Sinemaya aşkla bağlanmıştım. Senaryo yazmak ise en büyük tutkumdu. Çoğunlukla kısa piyesler yazmıştım bu ise benim ilk film senaryom olucaktı ve belkide film endüstrisine açılan kapının anahtarı bu senaryo olucaktı. Ben böyle düşünürken kapı çaldı. Ajay gelmişti beni tren istasyonuna o bırakacaktı.. Gerçek bi hikaye bulacağıma inanan tek kişi Ajay olmuştu zaten çocukluğumdan beri bana bir tek o destek olurdu. "Arrree yaar hâlâ hazır değil misin sen. Rahul böyle giderse sen ve tembelliğinin aşkı hikaye olucak. Çabuk hazırlan geç kalıcaz!" Ajay her zaman bana tembel derdi doğruydu kendisi şu an hukuk okuyordu ve son sınıftaydı ben ise hâlâ bi baltaya sap olamamıştım sevdiğim bölümü okuyordum "SİNEMA" ama yine de bir yıl kalmıştım. Ajay'e "Hazırım adamım çıkalım" dedim ve odamın dağıklığına son kez bakarak çıktım. Heyecanlıydım herkes ünlü olmak için Delhi'den Mumbai'ye gelirken ben Mumbai'den Delhi'ye gidiyordum. Amacım ünlü olmak değildi. Ben yazdığım senaryonun oynanmasını istiyordum benim filmim olmalıydı herkes senaryoyu konuşmalıydı benim imajımdan çok senaryomun imajı ön planda olmalıydı. Ben yine böyle hayal kurarken Ajay "İnicek misin yoksa treni kaçırmayı mı bekliyosun?" dedi. "Ajay dostum seni seviyorum biliyorsun ama her seferinde hayallerimi bölme." "Hey adamım hayallerini gerçekleştirmeye gidiyorsun. Git ve o hikayeyi bul ve bana mükemmel bi senaryo ile dön." Ajay olmasaydı napardım bilmiyorum. Arabadan indim, Ajay'le sarıldık ve ben trene bindim. Arayış günlerim başlıyordu...