Πως άραγε θα μπορούσε να νιώθει εκείνη μετά από εκείνο το βράδυ;
Χωρίς καμία εξήγηση
Χωρίς περεταίρω πληροφορίες
Ο πατέρας της της πέταξε μια φράση ' Αυτό που χρειαζεται να ξέρεις Αριάδνη είναι πως αυτή η συμφωνία γίνεται όχι μόνο για το καλό της οικογένειας αλλά και για το δικό σου καλο'
'τίποτα περισσότερο · τίποτα λιγότερο'
Ίσως όντως να μην χρειαζόταν να της πέσει λόγος
Ίσως θα ήταν καλύτερο να μην γνωρίζει τις λεπτομέρειες
Πως θα ένιωθε άραγε αν ήξερε τι περιείχε αυτή η συμφωνία;
Πως θα ένιωθε αν επιβεβαίωνε τις υποψίες της πως απλός ήταν ένα ασήμαντο κομμάτι σκακιέρας έτοιμο να χρησιμοποιηθεί στρατηγικά για να επιτεύξει ο πατέρας της την αλαζονεία του;
Πως θα ένιωθε αν μάθαινε τις σκέψεις του άντρα που την μεγάλωσε την ώρα που 'έκλεινε' αυτήν την τόσο 'ζήτημα ζωής και θανάτου' συμφωνία;
Πως το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να χτυπήσει τον αντίπαλο του εκεί που πονούσε
Να τον κάνει να συμφωνήσει στους όρους του χρησιμοποιώντας μια ανθρώπινη αθώα ζωή πατώντας επάνω της για να απόκτηση την εξουσία που είχε χάσει από λάθος δικό του;
Πως θα ένιωθε αν μάθανε πως το αντίπαλο στρατόπεδο την θεωρούσε ποταπή;
Κοινωνικά κατώτερη και επόμενος
Αντάξια να σταθεί στο πλευρό όχι μόνο του πρωτότοκου γιου αλλά και του δευτερότοκου;
Πόσες ακόμα πληγές θα της άνοιγαν αυτά τα νέα;
Ποσό ποταπό και ακόμα πιο άχρηστο θα θεωρούσε τον εαυτό της;
Ήταν καλύτερα...
Ήταν προτιμότερο να μείνει στο σκοτάδι παρα να γνωρίζει ...
Το σίγουρο βέβαια ήταν πως ο πατέρας της δεν της ανέφερε παραπάνω λεπτομέρειες όχι για να την προστατεύσει ....
Όχι γιατί ένιωθε έστω και λίγο άσχημα για αυτό που μόλις είχε κάνει στην κόρη του αλλά ....
Γιατί ...
Το θεωρούσε ...
Χάσιμο - χρόνου...
Όπως είπε και εκείνος ...
Τίποτα περισσότερο - τίποτα λιγότερο ...
Αναρωτιέμαι...
Άραγε είχε άλλη επιλογή η Αριάδνη;
Άραγε ήταν σοφό να 'θυσιάσει' τον εαυτό της για μια οικογένεια... και μια 'ευτυχία' σαν αυτή;...
Υπήρχε κάποιο άλλο μονοπάτι το οποίο θα μπορούσε να βαδίσει;
Και αν ναι...
Στο τέλος του θα υπήρχε γραμμένη η λέξη 'ευτυχία;'
Θα μου πεις...
Τι νόημα έχει να σκέφτομαι κάτι τέτοιο τώρα ;...
Από την στιγμή που...
Εκείνη έκανε την επιλογή της ...
Αποφάσισε να ξεγελάσει τον εαυτό της και να ζήσει στο ψέμα της ...
Έκλεισε όλες τις πιθανές διόδους της ακολουθώντας αυτό που νόμιζε πως θα την κάνει χαρούμενη...
Ευτυχισμένη;...
Μάλλον...
Έτσι δεν είναι;...
Άραγε...
Διάλεξε ηθελημένα αυτήν την οδό ή κλήθηκε από κάποιον άλλον να το κάνει;...
Αν η ίδια δεν ξέρει... τότε...
Ποιος ξέρει;...
Δεν έχει σημασία...
Όπως και να έχει...
Άλλωστε το αποτέλεσμα είναι ένα ...
Και οδηγεί στο παρακάτω συμπέρασμα ...
Όπως και να είναι ...
Ο,τι και να γίνει...
'είμαστε οι επιλογές μας'
Και αυτό είναι είτε καλό...
Είτε...
Κακό...

