Elisa pov.

Hijgend ren ik terug naar huis, de mensen die het voedsel willen stelen afschuddend. Als ik nog een keer over mijn schouder kijk zie ik dat ze allemaal weg zijn. Opgelucht kijk ik weer voor me uit en ren verder naar huis waar ik direct begroet word door het hongerige gebrul van mijn broers. 'HOOOOOOONGEEEEEEEEEER!' 'Ja, ja. Doe 's rustig! Ik ben nog niet eens fatsoenlijk binnen of jullie beginnen alweer te mauwen.' 'Te mauwen?' 'Ja, te mauwen. Heb ik ooit ergens gelezen in een boek dat nog verrassend genoeg nog heel was.' 'Oh ja, even vergeten dat jij één van de weinigen bent die kan lezen.' 'Wat haar dus een nerd maakt.' klinkt de kakkerige stem van mijn zus boven aan de trap. Zuchtend loop ik naar de keuken. 'Ook leuk om jou weer te zien Melissa.' zeg ik neutraal terwijl ik naar onze keukentafel loop die bestaat uit kapotte kartonnendozen en de stoelen zijn van vergeeld piepschuim. Ons huis is één van de weinige die nog een beetje heel zijn. Vroeger moet het een villa zijn geweest maar nu is meer een bouwval maar we zijn heel erg blij dat wij het hebben. Het zorgt voor veiligheid. 'Wat heb je gehaald?' vraagt David terwijl hij verlekkert naar de kapotte boodschappentas kijkt. 'Ik heb geen idee, het waren blikken.' 'Eeeeeeeeeew! Dan ga ik het dus echt niet eten he!' roept Melissa alsof ik haar heb verteld dat ze een dood mens moet opeten. 'Stel je niet zo aan en uiteindelijk eet je het toch wel als je wilt overleven.' zegt Dave met z'n ogen rollend. Melissa maakt een snuivend geluidje maar klaagt niet meer. 'Als je het zelf beter weet, ga dan maar een keer met mij mee opzoek naar voedsel.' zeg ik terwijl ik de blikken op tafel zet. 'Dave, haal de blikopener eens en David pak de lepels.' zeg ik commanderend. Ik ben misschien dan wel de jongste maar ik doe hier wel de belangrijkste taken omdat ik gewoon nooit ziek word in tegenstelling tot mijn broers en mijn zus. 'Aye, aye sir!' zegt David plagend voor hij naar de keuken loopt. 'IK HEB DE BLIKOPENER!' roept Dave enthousiast terwijl hij weer terugkomt gerend. Grinnikend pak ik hem aan en open het eerste blik. Een heerlijke geur komt me tegemoet. 'Deze is voor mij.' zeg ik bazig terwijl ik  het blik pak. 'En hoezo zou die voor jou zijn? Misschien wil ik hem wel?' zegt Melissa bitchy. 'Omdat zij het meeste werk doet terwijl jij je door elke vent die je tegenkomt en die géén familie is laat nemen.' zegt David terwijl hij terugkomt met de lepels. Melissa word rood en ze kijkt naar de grond. 'Het is niet erg zussie, je doet te minste nog wat om de mannen zich beter te laten voelen. Je superdeluxe broers doen helemaal niks.' 'Superdeluxe? Ik wist niet dat jij dat woord kende.' zegt Melissa terwijl ze Dave met opgetrokken wenkbrauw aankijkt. 'Zo dom ben ik nou ook weer niet hoor!' zegt Dave beledigt. 'Nouuuuu...' zeggen Melissa en ik plagend. 'Stelletje pestkoppen...' mopperd Dave voor hij naar zijn stoel loopt. Ik maak nog een blik open en zie knakworsten. 'Hier Dave, deze zijn voor jou.' 'Wat zijn het?' vraagt Dave argwanend. 'Knakworstjes.' 'Hier met dat blik!' roept Dave terwijl hij naar het blik graait. Glimlachend geef ik het hem. In het een na laatste blik zit nog meer fruit en die geef ik aan Melissa. 'Zo... de laatste...' zeg ik terwijl het laatste blik open. Een wittig goedje komt te voorschijn maar ik zie ook grote plekken vol met schimmel. 'Ah shit zeg!' roep ik kwaad uit terwijl ik de blikopener wegsmijt. 