Αριάδνη Valentino

Ένα κορίτσι που με την πρώτη μάτια τα είχε όλα...
Μια οικογένεια ευτυχισμένη...
Δυο γονείς που την αγαπούσαν... που μέρα με την μέρα της έδειχναν ποσό σημαντική είναι για εκείνους...
Γεννημένη στην πιο πλούσια οικογένεια της χώρας δεν θα μπορούσε παρα να χαρακτηριστεί ως μια 'πριγκίπισσα' στα μάτια όλου του κόσμου...
Μεγαλωμένη μέσα στα πλούτη και τα λούσα...
Τίποτα ποτέ δεν της έλειπε... ο,τι μπορούσε να φανταστεί το είχε αλλά...
Για εκείνη αυτό που ήταν πιο σημαντικό ήταν...
Η αγαπη των γονιών της...
Όσο ο κόσμος και να της έλεγε ποσό τυχερή είναι που γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια εκείνη χαμογελούσε και τους απαντούσε 'ναι είμαι τυχερή που γεννήθηκα σε μια τόσο πλούσια σε αγαπη οικογένεια'....
Αυτή ήταν η πρώτη της φράση στην ηλικία μόνο των τεσσάρων χρόνων...
Από εκείνο το σημείο και μετά ήταν τετριμμένο..
ο κόσμος είχε ακόμα έναν λόγο να την μισεί και να την ζηλεύει...
Να ζηλεύει ένα παιδί όχι μόνο πλούσιο σε χρήμα αλλά και σε αγαπη....
Έτσι ήταν... έτσι μεγάλωσε... ποτέ της δεν έδωσε σημασία στα πλούτη... το μόνο που την ένοιαζε ήταν η μητέρα της να ήταν στο πλευρό της κάθε πρωι που άνοιγε τα μάτια της... να της έδινε ένα φιλί στο κούτελο για καλημέρα και να την αγκαλιάζε χαρίζοντας της το πιο λαμπρό και όμορφο χαμόγελο... και όσο για τον πατέρα της;... της αρκούσε μόνο να γυρνούσε πριν τις οκτώ το βράδυ σπίτι για να της δώσει μια αγγελία για καληνύχτα...
Αλλά φυσικά... μόνο απληστία και υποκρισία θα μπορούσε να φανεί αυτό στα μάτια των άλλων...
Ένα προσωπείο γεμάτο υπεροψία...

'Αφού τα έχει όλα είναι λογικό να της αρκεί μόνο αυτό!'

'Κοιταξε την ποσό υποκρίτρια είναι!'

'Πως προσποιείται πως μόνο αυτό της αρκεί ενώ τα έχει όλα?!'

'Εμ βέβαια έτσι δεν λένε; Με τα λεφτά έρχεται και η ευτυχία!'

Και κάπως έτσι... τα χρόνια πέρασαν... και ευτυχώς όσον αφορά τον χαρακτήρα της τίποτα δεν άλλαξε... δεν έγινε ποτέ ότι οι άλλοι ήθελαν να την κατηγορήσουν πως είναι... δεν υποκρίθηκε λεπτό... δεν άλλαξε ποτέ η στάση της παρ όλο που είχε τα λεφτά στο πλευρό της... εκείνη παρέμεινε το μικρό αυτό τετράχρονο παιδί που της αρκούσε μόνο η αγαπη των γονιών της... για αυτό... για αυτό και τώρα... ένιωθε την γη κάτω από τα πόδια της να χάνετε... τον κόσμο της να γκρεμίζεται... ή μάλλον το 'πριγκιπικό της κάστρο' να γκρεμίζεται... ποτέ της δεν είχε βιώσει την απόρριψη από τους γονείς της...
Ποτέ στην ζωή της ο πατέρας της δεν της φέρθηκε τόσο ψυχρά...
Ποτέ της η μητέρα της δεν την αγνοούσε ή την απέφευγε...
Όλα άλλαξαν τόσο ξαφνικά... τόσο γρήγορα... τόσο που αυτό το τετράχρονο κοριτσάκι στην ψυχή αναγκάστηκε τώρα στα είκοσι τέσσερα της να ενηλικιωθεί απότομα....

