyim.. Artık eminim ben onsuz yapamam...