LOUISE VERONICA GENERAL, escape or die!

God knows how exhausting it is to run down a flight of stairs at the fire exit of a hotel para lang makatakas siya and in this freaking wedding gown that weighs almost double her size! Shit! Saka na niya kukutusan ang sarili. Her main goal now is to escape.

She gripped the skirt of her wedding dress with one hand, the other clutching the high heels she refused to wear.  Hinihingal at pawisan na siya pero hindi siya puwedeng tumigil, magkamatayan na. This wedding was a disaster already. She couldn't afford a single injury to her feet, not now, not ever.

"Tang'ina!" mura niya nang mabasa ang sign na may tatlong floors pa bago ang basement parking. "Lou. . . ise. . . Veronica," hingal niyag usal, "y-you deserve a one-month vacation at Maldives for this!"

Bumuga siya ng hangin at determinadong nagpatuloy sa pagbaba. She reached the basement, groaning as her hands grew clammy, her knees trembling in exhaustion. Sweat beaded on her forehead, and every step felt heavier than the last. Napalunok siya sa sobrang pagkauhaw.

She doesn't need to guess. She's sure as hell that she look shit right now.

God!

She slammed into the exit door, yanking it open with every ounce of strength she had left, her body screaming in protest as the cold air hit her face.

Paglabas niya ng fire exit door ay hinanap niya ang daan palabas ng basement parking mula sa hanay ng mga sasasakyang naka-parking doon dahil ang magaling na "Louise Veronica" ay pina-casa ang kotse niya sa araw ng kasal at ang magaling, of course, siya ulit, hindi makasakay sa van ng Wedding Envision dahil naiwan niya ang cellphone sa dressing room.

Ang galing! Sobrang galing mo, LV. Malamang, walang taxi sa isang exclusive basement parking. But she doesn't take no for an answer. She didn't raise herself a quitter.

She kept moving—stumbling, gasping for air—her breath ragged and desperate. God, would anyone come? Would anyone save her from this? Hindi na siya mag-iinarte at ibababa niya ang pride niya kung sakali mang padalhan siya ng langit ng magtatakas sa kanya rito.

Lord, please!

Bigla, isang malakas na ugong ng motorsiklo ang narinig ni LV. Natigilan siya, napasinghap sa gulat, at mabilis na lumingon. Agad niyang naitakip ang kamay sa mukha, halos masilaw sa nakakasilaw na headlights.

Pinatay nito ang headlights ng motor kaya naibaba niya ang kamay. Hindi niya magawang alisin ang tingin sa driver kahit pa alam niyang masama ang tingin niya rito. The man on the black Ducati took off his black helmet. LV's eyes widened in shock as she recognized him.

A proud smile tugged at his undeniably handsome face, as if he already recognized her from a far distance. 

"Late for the wedding or running away?" basag nito.

"Simon!" she gasped in recognition, relief, and confusion.

Of course, she knew him. Ilang beses na siyang kinuhang event organizer ng mga kaibigan nito sa Faro. Pero anong ginagawa nito sa lugar na 'to?

"Wait. You're here? Ah screw it!"

Mabilis na lumapit siya rito at umangkas sa motor na hindi alintana kung paano siya pupwesto sa likuran nito. She managed to do so kahit na halos yakapin na niya ang mahabang skirt sa harapan niya para lang hindi ito sumabit sa gulong. She will save her wonders and explanation later.

"Itakas mo ko!" she demanded without any explanation.

"W-wait, what?!" gulat nitong reaksyon, halos lumuwa pa ang mga mata nito. As if may ilalaki pa ang mga iyon. Hinigpitan ni LV ang yakap niya kay Simon. Napasinghap ito nang bahagya at natawa sa kalaunan. "Miss LV, kalma lang, humihigpit ang yakap natin, ah? Wala bang magagalit na groom?"

"Wala. Go!"

"Got that. Wear this." Hindi niya napansin ang extra helmet nito. Inabot nito 'yon sa kanya. Mabilis niya iyong isinuot sa ulo. "Hold tight, runaway bride," he chuckled.

"I'm running away but I'm not a bri—ahhhhh!"

Ang walangya biglang pinaharurot ang motor nito. Humigpit lalo ang yakap niya rito. Hindi niya sigurado but she surely heard him laugh. Problema mooooo?!!

Nang dumaan sila sa entrance ng hotel ay napansin sila ng groom na tinatakasan niya at tinuro pa sila pero mabilis si Simon. Feeling niya ay bumaliktad ang sikmura niya nang sundan sila ng bridal car—at malamang sakay nun ang groom.

"Simon!"

"O, shit, hang on."

Pinaharurot nito ang motor. May pakiramdam siyang lagpas na sa speed limit ang takbo nito. Dios ko! Huwag sana silang mahuli.

"Bakit 'di ko alam na kasal mo ngayon?!" nagawa pa nitong itanong kahit hinahabol na nga sila.

"It's not my wedding!"

"Then who?!"

"Basta! Saka ko na iku-kuwento! Dali naaa!"

"Miss Louise Veronica, you will really have to pay me for this."

"Oo na! Oo na!"

Malakas na tumawa ito. "Sure kang 'di mo talaga 'to kasal?"

"Oo nga sabi!"

"You look lovely in that wedding gown though."

"Simon Takeuchi!"

"Drive-thru tayo. I'm hungry."

"Seryoso ka ba?" Napamaang siya. In this kind of situation? "Magda-drive-thru tayo na naka wedding gown ako?"

"Jollibee o Jollibee?"

"Engineer!"

"Okay, Jollibee it is."

"Argh!"

He chuckled. "You're welcome!"

"Just make sure you won't get us caught!"

"Don't worry, I'll make sure your groom will enjoy disappointment."