'Elisa? Wat is er? Waarom gooi je de blikopener weg?' 'Omdat dit blik niet te vreten is!' zeg ik gefrustreerd. Ik had hier zoveel moeite voor gedaan! 'Hoezo niet?' 'Er zit godverdomme schimmel in!' 'Nou en? Paard kan ik heus wel eten.' 'Die schimmel bedoel ik niet sukkel. Schimmel als in schimmel dat je voedsel bederft.' 'Ah shit...' 'Hier, neem jij de mijne maar.' zeg ik terwijl ik het blik naar David toeschuif. 'Nee, nee, nee, jij hebt het harder nodig dan ik. Jij bent degene die morgen weer voedsel moet halen.' zegt David terwijl hij het fruit weer naar me terug schuift. 'Nou en, ik overleef het wel. Jij moet echt eten.' zeg ik terwijl ik naar zijn buik kijk. 'Dat valt heus wel mee. Eet jij het nou maar!' 'Neem je dat van mij maar, ik heb gisteren al meer gehad dan de rest.' zegt Melissa terwijl ze haar fruit naar David toeschuift. M'n zus mag dan wel een slet zijn, ze geeft veel om onze familie. We zouden niet weten wat we zonder elkaar zouden moeten. Hongerig kijkt David naar het fruit maar ik zie dat hij liever heeft dat Melissa het opeet. 'David, eet het. Het kan ook zomaar zijn dat ik pas overmorgen weer voedsel heb.' 'Eet het David. Melissa heeft gelijk, gisteren had zij meer. Het lukt haar wel om een avond voedsel over te slaan.' 'Maar ze is al zo mager!' gaat David er tegenin. 'Dat noem je slank sukkel.' We weten dondersgoed dat het niet slank is maar zo ziet iedereen er eigenlijk uit, nou ja... alleen de vrouwen en meisjes zagen er zo uit. Sommige jongens ook maar de meeste waren gespierd. Niet heel erg maar er was bij de meeste toch al een klein begin van een sixpack te zien. Het is echt zo oneerlijk. Vroeger (voor we in dit stadje zijn gedumpt) werden alle jongens getraind zodat zij het beste konden overleven in deze wereld. De groep die toen aan de macht was, was helemaal vol van het idee van dat de man de vrouw moest beschermen enzo. Die groep is een paar jaar terug afgezet, gelukkig. Nu is er niemand aan de macht maar er word wel nog steeds geprobeerd om de macht te grijpen. Maar meestal gebeurd het nog steeds dat de mannen en de jongens op voedseljacht gaan. In dit stadje ben ik de enige vrouw, beter gezegd het enige meisje, dat op voedseljacht gaat. Dave en David maken mijn wapens en leren me vechten. Melissa is gewoon een slet maar zonder haar zou het voor mij nog lastiger zijn om voedsel te bemachtigen alleen heeft ze dat zelf niet door en mijn broers ook niet. Melissa kan zich soms wel als een echte bitch gedragen maar ze is echt heel lief en aardig en wilt altijd de zorgen van andere boven de hare stellen, maar dan alleen bij haar familie.  Ja, ik hou van mijn familie. Ik zou echt niet weten wat ik zonder hun zou moeten. 'David, eet gewoon okay? Ik zal morgen wel proberen om wat extra's voor haar mee te nemen.' 'Maar dat deed je gisteren ookal! Dat kan echt niet hoor!' gaat Melissa er tegenin. 'Melis, het is goed. De mannen hier zijn sterk ja maar ik ben kleiner, leniger en sneller. Ik red het heus wel maar ik moet wel extra vroeg weg dus na het eten ga ik direct naar bed.' 'Goed, neem het matras maar.' 'Nee, nee, deze week is het jouw'n beurt voor het matras. Mijn beurt is volgende week dus ik wacht wel.' 'ELISA MEREDITH FROSTER!' Roept Melissa plots waardoor ik ineen krimp. Ik kan er echt niet tegen als mensen me bij m'n hele naam noemen, het doet me denken aan mijn ouders en die zijn nu dood... te minste dat denken we, we hebben geen bewijs dat het echt zo is. 