Μέχρι αυτό το σημείο της ζωής μου νόμιζα πως είχα πάντα δίκιο...
Πως μόνο η λογική με οδηγούσε στις αποφάσεις τις οποίες έπαιρνα...
Πίστευα βαθιά μέσα μου πως μόνο το σωστό μονοπάτι ακολουθούσα και ζούσα την ζωή μου όπως έπρεπε...
Πίστευα πως οι αποφάσεις που με οδήγησαν στο σημείο που είμαι τώρα ήταν αποκλειστικά και μόνο δικές μου παρ όλο... παρ όλο που ήξερα πως όλα ήταν προσχεδιασμένα...
Προσεκτικά διαλεγμένα από κάποιον άλλον... κάποιον τρίτο που είχε ήδη χαράξει το μονοπάτι της ζωής μου από την ημέρα που γεννήθηκα...
Και ήμουν εντάξει...
Μέχρι πριν λίγο ήμουν εντάξει...
Ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς... ίσως... αν η καρδιά μου δεν στραβό πατούσε....
Εάν η καρδιά μου συνέχιζε να βαδίζει σε αυτό το μονοπάτι όπως και το μυαλό μου τώρα... τώρα δεν θα υπέφερα... τώρα δεν θα πονούσα τόσο πολύ... δεν θα ένιωθα την γη κάτω από τα πόδια μου να χάνετε ... δεν θα ένιωθα να βουλιάζω σε μια τόσο βαθιά χωρίς τελειωμό θάλασσα .... μη μπορώντας να ανασάνω... όλο μου το σώμα είχε παγώσει... μαζί και η .... καρδιά μου... τα αφτια μου βούιζαν... βούιζαν τοσο δυνατά λες και είχε σκάσει χειροβομβίδα λίγα μέτρα μακριά μου.... Για λίγο ένιωθα τον χώρο γύρω μου άδειο... όλη η φασαρία που βομβάρδιζε τα αφτια μου πριν λίγο είχε εξαφανιστεί... τι στο καλό κανείς Αριάδνη;.... Δεν μπορούσα παρα να σφίγγω δυνατά τα δόντια μου... το κεφάλι μου ήταν σκημενο προς τα κάτω... δεν είχα το θάρρος... δεν είχα το κουράγιο να σηκώσω το βλέμμα μου... όχι όσο εκείνος... καθόταν ακριβώς απέναντι μου... η ησυχία που άκουγα άρχιζε καν... αργά και σταθερά .... να σπάει...

«Ποσό χαίρομαι που θα γίνεις μέλος της οικογένειας μας!».... η φωνή της 'μητέρας' μου ήχησε στα αφτια μου κάνοντας με ακόμα πιο πολύ να σφίξω τα δόντια μου...

Οι παλάμες μου είχαν αρχίσει να ιδρώνουν... παρ όλο που έσφιγγα με δύναμη την φούστα μου κάτω από το τραπέζι εκείνα δεν σταματούσαν...

«Χαχα πες το ψέματα! Δεν περίμενα ποτέ πως ο γιος μας θα παντρευόταν ποσό μάλλον από τη στιγμή που είχα εγκαταληψει κάθε ελπίδα».... γέλια... χαρούμενες φωνές και μια ατμόσφαιρα τοσο ωραία... ωραία και πρόσχαρη για όλους όσους πάρε βρισκόταν σε εκείνο το τραπέζι εκτός... από εμένα.... Ένιωθα να πνίγομαι... ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί .... Σιχαίνομαι τον εαυτό μου... Αριάδνη... δεν έχεις κανένα λόγο να φέρεσαι με αυτόν τον τρόπο... δεν έχεις κανέναν δικαίωμα να ενοχλήσει από αυτήν την κατάσταση και... το ξέρεις ... « Χαχα· να πω την αλήθεια μετά τον γάμο του Raymond περίμενα πως και πως να ακούσω νέα για το πρώτο εγγόνι παρα για τον γάμο του άλλου μου γιου»... νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει... δεν μπορώ να ακούσω άλλο... η καρδιά μου... δεν το αντέχει....το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος... γιατί δεν μπορώ να ηρεμήσω;... άραγε... όλην αυτήν την ώρα... τι έκφραση έχει το πρόσωπο μου;... απότομα μια σιγανή φωνή με βγάζει από τις σκέψεις μου κάνοντας με να σηκώσω ελαφρά το κεφάλι μου

