Dosłownie kilka sekund później słyszę ciężkie kroki na klatce schodowej, coś jakby szamotaninę i kłótnię. Zerkam na zegarek i dobrze wiem, czego mogę się spodziewać, albo raczej kogo, gdy otworzę drzwi.

Wybiegam przerażona na korytarz i dostrzegam Jacka i Ignacego. Ten drugi siedzi pod ścianą i dyszy, po czym chwyta się za twarz, a Jacek rzuca z pogardą, charakterystycznie strzepując rękę:

- ...bo za delikatnie cię potraktował! Jesteś skończonym kretynem! Szmaciarzem! Zrobiłeś coś, co jest niewybaczalne i nawet nie próbuj ją urabiać, bo źle skończysz!

Ignacy, gdy tylko mnie dostrzega, mierzy mnie pustym wzrokiem i nawet nie mruga. Na nieszczęście pani Róża uchyla drzwi i wypuszcza z mieszkania Robcia. Ten szczeka na cały pysk i biega między nami jak szalony. Inni sąsiedzi schodzą na półpiętro i patrzą na nas jak na jakieś przedstawienie.

Co za wstyd.

- Dzwonić na policję? - pyta sąsiad z drugiego piętra.

- Co tutaj się wyprawia? - odzywa się poddenerwowana sąsiadka z góry.

- Proszę wracać do swoich mieszkań, już wszystko załatwione. - Jacek próbuje załagodzić sprawę, bo jeszcze tylko brakowało tutaj policji. - Po prostu ten chłopak potknął się o swoje kłamstwa i teraz ponosi tego konsekwencje!

Ignacy podnosi się z podłogi i poprawia ubranie, a jego twarz zdobi złość i wstyd.

Przez moment robi mi się go nawet żal, ale bardzo szybko przypominam sobie o tym, jak bardzo mnie upokorzył.

- Ignaś, wszystko w porządku? - Pani Rozalia pokonuje kilka schodków i podbiega do niego, po czym wspinając się na palcach, przygląda się jego twarzy.

- Nic mi nie jest, proszę wracać do mieszkania. - Ignacy podnosi Robcia i podaje go sąsiadce. - Proszę, niech państwo wracają do siebie, my po prostu musimy porozmawiać. Wszystko jest pod kontrolą...

Sąsiedzi z góry zdegustowani kręcą głową i wracają do siebie, na szczęście także pani Róża bez dyskusji odchodzi, a ja jestem wściekła, bo przecież przemoc nie jest dobrym rozwiązaniem.

Jacek patrzy na Ignacego z pogardą, ale też z wyraźnym gniewem malującym się na twarzy. Igo zaś wygląda na załamanego, ale jednocześnie pełnego negatywnych emocji.

- Zosiu, wróć do mieszkania, ja z nim jeszcze nie skończyłem... - rzuca Jacek, starając się zachować spokój, ale jego głos drży ze złości.

- Daj spokój, Jacek... to nie jest potrzebne, my już wszystko sobie powiedzieliśmy - mówię roztrzęsiona, schodząc po schodkach i chwytam wuja za ramię. - Jacek, proszę... - Delikatnie szarpię go, bo to naprawdę bardzo mi się nie podoba. Przemoc tutaj niczego nie rozwiąże, jedynie jeszcze bardziej skomplikuje już i tak beznadziejną sytuację.

Wujek tylko mocniej zaciska szczękę i przymyka oczy, po czym odzywa się do Ignacego:

- Nigdy więcej się do niej nie zbliżaj! - grozi mu z poważną miną, a Ignacy robi krok w tył, gdy Jacek podnosi głos. - Wtedy nie skończy się na delikatnym zwróceniu ci uwagi, chłopcze! Zrobiłeś jej coś, na co nigdy sobie nie zasłużyła. Rozumiemy się?

Ignacy tylko spogląda na mnie i ociera ciurkiem spływającą krew z nosa. Odchodzi, szybko zeskakując ze schodów, a ja wracam do mieszkania i zagrzebuję się w kocu.

- Mam już serdecznie dość! - jęczę wykończona.

Jacek podąża za mną do salonu, ale ja jestem zbyt roztrzęsiona, żeby teraz z nim rozmawiać. Spokojnie rozmawiać...

- Nie dał mi wyboru... - tłumaczy i nerwowo chodzi po salonie, strzepując rękę, po czym klnie pod nosem: - Jasna góra, chyba rękę zwichnąłem...