'JIJ BENT DEGENE DIE HET ZWAARSTE WERK DOET, DEGENE DIE ONS IN LEVEN HOUDT DUS NU GA JIJ NIET TEGENSTRIBBELEN ALS 1 VAN ONS VOOR 1 KEER HET MATRAS MOET AFSTAAN.'  Wooooow, zo'n Melissa zijn we niet gewend. Ze lijkt weer iets te kalmeren maar ze blijft me scherp aankijken, alsof ik er ook maar niet aan mag dénken om er tegenin te gaan. 'Ze heeft we gelijk Lis, jij doet 't zwaarste werk. En als je morgen eerder opstaat heb je dat matras nodig, Melissa haalt haar tijd wel weer in.' Zegt Dave ernstig. Ook David knikt instemmend. 'Stelletje samenzweerders...' mompel ik boos terwijl ik het heerlijke fruit opeet. Na het eten word ik direct naar bed gestuurd en mokkend loop ik de half kapotte trap op. Als ik bij het matras ben val ik er met een plof op en genietend sluit ik mijn ogen. Het voelt goed om weer 's op een echt matras te liggen. De laatste keer was iets van drie weken geleden. Ik voel mezelf al snel wegzakken in een heerlijke roes die je alleen krijgt als je gaat slapen.

'Elisa! Kom eens hier!' Roept papa vrolijk terwijl hij op z'n hurken voor me zit en z'n armen uitnodigend strekt voor een knuffel. Met onhandige stappen loop ik naar hem toe en val in zijn armen. 'Papa!' Roep ik vrolijk terwijl ik mijn kleine armpjes om hem heen klem. Lachend gaat papa staan en zwiert me door de lucht. Gierend van het lachen knijp ik mijn ogen dicht. Dan zet papa me weer neer en kijkt me in mijn ogen. Liefkozend haalt hij zijn grote hand door mijn haar en gaat dan met een zucht staan. 'Papa gaat er weer vandoor Elisa. Pas jij op mama?' Heftig knik ik en klem vastbesloten mijn knuffelaapje tegen me aan. 'Dat dacht ik al, mijn grote sterke meid.' Zegt papa voor hij het kapotte tuinhekje opent en wegrent. Na iets van drie minuten loop ik weer naar binnen waar mama zorgeloos heen en weer loopt. 'Mama? W....wat i....isj erw?' Half glimlachend kijkt mama me aan voor ze weer verder gaat met heen en weer lopen. 'Mama? Wat is er?' Vraagt Dave of David. Ze zijn een tweeling en ik kan ze nooit uitelkaar houden. Mama wel, wat best wel knap is. Misschien kan ik het later ook. 'We krijgen vandaag bezoek...' Dat is raar, we krijgen nooit bezoek! 'Van wie?' Vraagt de andere helft van de tweeling die naast Dave of David is komen te staan. 'Belangrijke mensen. Ze hebben een zoontje dat 1 jaar ouder is dan Elisa. Nou ja, 9 maanden en 23 dagen ouder dan Elisa. We moeten ze dus goed behandelen.' Dave, David en ik knikken. Mama kijkt ons tevreden aan en zegt dan: 'Goed dan ga ik eventjes boodschappen doen. Nou ja.... gewoon in de rij staan voor een fles water... Willem zorgt wel voor het eten...' hoor ik mama mompelen voor ik naar mijn kapotte poppenkastje loop om ermee te gaan spelen. De popjes zijn ook kapot maar het is beter dan niks. 'Mamaaaaaaaa!' klinkt er plots een klagend stemmetje vanuit de hal. 'Wat is er Melissa?' zegt mama met een lieve glimlach terwijl ze op haar hurken voor Melissa gaat zitten. 'Dave heeft mijn jurk vies gemaakt!' zegt Melissa pruilend. 'Waar dan?' Melissa draait zich om en op haar rug zit een grote bruin, groene vlek die de mooie, witte jurk ontsiert. 'Oh hemeltje!' roept mama ontstelt. 'DAVE! KOM EENS EVENTJES HIER!' roept mama boos terwijl ze Melissa's tranen wegveegt. 'Wat is er mama?' zegt Dave terwijl hij naar binnen komt gewandeld. 'Waarom heb jij Melissa's jurk vies gemaakt?' 