Catalina Konan

°°°

Today, I'm wearing a feminine Chiarina Gown— with long off-shoulder sleeves, a pudded bustier, two front slits in this shimmering rose gold patterned glitter fabric and a pair of silver rhinestone slingback heels.

And I’m with Sir Claudius.

Nasa magkabilang dulo kami ng backseat, nakasalumbaba siya gamit ang kan'yang kamao habang blangko ang tingin sa bintana. Samantalang diretso naman ang upo ko at hindi na makapag-hintay pang bumaba sa limousine na sinasakyan namin.

Si Hailey dapat ang kasama ko ngayon para sa isang event na pupuntahan namin, pero dahil busy siya at saktong invited si Sir Claudius, heto at siya tuloy ang kasama ko.

Anyway, my guest is in that event so I really have no choice but to appear. Doon kami mag-uusap tungkol sa invitation.

Palihim akong sumilip sa mukha ni Sir Claudius nang biglang dumako ang itim na mata niya sa 'kin sa gano'ng posisyon pa rin. Napaiwas tuloy ako agad ng paningin at tumikhim ng wala sa oras.

Baka sabihin niya, ninanakawan ko siya ng tingin.

"Are you comfortable?" I heard him asked.

I forced a smile and nodded, "Y-Yeah. I wish Hailey could’ve come with us today."

"That wouldn’t have been possible," he replied, "Hailey has too much work to do."

"She seemed stressed, too. Paano kaya kung... magbakasyon muna kayo, lalo na ikaw. Siguradong mabigat ang problema mo dahil kay Mr. Lefebre."

He returned his gaze outside the window and didn't respond. I stared at him for a long time.

Kung may magagawa lang ako para matulungan ka, gagawin ko. Pero alam naman natin na pagdarasal lang ang kaya kong i-alay sa 'yo, e. If I were Tiara, maybe I would help you feel even more better.

I heaved a sighed and decided to comfort him with my own words, "I’m still praying for you. So don’t let the sadness eat you, Claudius. I’m willing to help you with whatever I have. Hindi rin naman kasi madali ang nangyayari sa inyo ng tatay mo at naiintindihan ko ang pinanggagalingan mo. Ang dami mo na ngang iniisip, tapos ito pa ang dadagdag sa ‘yo. Kaya ‘wag mo ako masyadong po-problemahin dito sa event na ‘to. I can handle my guest."

With his lips slightly parted, Sir Claudius turned to looked at me. Unti-unti, ramdam ko nang nilalamon na ulit ako ng hiya sa mga nasabi ko pero kahit gano'n, pinakita ko pa rin sa kan'ya ang ngiti ko na nagsasabing sumusuporta sa kan'ya.

Then my heart skipped a beat. We stared for each other noiselessly and stayed like that for who knows how long.

All I knew is I love this feeling... I love how he always take time and stared at me with that emotionless face of him.

Naputol lang ang pagtititigan namin nang huminto na ang sasakyan at magsalita ang driver niya na nandito na kami sa event. Parang doon lang bumalik ang kaluluwa ko kaya naman maka-ilang ulit kong tinampal ang pisngi ko.

Ang tagal naming magkatitigan sa mata ng isa't-isa. How awkward!

Pagbaba namin ng sasakyan ay bumungad agad sa 'min ang maraming tao. Garden ang theme ng event ngayon, may mga waiter na naglalakad para mag-abot ng pagkain o wine sa mga tao, halata rin na mayayaman ang nandito dahil sa magaganda nilang kasuotan-- particularly those businessmen.

Medyo kinakabahan ako. Sa buong buhay ko kahit no'ng nagta-trabaho pa 'ko sa Dwellsmith, hindi ko pa naranasan makihalubilo sa mga ganitong kaganapan.

At ang mas malala pa ro'n, may mga mata nang tumitingin sa 'kin dahil sa kasama ko. Amp!

"Are you okay?" Sir Claudius seemed to noticed.

"H-Huh?" I laughed awkwardly, "Yes. I’m just nervous. I’ve never attended an event like this before. Hehehe."

He stared at me blankly.

"I’ll be fine after awhile. Don’t mind me," I added.