Wywracam oczami, bo nikt mu przecież nie kazał go okładać pięściami.

- Kto ci doniósł? - pytam, siadając na sofie po turecku i mocniej naciągam koc. Ocieram załzawione oczy i poprawiam kok.

- Gadałaś z Izą?

- Pytałam o coś, Jacek i nie, nie rozmawiałam z nią, bo nie mam pojęcia, jakbym zareagowała! - mówię już konkretnie poirytowana.

Ten siada obok mnie i posyła mi kwaśną minę, po czym mocno mnie przytula, gdy zauważa w jakim jestem stanie.

- Kruszynko... tak mi cholernie przykro, że takie gówno cię spotkało...

W tym momencie schodzi ze mnie całe ciśnienie, puszczają wszelkie hamulce i po prostu płaczę, nie powstrzymując się ani na moment.

Nie wiem jak długo to trwa, ale gdy wreszcie się uspokajam, Jacek spogląda na mnie i posyła mi ciepłe spojrzenie, po czym mówi:

- Wczoraj wieczorem zadzwonił do mnie ten twój Maciej... stąd o wszystkim wiem.

- Maciej? Po co? - ocieram załzawione oczy i pytam niepewnie: - Skąd miał twój numer?

- Znalazł w internecie, jeszcze jest w spisie firm budowlanych. Ignacy zaraz po waszej kłótni go odwiedził...

- Nie no, przecież mogłam się domyślić, to podbite oko i rozwalony łuk brwiowy... cholera jasna! - wkurzam się, bo Maciej nic nie wspominał o "odwiedzinach", tylko zataił prawdę.

- Nie bądź na niego zła, on już nie chciał ci dokładać zmartwień. Po tym incydencie od razu zadzwonił do mnie i streścił mi to, co się wydarzyło. Chciał porozmawiać...

- Okłamał mnie! Kolejny raz ktoś mnie zwyczajnie okłamał! Chryste, co jest z tym światem?- Chowam twarz w dłoniach i wybucham szlochem.

- To nie jest jego wina, on...

- Co on? Teraz będziesz go bronił? - Złoszczę się, bo tego wszystkiego jest po prostu za wiele. - Ukrywanie prawdy i zmyślanie czegoś na poczekanie twoim zdaniem nie jest kłamstwem? Dobrze wie przez co przechodzę i sam zaczyna od kłamstwa...

- Owszem to kłamstwo, ale innego kalibru, Maciej po prostu nie chciał...

- Pięknie, naprawdę bardzo super, jestem wdzięczna, za, jak to nazwałeś, nie dokładanie mi zmartwień!

- Dobrze, rób jak uważasz, ale Maciej to w porządku chłop, a teraz spakuj kilka rzeczy i porywam cię do siebie.

- Do Rabki?

- No tak, dokładnie. Tam będziesz mogła odpocząć i nabrać sił. Poza tym zbliża się wigilia, więc nie wyobrażam sobie, żebyś spędziła święta tutaj sama. No, ruchy, ruchy!

Nie protestuję, bo przecież nie chcę spędzić świąt w tych cholernych czterech ścianach, zatruwając się toksycznymi wspomnieniami.

Pakuję najpotrzebniejsze rzeczy i ruszam z Jackiem, chcąc na chwilę o wszystkim zwyczajnie zapomnieć.

W czasie krótkiej podróży do rodzinnego miasta, wykończona emocjonującym dniem, zasypiam jak małe dziecko.

Budzi mnie dopiero dość charakterystyczne bujanie - droga dojazdowa do posesji jest dziurawa jak ser. Choć co roku Jacek łata wszystkie "nowe", powstałe po zimie, to zdaje się, że ta historia nie ma końca. Niestety włodarze miasta problem z nawierzchnią mają głęboko w nosie, tak więc mamy swój mały lunapark.

Gdy dojeżdżamy na miejsce, czuję żal, ale i radość jednocześnie - to miejsce mnie ukształtowało, z nim wiążą się cudowne wspomnienia z babcią Terenią w roli głównej.

Mimo wszystko, to moje miejsce na ziemi.

Wszelkie trudności, które mnie otaczają, odchodzą w kąt, ponieważ tutaj znajduję chwilę spokoju i namiastkę rodzinnego ciepła. Jestem wdzięczna Jackowi, że mnie tutaj zabrał, bo świąteczny czas w rodzinnym miasteczku okazuje się być balsamem dla mojej duszy.