·····

Από εκείνη την νύχτα σε εκείνο το τραπέζι και μετά... τίποτα δεν έχει αλλάξει... η ατμόσφαιρα μεταξύ εμου και της οικογένειας μου έχει μείνει ίδια... χα.. τι περίμενα;... αν δώσω χρόνο... αν δώσω χώρο... θα γυρίσουν τα πράγματα στην πρέπουσα τους θέση;... αναρωτιέμαι... και αυτή η ερώτηση μέρα με τη μέρα μου τρώει τα σωθικά... πηρα μια απόφαση όποτε τώρα... ας δώσω χρόνο... τα χέρια μου είναι δεμένα... για άλλη μια φορά... ακολουθώ... ακολουθώ και παρακολουθώ σαν θεατής στην ίδια μου την ζωή... ας περιμένω... ας κάνω υπομονή μέχρι... μέχρι η καθημερινότητα μου να ξανά γίνει όπως πριν... να σταθεροποιηθεί ξανά... και να ζήσω όπως εγώ αποφάσισα... τουλάχιστον... αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα περίμενα θα ξέρω... θα γνωρίζω πως εγώ το επέλεξα και δεν θα έχω κανέναν άλλο να κατηγορήσω εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό... ναι είναι καλύτερα έτσι... καλύτερα το φταίξιμο να πέσει όλο πάνω μου... σκέφτομαι καθώς κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή μου...

Ας αλλάξω... ας προσπαθήσω να αλλάξω... ξεκινώντας από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω την δουλειά μου... βήμα προς βήμα... δεν ξέρω αν πριν επαναπαυόμουν... αν κορόιδευα τον εαυτό μου πως δουλεύω απλώς καθισμένη σε μια καρέκλα και ένα γραφείο που έμοιαζαν ξένα ... όπως και να έχει τώρα όλα είναι αλλιώς... θα βρω τα πατήματα μου... θα βρω τρόπο να γίνω χρήσιμη... χρήσιμη για την εταιρία... για τους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους εδώ και στηρίζουν τους Valentino ... αλλά πάνω απ όλα για να φανώ χρήσιμη για μια φορά στην οικογένεια μου... ώστε ποτέ ξανά... να μην βρεθώ ποτέ ξανά στην θέση που είμαι τώρα... που ήμουν πριν... καθισμένη σε μια γωνία με σταυρωμένα τα χέρια ανήμπορη να βοηθήσω... ανύποπτη να προτείνω έστω μια άλλη δίοδο... μια όχι τόσο αυτοκαταστροφική πράξη.... μια πράξη οδηγούμενη σε αυτοθυσία... σκέφτομαι καθώς πιάνω μερικά από τα βιβλία που είχα αγοράσει νωρίς το πρωί... βιβλία που αφορούσαν την διαχείρηση... παραπάνω πληροφορίες για οικονομικές υποθέσεις και αλλά πολλά παρεμφερή.... ο,τι έγινε τώρα έγινε!.. μόνο θετικές σκέψεις από εδώ και πέρα... για ποσό ακόμα θα βουλιάζεις Αριάδνη;... δεν κουράστηκες να φωνάζεις βοήθεια και κανείς να μην απλώνει το χέρι του ώστε να σε σώσει;... σώσε μόνη σου τον εαυτό σου γιατί... στο τέλος την ημέρας... τελικά... μόνο εσένα έχεις....

Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να εγκαταλείψω τον εαυτό μου... θα παλέψω... θα προσπαθήσω να αλλάξω τις καταστάσεις... θα προσπαθήσω... να σταματήσω να είμαι θεατής της ίδιας μου της ζωής... ξέρω.. το μονοπάτι που επέλεξα είναι δύσκολο... ξέρω πως έχω ακόμα πολλά να θυσιάσω για να φτάσω εκεί που θέλω αλλά... δεν θα τα παρατήσω... όχι χωρίς να παλέψω πρώτα... το βλέμμα μου πέφτει στην ώρα που αναγραφόταν κάτω δεξιά στην οθόνη του υπολογιστή μου... χωρίς να καθυστερήσω άλλο πήρα ένα από τα βιβλία που είχα φέρει κοντά μου και ξεκίνησα να διαβάζω...

[..]

Δεν είχα καταλάβει ποσό γρήγορα είχε περάσει η ώρα... όταν σήκωσα ξανά το κεφάλι μου να κοιτάξω έξω ο ουρανός είχε ήδη σκοτεινιάσει... δεν πειράζει... έχω ακόμα χρόνο... δεν θα σταματήσω τώρα στην μέση ... για πρώτη φορά νιώθω έναν ενθουσιασμό... μια χαρά... πως επιτέλους έχω ενα στόχο... κάτι το οποίο θέλω να κάνω... κάτι που εγώ η ίδια έχω διαλέξει για εμένα και αυτό... δεν περίμενα να με χαροποιεί τόσο... και ακόμα είναι η αρχή!.. έχω ακόμα αρκετό δρόμο αλλά.. αυτό το τεράστιο και πελώριο βουνό που στέκεται ακριβώς μπροστά μου ... έχει αρχίσει πλέον να φαντάζει λίγο πιο εύκολο διαβατό και όχι τόσο... ακατόρθωτο να σκαρφαλωθει...

[..]