"Don’t push yourself. I’m here for you," he said nonchalantly that made me stunned and stopped for a seconds.

In a snap, my heart is now beating faster and faster. T-Teka... 'yun lang naman ang sinabi niya pero ano na naman 'tong inaarte ng puso ko?

"Konan."

Napansin kong nakahinto na rin pala si Sir Claudius at nakatingin sa 'kin. Sa oras na magtama ang paningin namin, pakiramdam ko mabilis na nag-init ang pisngi ko.

"T-Thank you for you concern," kinakabahang ani ko saka umiwas ng tingin.

"My pleasure," rinig kong tugon niya.

Ilang oras din ang nakalipas at sa mga oras na 'yun, nakausap ko na ang guest ko. Hindi kami masyado naglalayo ni Sir Claudius, habang nakikipag-usap ako, nasa paligid ko lang siya at nakikipag-usap din sa kapwa businessman niya. May ilang beses ko rin siyang ninanakawan ng sulyap pero karamihan do'n, nahuhuli ko siyang nakatingin sa 'kin-- o 'di kaya ay huhulihin niya ang tingin ko.

Hindi ko nga alam kung buong oras akong namumula dahil sa kan'ya, e. Basta ang alam ko lang, pinapatibok niya ng malakas at malala ang puso ko.

Napabuga ako ng malakas sa hangin at uminom ng tubig. Umalis na ang kausap kong guest at successful ang invitation ko. Yes!

Malaya kong tinitigan si Sir Claudius hindi kalayuan sa 'kin na may kausap na dalawang lalaki at isang babae. Pilit kong hinahanap ang sagot kung bakit ganito ang nararamdaman ko sa tuwing nagkakasama kami, lalo na kapag nagkakatitigan kami. Gustong-gusto ko siyang kasama, gustong-gusto ko kapag pinupuri at tinititigan niya ako, masaya ako kapag kausap siya kahit na madalas ay kinakabahan ako.

Pero sa kabilang banda... ganito rin naman 'yung nararamdaman ko para kay Gavin ah? Ibig bang sabihin ay parehas ko silang gusto?

Argh! Kailan ka pa naging playgirl, Konan?!

"Excuse me."

Tinanggal ko ang paningin kay Sir Claudius at nilingon ang lalaking lumapit sa akin. Naka-formal attire siya at may suot na salamin. Unang tingin ko palang dito at nakita ko na agad ang pagkabagot sa mata niya.

"Hello. I’m Clarky Luzano from Fusion TV," may inabot siya sa aking ID na nagpapatunay na doon nga siya nagta-trabaho, "I’d like to request an interview about the party you are planning. Do you have some time right now?"

Although he said that, he really do seemed unlively and bored.

But wait-- interview?!

"We don’t have plans to issue an official press release just yet," bulalas ko.

"All you have to do is answer a few simple questions for me."

Umiling-iling naman ako na may kasamang pagtawa, "I’m sorry, I’m sorry. I was not informed about the interview so I guess I’ll have to refuse."

"But the questions is basically simple..."

"I get it but there is no word from our head that---"

"What is your business with Konan?"

Awtomatiko akong nahinto sa pagsasalita at parang nanigas ang katawan ko nang maramdaman ko ang kamay ni Sir Claudius na umakbay sa isang balikat ko.

Tinignan ko siya. Seryoso at blangko siyang nakatingin sa reporter na lalaki.

"Aren’t you Claudius Lefebre? Sir, we meet again," anito saka ngumiti.

Hindi sumagot si Sir Claudius.

Nagpapalit-palit ang tingin niya sa aming dalawa, lalo na at nakahawak ang mainit na kamay ni Sir Claudius sa litaw kong balikat.

Jusq. Baka ma-issue kami! Hindi maganda 'yun pero parang gusto ko ang ideya.

Teka, ano?! Hindi, hindi gano'n!

"I smell a scoop," ngiti ng reporter na mukhang nabuhayan, "As the event coordinator, what is your relationship to Claudius Lefebre? You seemed pretty close," baling nito sa akin.

Ayan na ang issue!

"Are you in a romantic relationship with him?" dagdag pa niya.

