Chapter 5.

chapter song: hozier - take me to church

"Elmacık kemiklerine süzülmeyi delice istedim."

Bir kırlangıcın öyküsünü anlatıyordu bulutlu gökyüzü; kırgındı, kızgındı ama en çok da öfkeliydi, gözyaşlarında zehir besliyordu. Buz tutmuş ciğerlerinde soluk soluğa uyumayı bekleyen acı ise, her şeye rağmen elini yüreğinin üzerine koymuştu. Dargın bulutların nezaketle yer verdiği ay, beyaz ışığını hüzün dolu öykünün yapraklarına serperken, aynı zamanda rüzgârda ahenkle savrulan kelimelere ulaşmak isteğiyle hikâyenin sert kapağına şefkatle dokunuyordu.

Avuçları alev saçıyordu, gözleri ateşin yansımasında parlıyordu lakin dokunmak vakti gelip çattığında değer verdiğine, alevler kırmızı bir bahar çiçeğine bürünüveriyordu.

Sarı saçlarında yer yer kırların nüfuz ettiği, durgun mavi gözleri olan Archie'de böyleydi. Geçmişinde ateşe verdiği tüm yaşanmışlıklarda, sağ kalan tek bir gerçeği vardı: Carmela. Onun Mela'sı... Yalnızca ona dokunduğunda, onu yanında ve bu zamanda hissettiğinde buhar oluyordu hırçın bakışları.

Tıpkı kayalıklara çarpan şiddetli dalgaların, yağmura aynı sertlikle karşılık vermesi gibi, Carmela da rüzgara aldırış etmeden oradan oraya koşturuyor ve sevdiği adamın şefkatli bakışlarını üzerine çekiyordu. Kahkahaları, şarkıları ve kapanışta beliren güzel gülüşü gecenin karanlığında Archie'nin kulağına kazınırken, kayalıklara dokunarak berceste melodiler çıkaran su sesi Carmela'nın kıkırtıları ile dolu şarkısına eşlik ediyordu.

"Üşüteceksin, Mela," dedi Archie. Carmela güçlü bir kahkaha daha atıp kollarını rüzgara açarken sarı ve upuzun saçları, ipeksi bir dokunuşla Archie'nin yanağını okşadı. Archie bu kokunun sonsuza dek onda hapsolmasını dileyerek derince içine çekti, Carmela'nın ruhunda açarak bedenini saran sümbüllerini.

Neden sonra nefes nefese durdu Carmela. Ağır adımlarla Archie'nin yanına oturdu ve uçurumun altında gürül gürül çağlayan su sesini dinleyerek "Benimle gelmeyeceksin diye çok korktum Archie," dedi çocuksu sesi ile. Archie dizlerine uzanmış olan sevgilisinin saçlarını okşayarak gökyüzüne baktı. "Senin olmadığın yerde nefes alabilir miyim sanıyorsun?"

Carmela incinmiş sesi ile "Fakat bana kızdın," diyerek yüzünü Archie'nin beline gömdü. Archie sevdiği kadının saçlarına dokunmaya devam ederek iç çekti. "Bazen tehlikeli şeyler istiyorsun, Mela. Uçurum kenarında dans etmek gibi-"

Carmela suçlanmış bir kız çocuğu edası ile yüzünü düşürdü. Archie bunu fark etmiş olacak sarı saçlı güzel kadının yüzünü kendisine çevirdi ve dudaklarına küçük bir öpücük bıraktı.

"Sana kızdığım için özür dilerim. Biliyorsun bazen-"

Carmela onu yeniden öperek cümlenin devamını getirmesine izin vermedi. Usulca, kopmak istemediği dudaklardan ayrıldığında, bakışları sıcak bir ifadeye bürünmüş, narin elleri Archie'nin sol yanağına değerek parmakları sevdiği adamın kirpiklerinde dolaşmıştı.

"Seni seviyorum."

Archie anın büyüleyici görüntüsünden kopmak istemeyerek Carmela'nın pembeleşmiş teninde gezinirken "Sonsuza değin," dedi gözlerini sevdiği kadının gözlerinden ayırmadan. Carmela ona gülümsedi ve yerinde hafifçe doğrularak kollarını Archie'nin boynuna doladı. İnce sesi, Archie'nin dağınık sarı tutamlarına çarptı. Görünmez bir hasret, kemiklerine tutunduğunda, genç kadın "Sonsuza değin," dedi aşkla. "Sonsuza değin seveceğim seni."

Archie'nin yüzündeki tebessüm silinmedi uzun süre. Carmela ise ondan ayrılmak istemedi ve genç adamın kucağında, gözlerini dinmiş olan gökyüzünde gezdirdi. Vakit geçip, ikisi de yağmurun koynunda birbirlerini sarmalarken Carmela başını Archie'nin dizinden kaldırdı ve sevdiği adamın mavi gözlerine baktı.

"Sence de uçmak için yeterince beklemedik mi, Archie?"

Archie'nin gözleri merakla kısıldı, Carmela heyecanla devam etti.

"İyileştik. Artık hasta birer çocuk değiliz. Fakat buna rağmen, uzun zamandır kafesin içerisinde can çekişiyoruz." Gözlerinde gezinen özgürlük pırıltıları, her söylediğini yapabilecek kararlılıkta olan Archie'nin düşüncelerini biledi. "Bırakalım da rüzgâr anahtarımız olsun, uçalım."

Archie, Carmela'nın küçük yüzünü avuçları içine alarak kendisine sevgiyle bakan mavi gözlere sordu. "Gerçekten özgür olmayı mı istiyorsun?"

Carmela başını usulca iki yana salladı ve onu düzeltti. "Özgür olmamızı." Ardından, Archie'nin ellerinden kurtularak ayağa kalktı ve az önce dans ettiği uçurumun kenarında durdu. Kollarını iki yana açmış ve kanatlarının çıkmasını bekleyerek, yönünü rüzgara vermişti.

Archie şiddetlenen rüzgara ve yeniden başlayan yağmura korku içerisinde bakarak Carmela'yı uyardı. "Tehlikeli- Carmela uzaklaş oradan!" Sesi kayalıklara çarparak kendisine yeniden ulaştı.

Carmela yüzünde geniş bir tebessümle nefes aldı, sevdiği adama baktı ve Archie'nin uyarı dolu cümleleri yerine dalgaların ve yağmurun sesini dinleyerek bir adım daha attı. Kanatları olmadan...

Archie gözlerini bir kez kırparak kapattığında "KANATLARIN!" diyerek haykırdı; açtığında ise Mela'sı gecenin karanlığında kayboldu.

Carmela... kayboldu.