- Masz już zrobione zakupy? - pytam, zerkając do lodówki.

- Mam, zrobiłem wczoraj. Jedynie jeszcze jutro muszę kupić chleb i zakwas z buraków, bo wiem, że barszczyk uwielbiasz.

- To może ja zrobię na piątek uszka i pierogi, co? Masz w zamrażarce grzyby?

- Pytanie, oczywiście, że mam! I mam jeszcze to - otwiera drzwiczki komórki i wyciąga dużą blachę sernika.

- Upiekłeś sernik? - piszczę z radości . - Jezu, Jacek, jesteś moim aniołem... - Cieszę się jak małe dziecko, bo to najwspanialsze ciasto jakie kiedykolwiek jadłam. Oczywiście według przepisu Tereni.

- Ani jednej rodzynki, dasz wiarę? - Błyska zębami, bo serdecznie nienawidzimy rodzynek w cieście, a babcia zawsze dosypywała je, będąc święcie przekonana, że oboje je lubimy.

I tak każdego roku...

- Mówiłam ci, że cię kocham, Jaco?

- No cóż, dzisiaj jeszcze nie... - Uśmiecha się, patrząc na mnie tym ciepłym spojrzeniem, które tak bardzo przypomina mi babcię.

Chociaż jest już bardzo późno, siadamy razem przy stole kuchennym i otuleni ciepłem domowego ogniska, wspominamy naszych bliskich.

Na moment odsuwam od siebie te wszystkie zmartwienia i czuję ulgę, że możemy być razem, pomimo wszystkich burz i trudności, które czekają na mnie w Krakowie.

Rozmawiamy bardzo długo i muszę przyznać, że wygadanie się Jackowi, bardzo mnie oczyszcza. Wujek również dużo mówi, a ja chętnie ciągnę go za język.

- Zawsze mnie to zastanawia, dlaczego wolisz samotność? Jesteś przecież jeszcze młody, w dodatku niczego sobie facet z krwi i kości? - zagajam podczas przygotowań do świąt.

- Widzisz Zosiu... - Jacek na chwilę patrzy w jeden punkt, po czym odchrząkuje i kontynuuje: - To o dziwo bardzo łatwe do wytłumaczenia. Gdy kochasz kogoś tak bezgranicznie jak ja kochałem Jagodę, to trudno zaakceptować, fakt, że ta osoba odpuściła, zrezygnowała... i to w sumie dlatego, że zastosowała się do Twoich rad, z powodu strachu, który trzymał cię za krtań...

- Przecież jeszcze możesz to naprawić, Jacek...

- Daj spokój, jestem już po czterdziestce i zapewniam cię, że Jagoda dawno ma ułożone życie, tak jak tego pragnęła...

- A co, jeśli nie? Przecież nie masz z nią żadnego kontaktu.

- Zośka, nie kombinuj, to było prawie piętnaście lat temu, to naprawdę bardzo dużo czasu na ułożenie sobie życia.

- Ale ja chcę, żebyś był szczęśliwy! Tobie ten czas nie pomógł! Przecież to nie jest wiek, żeby z siebie rezygnować. Jesteś młody!

- Ale ja przecież na swój sposób... jestem szczęśliwy. Mam ukochanego kota, dom, dorabiam sobie do renty, od czasu do czasu spotykam się z przyjaciółmi. To mnie naprawdę uszczęśliwia...

- Mówisz jakbyś był starym dziadem... A gdzie ten twój Kalasanty, ukochany kot? - Rozglądam się po wnętrzu, bo jeszcze nigdzie go nie widziałam.

Jacek nawołuje tego puchatego stwora i ten od razu, w sumie to nie mam pojęcia skąd, wypełza od niechcenia i ociera się o moje nogi.

- A nie jestem? Popatrz na mnie, śruby w kręgosłupie, ciągłe rehabilitacje, która baba chciałaby takiego inwalidę? Facet, to musi być konkret maszyna, a nie takie zardzewiałe pieruństwo.

- Jagoda chciała...

- Daj spokój, byłem świeżo po wypadku, straciłem pracę, sprawność i jeszcze musiałem spłacać kredyt za twoją wspaniałą matkę... Wszystkie te elementy złożyły się w kiepską całość i nie mogłem przecież komuś tak zmarnować życia. Dla niej wyjazd na zagraniczny staż, to była najlepsza decyzja, jaką mogła wtedy podjąć... przy mnie byłaby nieszczęśliwa, a tak, ma to, o czym marzyła.