Umawang ang bibig ko at mabilis na nag-init ang pisngi sa tanong niya. I was about to defend when I felt Sir Claudius squeezed lightly my shoulder.

Dumako sa 'kin ang itim niyang mata, "You don’t have to answer that," usal nito.

"O-Okay..."

He fixed his eyes on the guy, Sir Claudius's harsh gaze could have burn a hole through steel. He seemed not pleased.

"You’re quite rude," he spoke seriously.

Hindi nakapagsalita ang lalaki at napaiwas na lang ng tingin. Mukhang dahil sa sinabi ni Sir Claudius ay napahiya siya ng kaunti.

"Is that part of why you’re here? To know whether we’re in a romantic relationship or not?"

"S-Sir, I was just---"

"Don’t ask a girl that rudely. It sounds rude to my ears," putol niya rito.

Napayuko ang lalaki sa pagkapahiya, "I’m... sorry."

"Let’s go, Konan."

Hindi pa 'ko nakakapag-react nang tanggalin na ni Sir Claudius ang kamay sa balikat ko at maunang maglakad. Sumunod agad ako sa kan'ya at nakita ko siyang naupo sa bakanteng upuan sa may dulo. Wala masyadong tao sa pwestong 'yun.

Nang makaabot sa kan'ya ay narinig ko siyang nagtawag ng waiter at nanghingi ng bote ng wine. Mukhang balak na naman niyang uminom.

"Thank you for doing that, Claudius." saad ko.

Tumango lang siya, "No problem."

Hanggang sa dumating ang waiter bitbit ang isang bote ng wine na may kasamang dalawang baso. Inabot sa 'kin ni Sir Claudius ang isa at sinalinan 'yun ng red wine.

Bahagya akong nagulat. Is he now letting me drink? Last time he didn't let me.

"This Merlot is the second most planted grape and it’s a great entry point for someone trying to get into red wine like you," aniya.

"Me?"

"Last time you want the wine I’m drinking at your office but I didn’t gave you because it has high alcohol content," he went on, "Merlot is really easy to drink compared to Handpicked Cabernet Sauvignon. Try it, it’s fruity and yummy. It won’t make your mouth pucker up with tannins."

Kinuha ko ang baso na naglalaman ng red wine at tinikman 'yun. Kung ipapaliwanag ko sa maliit na salita, para lang akong umiinom ng grape juice na hinaluan ng asukal.

Bilib talaga ako sa kan'ya pagdating sa mga wines. Alam na alam niya kung anong klase, lasa at standard ng mga ito.

Habang parehas naming ine-enjoy ang iniinom at pinagmamasdan ang mga tao, muli na naman akong napasulyap kay Sir Claudius. Hindi ko maiwasang ma-curious sa kan'ya. Ano kayang iniisip niya ngayon? Ano na kayang balita sa kanila ng tatay niya pagkatapos ng away nila sa meeting?

I hastily looked away when his eyes shifted on me. He caught me looking again!

"You really love staring at me, aren’t you?"

Shemay naman!

Bumuga ako sa hangin at maliit na ngumiti sa seryoso niyang mukha, "Because... I was worried. I heard what happened with your father," pagsasabi ko na lang ng totoo.

"Hailey explained the gist of it, I see."

"Anong nararamdaman mo ngayon?" tanong ko.

Matagal bago niya 'yun sinagot, "I guess I’m still feeling upset."

"But you’re making it look like it’s nothing but deep inside, something important is troubling you."

"Yeah. A lot of people say that it seemed like I don’t care about anything. But that’s because most things around me aren’t important to me. I don’t consider them important, so I don’t waste my feelings on them."

Though Sir Claudius still appeared calm, there was a traces of deep anger in his voice.

"But... Elizabeth the 3rd, CVA and father. These three is different. These are important to me," he continued.

Umiwas ako ng tingin. CVA... does this mean I'm important, too?

Hindi ko maintindihan. Sa isang iglap, parang gusto ko marinig sa kan'ya na importante rin ako hindi lang dahil kasama ako sa grupo. Hindi ko ma-gets ang sarili ko.

Why am I acting so greedy all of a sudden?

"And since you’re always listening to me talking like this, praying for me, let’s say you’re a bit special to me."