Και όλα ξεκίνησαν από πολύ πριν... πολύ πριν αυτό το συμβάν με τις μετοχές του πατέρα της... απλά εκείνη άργησε να το καταλάβει... ναι... κάποιος έπρεπε να φταίει... κάποιος έπρεπε να ήταν ο 'κακός' του παραμυθιού της όποτε για εκείνη τον ρόλο αυτό έπαιζαν οι Van De Leone... αυτοί που εξ αιτίας τους ο πατέρας της άλλαξε στάση απέναντι της... μέσα της έκλεγε... αυτό το μικρό κοριτσάκι που άρχισε να βιώνει την απόρριψη από τους δυο πιο σημαντικούς της ανθρώπους έριχνε το φταίξιμο στους κακούς που ήρθαν να της χαλάσουν την μέχρι τότε παραμυθένια πλασμένη της ζωή...
Δεν την ένοιαζαν... τα πικρόχολα σχόλια... όλη αυτή η κακιά... τίποτα από αυτά δεν την επηρέαζε όσο η αγαπη των γονιών της έμενε αλώβητη αλλά τώρα... τώρα που κάποιος απειλεί την ευτυχία της δεν μπορεί να καθίσει άπραγη...

Όλα αυτά τα αισθήματα την έπνιγαν...
Μια πρωτόγνωρη κατάσταση...
Μια ξένη πραγματικότητα που θελωντας και μη έπρεπε να δεχτεί...
Μια πραγματικότητα που κάποιος άλλος την ανάγκασε να γίνει η καθημερινότητα της...
Δεν μπορούσε να το δεχτεί...
Δεν ήθελε να το δεχτεί...
Για πρώτη φορά στην ζωή της είχε αποφασίσει πως θα πάλευε...
Θα έδιωχνε μια για πάντα τον 'κακό' από το 'κάστρο' της... την ζωή της... επαναφέρνοντας ξανά την ειρήνη στην καθημερινότητα της...
Σαν... σαν όλο αυτό που ζούσε τώρα ήταν απλά ενα άσχημο όνειρο... ένας κακός εφιάλτης....
Άλλωστε έτσι δεν γίνεται πάντα;... στα παραμύθια ο κακός πάντα χάνει...
μόνο που...
Δεν είχε υπολογίσει κάτι πολύ σημαντικό...
Σε κάθε παραμύθι... σε κάθε παιδική ιστορία αυτός που 'σώζει' την πριγκίπισσα είναι ο πρίγκιπας...
Πάνω σε ένα άσπρο άλογο... υπερπηδά κάθε εμπόδιο νικώντας το ακατόρθωτο σώζοντας όχι μόνο εκείνη αλλά και τους υπόλοιπους γύρω της... και... στο τέλος... ζουνε όλοι ευτυχισμένοι για πολλά.... πολλά χρόνια... έτσι δεν είναι;...
Τότε... τότε γιατί η δίκη της ιστορία έπρεπε να είναι διαφορετική;...
Γιατί εκείνη αντί για τον πρίγκιπα έπρεπε να ερωτευτεί τον γιο του κακού του παραμυθιού της;...
Γιατί... γιατί έπρεπε να θυσιάσει την ζωή της για να αποκτήσει ξανά την ουτοπική της ευτυχία που τόσο πολύ ήθελε;...
Με τι τίμημα;...
Γιατί το δικό της παραμύθι έπρεπε να έχει τέτοια εξέλιξη;...
Τέτοιο τελ-....

F:Αριάδνη σου μιλάω!... νιώθω το κράτημα στα χέρια μου να χαλαρώνει με αποτέλεσμα τα μαχαιροπίρουνα που κρατούσα να πέφτουν στο πάτωμα κάνοντας έναν έντονο εκκωφαντικό ήχο να εισβάλλει μέσα στα αφτια μου... «Αυτό το παιδί!· Από ποτε την ανέθρεψα με τέτοιους τρόπους;»... ο τόνος του γεμάτος ενόχληση... πριν προλάβω να καταλάβω τι είχε γίνει η υπηρέτρια που στεκόταν λίγα μόλις μέτρα μακριά από το τραπέζι είχε ήδη πλησιάσει το μέρος μου μαζεύοντας τον χαμό που είχα προκαλέσει...