- A właśnie, ona była u mnie w pracy...

- Kto? Jagoda? - oczy Jacka błyszczą, ale szybko ten błysk ulatuje, gdy kontynuuję.

- Nie, moja, jak to brzmi, mama...

Streszczam mu jej dość niezapowiedzianą i nietypową wizytę, a Jacek tylko klnie siarczyście.

- Ona naprawdę ma tupet! Po tylu latach traktowania cię jak powietrze, nachodzi cię w pracy? - Kręci zdegustowany głową i wstaje od stołu, sięgając do szafki po nalewkę z wiśni. - Czego chciała?

- Chciała mnie, i tu uwaga, przeprosić... - Częstuję się domową nalewką i od razu czuję to przyjemne ciepło.

- Ona jest serio szurnięta, myśli, że to wszystko da się ot tak wybaczyć? Gdzie była jak miałaś zapalenie oskrzeli i dwa tygodnie spędziłaś w szpitalu, bo rozwinęło się już zapalenie płuc? Gdzie była jak złamałaś palec na w-fie i pieszo musieliśmy iść do szpitala, bo ktoś przebił mi opony w aucie? Gdzie była jak nie mieliśmy co jeść, bo zostawiła długi, a ja leżałem ze złamanym kręgosłupem i modliłem się o cud? Gdzie była, gdy dzieci w szkole cię wyśmiewały, bo chodziłaś w starych, znoszonych ubraniach i ciągle jadłaś suchy chleb na drugie śniadanie? No gdzie? - rzuca wytrącony z równowagi, a do mnie to momentalnie wszystko wraca i czuję jak oczy zachodzą mgłą.

- Nie ma sensu się denerwować... - ciężko wzdycham, spoglądając na Jacka.

Te wspomnienia, choć tkwiące głęboko w mojej pamięci, wciąż są bardzo bolesne.

- Masz rację... ale to wszystko na całe szczęście jest już za nami i możesz być dumna z tego, jak silną kobietą jesteś teraz. - Jacek łapie moją dłoń i patrzył na mnie z troską - Już nigdy nie pozwolę cię skrzywdzić, a co do Ignacego, to tyle razy mówiłem, że nie mam do niego zaufania...

Zabieram rękę i opieram o nią głowę, czując się zakłopotana, bo muszę przyznać, że Jacek ma rację, przecież tyle razy mnie ostrzegał, dawał do zrozumienia, że Ignacy nie jest ze mną szczery, a ja głupia, nie chciałam słuchać.

I mam za swoje...

Mimo że życie nas nie oszczędzało, to w tych chwilach, kiedy możemy być razem, czuję się silniejsza. Jacek jest moim oparciem, a jego obecność sprawia, że czuję się bezpieczna.

- Dziękuję, Jacku... - szepcę, starając się powstrzymać emocje, które znów wzbierają się we mnie. - Dziękuję, że jesteś...

- Zawsze będę, Zośka... - Jego spojrzenie jest pełne ciepła i życzliwości, a ja wiem, że w tych trudnych chwilach mogę na niego liczyć. Jeszcze nigdy mnie nie zawiódł.

Zastygam na chwilę, zanurzając się w tej chwili spokoju i bliskości, ale i w przemyśleniach. Pomimo wszystkich trudności, które nas otaczają, to właśnie teraz, w obecności wujka Jacka, czuję się jak w domu.

Następnego dnia, wspólnie przygotowujemy potrawy na wigilijną wieczerzę. Przypominam sobie, że jutro w pracy mamy uroczysty obiad, ale nie mam ochoty na sztuczną życzliwość i towarzystwo wzajemnej adoracji.

Chwytam za telefon i informuję kadrową o urlopie połowę płatnym ze względu na siłę wyższą, i tak jeśli go nie wykorzystam w tym roku to zwyczajnie przepadnie.

Z Jackiem nie robimy nie wiadomo ilu potraw. Jeszcze gdy żyła babcia, na wigilijnym stole musiało znaleźć się ich dwanaście, na ten moment mamy pięć i to nam wystarczy.