'Omdat zij mijn autootje in de vijver heeft gegooid.' zegt Dave met trillende onderlip. 'Oh! Melissa! Hoe kun je dat nou doen? Je weet hoe zeldzaam speelgoed is en jij gooit het zomaar in de vijver?' zegt mama boos en bestraffend. Melissa word rood en beschaamd kijkt ze naar de grond. 'Zucht, papa zal je autootje wel weer opduiken. En Melissa jij bied nu je excuses aan.' zegt mama streng. 'Sorry Dave...' Mama glimlacht en geeft Dave en Melissa een aai over hun hoofd. 'Zo, Melissa jij gaat eventjes een schone jurk aantrekken en Dave haal jij David even? Jullie twee moeten in bad.' 'NEEEEEEEE!' zegt Dave terwijl hij naar buiten rent. Hoofdschuddend kijkt mama hem na en dan kijkt ze naar mij. 'Kom Elisa, dan gaan wij eventjes een jurk voor jou zoeken.' zegt mama terwijl ze me optilt. 'M...mag i...ik d...dwie sjzw...sjzwarte aan?' brabbel ik in mijn babytaaltje. 'Ja hoor, jij mag je zwarte jurkje aan.' zegt mama lachend terwijl ze de trap oploopt.

Kreunend word ik wakker. Waarom had ik een droom over toen ik twee was? Vreemd... Zuchtend sta ik op en kleed me vlug om. We hebben als ontbijt een sneetje droog brood maar het is beter dan niks. Net wanneer ik mijn wapens wil pakken hoor ik de trap protesterend kraken. 'Nu al wakker?' zeg ik terwijl ik mijn wapens pak en in mijn zak steek. 'Ja...' hoor ik Davids schorre ochtendstem achter me. Ik grinnik kort en zeg voor ik naar buiten ren: 'Er ligt een sneetje droog brood op tafel.' Ik hoor David nog wat mompelen maar ik let er niet meer op. Nu draait alles op de kunst van voedsel jatten en overleven. Mijn zintuigen staan op scherp terwijl ik door de straten ren opzoek naar de winkel waar ik gisteren was om te kijken of er nog voedsel over is. De stad staat op instorten en vaak gebeurt dat ook, dat gebouwen instorten met alle bewoners er nog in. Je hoort het en dan ben je blij dat het gebeurt is. Ik weet het, het klinkt heel hard maar hoe minder mensen er zijn, hoe meer voedsel voor de rest. Als ik bij de winkel kom sluit ik gefrustreerd mijn ogen. De winkel is helemaal afgebrand en op de straten erom heen zie je nog wat kleine vuurtjes. Zuchtend ga ik opzoek naar niet verbrand voedsel tussen de wrakstukken en de as. Na iets van een halfuur heb ik 1 blik gevonden, nu maar hopen dat het niet vol zit met schimmel. Ik stap uit de as en kreun gefrustreerd als ik zie dat ik helemaal onder de as zit. Zuchtend klop ik de as van me af en wil verder rennen als ik plots een geluid links achter me hoor. Direct draai ik me om en scan de omgeving. Er is niks te zien behalve de eerste paar voedselverzamelaars die hun huizen uitkomen en (nog) niet door hebben dat ik een blik voedsel in mijn handen heb. Net als ik me weer wil omdraaien zie ik twee gele stipjes. Direct schieten mijn ogen weer naar die plek maar de stipjes zijn weg maar toch vertrouw ik het niet. Een voedselverzamelaar rent vlak langs het steegje en precies in het midden van het steegje word hij het steegje in gesleurd. Er klinkt een ijselijk gegil dat niet van de man was maar van een gemuteerd mens. Alle voedselverzamelaars rennen direct weg maar ik heb natuurlijk mijn nieuwsgierigheid die niet in toom te houden is. Met voorzichtige stappen loop ik naar het steegje toe waar nu het geluid van vlees dat uit elkaar word gescheurd klinkt. Ik heb best wel veel medelijden met de man maar daar moet ik nu niet opletten. Ik heb altijd al een gemuteerd mens of dier willen zien. Het enige wat je hoort is dat ze gele ogen hebben, er vreselijk uitzien, mensenvlees eten en zo stil als de nacht kunnen zijn. Nog vijf meter.... nog vier.... drie... twee... Plots word ik ruw naar achteren getrokken. Direct ga ik in de tegenaanval. Wild begin ik te trappen met mijn benen en aan de armen te trekken. 