R: Aria είσαι καλά;... ο τόνος του ανήσυχος... διστακτικά και με αργές κινήσεις γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του άντρα που καθόταν διπλα μου... το βλέμμα του γεμάτο ανησυχία...

A: φυσικά!... λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ βγάζοντας το πιο ψεύτικο χαμόγελο που είχα στην συλλογή μου εκείνη την στιγμή να κοσμήσει τα χείλη μου... σύνελθε! φωνάζω απεγνωσμένα στον εαυτό μου ο οποίος είναι έτοιμος να καταρρεύσει... εκείνος φαινόταν ακόμα ανήσυχος... δεν μπορούσα να τον κοιτάζω στα μάτια παραπάνω από αυτό... ένιωθα απαίσια... ντροπή... ντροπή και ενοχές... τοσο προς εκείνον όσο και προς όλους αυτούς που καθόντουσαν στον τραπέζι μαζί μας εκείνη την στιγμή... και για αυτό είναι συνυπεύθυνος... εκείνος...
Με αργές κινήσεις γυρίζω το βλέμμα προς μια κατεύθυνση που απέφευγα να κοιτάξω όλη την νύχτα ... αποτομα .... νιώθω τα μάτια του να συναντούν τα δικά μου... το προσώπο του ανέκφραστο... τα μάτια του όμως... με έκαιγαν... γιατί;... γιατί μου το κάνει αυτό;... δεν εχει το δικαίωμα!... δεν έχει το δικαίωμα να με κοιτάζει έτσι μετά από αυτό!... απότομα νιώθω το σφιγμενο μου στομάχι να ανακατεύεται... ωχ όχι... όχι τώρα!... όλο μου το κορμί έχει παγώσει... νιώθω τον κρύο ιδρώτα να τρέχει κατά μήκος των κροτάφων μου... ψυχραιμία Αριάδνη.... μην δείξεις... μην αφήσεις κανέναν να καταλάβει πως υποφέρεις...

R: Aria είσαι σίγουρα καλά; Κοιτά με!... αποτομα νιώθω δυο ζεστά χέρια να αγγίζουν τα μάγουλα μου γυρίζοντας το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση όπου Ακουγόταν εκείνη η φωνή...