Α:Π-πατέρα δεν νομίζω πως κατάλαβα καλά·»... Κ-κάτι δεν θα άκουσα καλά έτσι δεν είναι;... δεν μπορεί να το εννοεί αυτό που μόλις είπε...

F:Χα! Η συμπεριφορά σου με φέρνει όλο και πιο πολύ στα όρια μου!... « Ποτε θα ωριμάσεις επιτέλους;»... ο τόνος του άγριος... «ΑΡΙΑΔΝΗ VALENTINO ετοιμάσου να παντρευτείς τον γιο της οικογένειας Van De Leone»... το σώμα μου έχει παγώσει... η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει... δεν μπορεί... δεν είναι δυνατόν... δεν μπορεί αυτά τα λόγια να βγήκαν από το στόμα του ανθρώπου που τους μισεί όσο κανείς άλλος σε όλη την υφήλιο... ναι... κάτι θα παράκουσα.... «Οι συζητήσεις περί των αρραβώνων δεν έχουν πέσει ακόμα στο τραπέζι· σε μερικές μέρες έχω κανονίσει συνάντηση στα κεντρικά γραφεία και θα έρθεις και εσυ μαζί μου».... δεν... δεν ήξερα τι να νιώσω εκείνη την στιγμή.... Τα αφτια μου βούιζαν αλλά άκουγα πεντακάθαρα τα λόγια του πατέρα μου που ήταν απίθανο να τα φαντάζομαι... όχι... δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό... δεν... σκέφτομαι και το σώμα μου πετάγεται σαν ελατήριο επάνω.... «Αριάδνη Valentino κάτσε κάτω!».... ο τόνος του επιβλητικός... έντονος... προστακτικός....

Α: Δ-δεν μπορει να το εννοείς αυτό!»... η φωνή μου έτρεμε... δεν ήξερα πως είχα βρει το θάρρος να σηκώσω το ανάστημα μου και να τον κοιτάξω στα μάτια.... Κάποιος μου κάνει πλάκα... δεν μπορεί... δεν γίνεται αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του πατέρα μου... δεν... δεν μπορώ να το δεχτώ... να δεχτώ πως ένας άνθρωπος με τόσο μεγάλο εγωισμό... υπέκυψε σε κάτι τόσο ποταπό!... πως... πως μπορώ να δεχτώ πως αυτή τη στιγμή ένας άνθρωπος που με αγαπούσε όσο τίποτε άλλο είναι έτοιμος να με θυσιάσει για κάτι τόσο βρωμικο όσο το χρήμα;.... ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ!... σκέφτομαι και απότομα τα πόδια μου αρχίζουν να τρέχουν... να τρέχουν προς το δωμάτιο μου... μακριά από αυτόν τον εφιάλτη...

Υπάρχουν άραγε τα παραμύθια;
Υπάρχει άραγε αυτό που λέμε η τέλεια ζωή;
Η παραμυθένια πλασμένη;
Τελικά... μήπως αυτοί που ζουν μια τέτοια ζωή είναι αυτοί που έχουν το χρήμα στο πλευρό τους;
Μήπως τελικά εκείνη... σε εκείνη την δεδομένη στιγμή άρχισε να καταλαβαίνει;...
Να συνειδητοποιεί τι πραγματικά σήμαινε εκείνη η φράση 'τα λεφτά φέρνουν και την ευτυχία';
Ναι... τότε ήταν που αναγκάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα...
Μια πραγματικότητα η οποία της έλεγε πως χωρίς το χρήμα δεν θα μπορούσε ποτέ να ξανά είναι ευτυχισμένη... πρώτα η οικογένεια της....
Και έπειτα...
Εκείνη....

[....]