Napatingin agad ako sa kan'ya. Hindi siya nakatingin sa 'kin kaya naman malaya akong titigan ang mala-perpekto niyang mukha. Mabilis na nagpalit ang emosyon ko, sa sinabi niyang 'yun, totoong nagalak ako ng sobra.

Ngumiti ako at mas nilapit ang upuan sa tabi niya na siyang kinatingin nito sa 'kin, "Kwentuhan mo ‘ko, Claudius. I want to hear more of you."

The corners of his mouth perked up a bit. He drunk a wine and let out a sigh.

"You know, I really like my father. When I was young he always forgave me when I made mistakes. Not just my father, but my nanny, maid, gardener, his girlfriend--- everyone forgave me. Everyone was kind to me regardless of whether I was good or bad. And at one point, I started hating my sheltered life. It was all the same and boring. I thought from when I was little that compliments or signs of happiness were just part of the routine."

Tumango-tango ako sa kan'ya, "That’s why you think expressing your emotions is meaningless. Since you always got the same response."

"Yes. I thought it didn’t matter to the other person what I expressed. Not so long ago I realized that my father and I has lots in common. There will always be people around us. We will have that much of responsibility and our lives will be that lonely. And... at time we will feel this kind of emptiness that has no source."

"The feeling that you are utterly and perfectly alone even when you are surrounded by people. Only my father and I understood. So I never denied my father’s gestures to become closer to me."

If you take a closer look and thought deeply, his words were so full of loneliness I can't imagine.

Kahit paano pala, ma-swerte pa rin siya. Kasi kung iku-kumpara sa akin, hindi ko naging kasundo ang pamilya ko maliban na lang kay Katie. Atleast, nag-e-effort si Mr. Lefebre sa kan'ya. Sa amin, kahit ako na mismo ang gumagawa ng paraan, talagang tinatanggihan nila.

Gano'n ako walang kwenta sa mata ng pamilya ko.

Mabilis kong pinunasan ang tumulong luha sa mata ko. Hindi ito ang tamang oras para maiyak. Nakakahiya kay Sir Claudius.

"Why are you crying, Konan?" he looked at me perplexingly as he saw me wiped my cheek.

I shook my head, "M-May naalala lang ako. Alam mo ba, hindi ko na matandaan kung may oras ba na ngumiti sa ‘kin ‘yung parents ko, kung sinama na ba nila ako sa mga outing nila o dinalhan ng paborito kong pagkain."

I laughed upon remembering those sadness I still feel and gave Sir Claudius a reassuring smile, "My parents didn’t even care a little for me. But it's okay, though I feel sad and alone, I still love them. So it’s good that you had such a wonderful father," I said in a teary eyes.

Ang tagal kong hindi umiyak dahil sa kanila. Pero ngayong naalala ko dahil sa mga sinasabi ni Sir Claudius, hindi ko na naman tuloy mapigilang maiyak sa sakit.

Tears started to flow on my cheeks again. Paulit-ulit ko 'tong pinunasan. Bahagya pa akong tumagilid sa kan'ya para hindi niya makita na basang-basa na ang pisngi ko ng luha.

"I’m sorry. I’m sorry for crying like this, I’m sorry. I’m sorry."

"Konan, look at me."

Umiling ako, "N-No. Nakakahiya. Ayokong makita mo ‘kong umiiyak."

Hanggang sa naramdaman ko na lang na bahagya niyang hinatak ang kamay ko dahilan para tuluyan na 'kong mapaharap muli sa kan'ya.

I pursed my lips together. While he looked at me for a long time, his eyes revealing a kind of tenderness I’d never seen.

"It's okay to cry. You don’t have to hide your tears," then he gently wiped my cheek using his white clean handkerchief, "If it hurts you like this, then it’s best to not talk about them. I don’t know about your family and I don’t care at all. Afterall, It’s you who I care."

That made me stopped and stared at him in disbelief.

Parang lalo akong maiiyak sa sinabi niya. Sana totoo na lang... sana totoong espesyal ako sa kan'ya at may pakialam siya sa 'kin. Because naturally, that's given. I am one of the members of CVA. So he must really cared for me.

There is... no special attachment. Just a plain feeling to a co-member.