Α: Σου είπα πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς!... προσπάθησα να ακουστω όσο πιο πιστικη μπορούσα... νιώθω απαίσια... δεν μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια... εκείνος ανησυχεί πραγματικά για εμένα και εγώ... εγώ υποφέρω χάρη σε κάποιον άλλο.... ένιωθα το μέσα μου να βράζει... δεν ήξερα πως να διαχειριστώ την όλη κατάσταση... τα χέρια μου έτρεμαν.... με αργές κινήσεις πιάνω τους καρπούς του κοιτάζοντας τον στα μάτια... με ενα βλέμμα όσο πιο καθησυχαστικό μπορούσα... με αργές κινήσεις κατεβάζω τα χέρια του απο πάνω μου και χαρίζω άλλο ενα ψεύτικο χαμόγελο.... «Εμένα με συγχωρείτε για λίγο»... λέω καθώς σηκώνομαι με αργές κινήσεις όρθια... νιώθω την όραση μου απότομα να θολώνει... με όση ψυχραιμία μπορούσα να διαθέσω ξεκίνησα να περπατάω με σταθερά βήματα προς το μπάνιο του εστιατορίου... με το που έφτασα στην είσοδο δεν άντεξα... έτρεξα με το λιγοστό κουράγιο που μου είχε μείνει και κλείστηκα μέσα σε μια απο τος άδειες τουαλέτες λίγο πριν σοριαστω στο κρύο μαρμαρενιο πάτωμα.... το σώμα μου έτρεμε... κρύος ιδρώτας έλουζε κάθε εκατοστό του κορμιού μου... το στομάχι μου ανακατευόταν όλο και περισσότερο... ήθελα να βγάλω ο,τι είχα μέσα μου εκείνη την στιγμή... ήθελα όσο τίποτα άλλο να ξεσπάσω... να... κλάψω... πως μπόρεσα;... γιατί;... γιατί η ζωή μου έγινε τοσο χάλια;... ποτέ άρχισαν ολα να πηγαίνουν λάθος;... απο τότε που τον πρώτο συνάντησα;... απο τότε που η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά κάθε φορά που οι δρόμοι μας συναντιόντουσαν;... απο τότε που αποφάσισα να παντρευτώ έναν άντρα που δεν ήθελα... μόνο και μόνο επειδή ήταν θέλημα κάποιου άλλου;... απο τότε που ήθελα απεγνωσμένα να μείνω διπλα του ενώ ήξερα απο την αρχή πως ήταν αδύνατο;... ή απο τότε... που αποφάσισα να γίνω δίκη του ψυχή τε και... σώμα τι;.... νιώθω τα μάτια μου υγρά.... δεν μπορώ άλλο να ζω έτσι... έχω φτάσει στα όρια μου... ποσό ακόμα;... για ποσό ακόμα θα πρέπει να πληγώνω τους άλλους μαζί και τον εαυτό μου;... όλα ήταν ένα λάθος από την αρχή... η συνάντηση μας... τα αισθήματα μου για εκείνον... οι πράξεις μου... οι επιλογές μου γεμάτες αλαζονεία και απληστία για να μείνω κοντά του... όλα!... απότομα πλησιάζω το χέρι μου κοντά στο στόμα μου... δεν μπορείς να το κανείς αυτό Αριάδνη!... όχι εδώ... όχι τώρα... σταματά σε παρακαλώ!... σκέφτομαι και αγγίζω την κοιλιά μου... όλο αυτό το στρες... όλη αυτή η ένταση... όλη αυτή η κατάσταση... έχουν αρχίσει να με καταστρέφουν.... τα αισθήματα μου για εκείνον έχουν αρχίσει να με κατασπαράζουν... και παρ όλα αυτά... αδυνατώ... αδυνατώ να τα σταμτ-....

Απότομα στα αφτια μου ηχούν βήματα.... Βήματα σταθερά... και βαριά... βήματα που όσο πλησίαζαν... τόσο πιο πολύ ήταν εμφανέστατο πως δεν ανήκαν σε γυναίκα... η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά... το κορμί μου είχε παγώσει... απότομα τα βήματα σταμάτησαν... ακριβώς... έξω από την πόρτα πίσω από την οποία βρισκόμουν εγώ... ένιωθα την ανάσα μου να κόβεται... ο αέρας στο χώρο είχε βαρύνει... για λίγα λεπτά στο χώρο επικρατούσε νεκρική σιγή... με τα χέρια μου είχα καλύψει όσο πιο σφιχτά μπορούσα το στόμα μου... κάτι μέσα μου με τρόμαζε... φοβόμουν...

Μ: βγες έξω Αριάδνη ... η φωνή του βαριά... σταθερή... ο τόνος του κοφτος και επιβλητικός...
το ήξερα... το περίμενα... ο τροπος που με κοιταξε στο τραπέζι... αυτό του το σκοτεινό βλέμμα... μόνο Άγγελος δυσοίωνος θα μπορούσε να ήταν... γιατί;... γιατί μου το κανείς αυτό;... γιατί κάθε φορά που τρέχω μακρυά σου... με τραβάς ξανά πίσω;... πίσω σε μια πραγματικότητα που μόνο πόνο και δάκρυα μου προσφέρουν;....

To be continued