'Hé! Doe 's rustig! Ik heb zojuist je leven gered hoor!' zegt een lage, sexy stem in mijn oor. 'Misschien wou ik wel helemaal niet gered worden!' zeg ik terwijl ik bedenk dat ik beter mijn benen om z'n nek kan slaan en hem over me heen kan gooien/zwaaien. 'Dat zou dan heel stom zijn, Elisa.' Midden in een zwaai verstijf ik. 'Hoe-weet-jij-mijn-naam?' Sis ik terwijl ik mijn benen naar beneden breng en me weer klaar maak voor een nieuwe opgooi. 'Dat zou je wel willen weten hè?' 'JA! DAT WIL IK WEL WETEN JA!' Roep ik pissig terwijl ik weer begin met mijn benen opzwaaien. 'Het verbaast me eigenlijk wel dat je de mijne niet herkent.' 'HOE MOET IK IN GODSNAAM JOUW NAAM KENNEN?!' 'Omdat je mij wel kent.' 'IK.... KEN.... JOU..... HELE... MAAL.... NIET!' roep ik terwijl ik mijn benen steeds hoger opzwaai en uiteindelijk ze om zijn nek sla. Ik gooi mezelf naar achteren en zwaai hem over me heen. Met een dreun valt hij op de grond terwijl ik opspring en wegren, het blik stevig tegen me aangedrukt. 'HEY! WACHT NOU!' Hoor ik de jongen achter me roepen maar ik let er niet op. Mijn missie nu is verder gaan met voedsel verzamelen en vooral drinkwater aangezien ons ratsoen van het drinkwater al bijna op is. Ik besluit om naar de gevaarlijkere gebieden te gaan waar bijna niemand komt omdat het te gevaarlijk is maar er is wel veel voedsel en drinkwater. Zodra ik die gebieden nader begin ik automatisch langzamer te lopen. Mijn zintuigen worden nog scherper (voor zover dat kon dan). Schichtig kijk ik om me heen, opzoek naar de gevreesde gele stipjes. Als ik voor een nog niet ondekte winkel sta open ik langzaam de deur. Netals ik er in sta zie ik de gele stipjes. Direct storm ik naar buiten ondanks mijn nieuwsgierigheid. Als ik buiten ben loop ik langzaam naar het gebroken glas waar ooit een groot raam zat. Voorzichtig kijk ik erdoorheen en dan zie ik waar ik al die tijd zo nieuwsgierig naar was: een gemuteerd mens. De huis is spierwit en onder de rode schrammen en strepen. Het hangt zo erg dat je de botten kan zien en hoe die bewegen. Het loopt krom en op de rug zitten allemaal rare bobbels. De knieën zijn naar binnengedraait terwijl de voeten naar buitenstaan. Hun hoofd is kaal op een paar lange, vettige, klitterige haarslierten na. Plots draait het gemuteerde mens zijn hoofd naar mij toe. Van schrik strompel ik achteruit. Het heeft geen neus en de mond zit scheef, vol met verrotte, vlijmscherpe tanden. De ogen liggen heel erg diep in hun kassen en ze zijn geel met rode en groene strepen. De oren zijn misvormd en zitten half aan het hoofd vast. Er klinkt een oorverdovend gekrijs uit de winkel en direct draai ik me om en spurt weg. Het is alom bekend wat een beet van en gemuteerd mens met je doet, als het te minste alleen een beet was. Meestal worden al hun slachtoffers direct verscheurt en opgegeten. Alleen de kleding laten ze liggen en soms de botten. Ik blijf rennen tot ik midden in het centrum van het veeeel minder gevaarlijke gebied van de stad sta. Hijgend merk ik op dat ik het blik verloren ben. Fuck...