Podczas lepienia pierogów rozmawiamy o naszych planach, marzeniach i troskach. To takie proste, ale zarazem niezwykle wartościowe chwile, które budują naszą relację. Nie wychodzę za daleko w przyszłość, ale mówię Jackowi, że muszę znaleźć tanią kawalerkę, bo "nasze" mieszkanie wynajmowane jest przez Ignacego. Jacek oczywiście oferuje swoją pomoc przy remoncie, co bardzo mnie cieszy.

Po kilku odrzuconych połączeniach od Macieja, wyłączam telefon i zostawiam go w kuchni. Nie mam ochoty z nim rozmawiać, bo zwyczajnie jestem na niego zła, że mnie okłamał, a po ostatnich zawirowaniach w moim życiu, to dynda mi przed oczami czerwona flaga, mimo dobrych chęci.

Po południu udajemy się na cmentarz, by odwiedzić groby naszych bliskich - babci Tereni i ciotki Lucynki. Wszystkie te wspomnienia, te chwile refleksji, dodają nam sił do stawienia czoła przeciwnościom losu. Babcia nigdy się nie poddawała - walczyła do samego końca.

Wieczorem, przy blasku choinki, którą dopiero co ubraliśmy, siadamy na kanapie, delektując się ciszą i przepysznym sernikiem. Kalasanty smacznie śpi na moich kolanach, a ja zastanawiam się, czy w tym moim życiu spotka mnie jeszcze coś dobrego?

Gdy wieczór przemija, zanurzamy się w domowej atmosferze, oglądając ulubione stare filmy i wymieniając się wspomnieniami.

Następnego dnia Jacek zawozi swoich przyjaciół na lotnisko, a ja kończę przygotowania do jutrzejszej wigilii. Postanawiam jednak upiec blaszkę pierników, bo dobrze znam Jacka i wiem, że moje orzechowe znikną w mgnieniu oka.

Późnym popołudniem wybieram się na spacer po okolicy. Świąteczne dekoracje rozbłyskują na ulicach, a ludzie spieszą się z ostatnimi przygotowaniami do wigilijnej wieczerzy. Wokół unosi się aura spokoju i radości, która sprawia, że czuję się trochę lżej.

Po drodze wstępuję do okolicznego sklepu i kupuję Jackowi symboliczny drobiazg pod choinkę, perfumy.

Gdy wracam z sklepu, postanawiam zajrzeć do mojej ulubionej kawiarni. Zajęta myślami, wchodzę i szybko zdejmuję płaszcz, zajmując wolne miejsce.

- Zosia? - Słyszę znajomy głos, aczkolwiek to wydaje się wręcz niemożliwe. Odwracam się w jego stronę i zauważam moją pierwszą miłość z czasów liceum. Mirek zbliża się do mnie z uśmiechem, a ja przecieram ze zdumienia oczy. - To naprawdę ty?

- Mirek! - Wydobywam z siebie zdziwiony okrzyk i ściskam go. - Nie wierzę, co za spotkanie!

Mirosław przede wszystkim był moim przyjacielem, co prawda, nasza znajomość nie przetrwała próby czasu, ale nastoletnie lata wspominam z wielkim sentymentem.

Mirek patrzy na mnie z tą samą miną, co kiedyś, jakby czas się zatrzymał.

- Zosiu, ile to już lat... - wzdycha, a w jego głosie słychać nutę nostalgii. - Jak zawsze piękna.

- Osiem? Jak się masz? - Nie pytam z grzeczności, naprawdę jestem ciekawa, co u niego słychać, bo przecież nie widzieliśmy się tyle lat.

- Dobrze, ale brakuje mi tych beztroskich chwil, bez pogoni, w sumie to nie wiem za czym...

- To były niesamowite czasy, ale życie poszło swoją drogą.

Mirek kiwa głową i proponuje, żebym dosiadła się do niego. Zamawiamy kawę i po prostu rozmawiamy, jakby te osiem lat nie miało większego znaczenia.

- Zawsze ciepło o tobie myślałem. Jeszcze przed pandemią, kiedy ostatnim razem byłem w Polsce, to wypytywałem Jacka, co u ciebie i nie mogłem uwierzyć, że związałaś się z Ignacym. Jesteś już pewnie po ślubie?

Chwilę milczę i zawzięcie mieszając łyżeczką w filiżance, wreszcie wyrzucam z siebie:

- Rozstaliśmy się... kilka dni temu.

- Czyli, mogę powiedzieć, że witaj w klubie?

Nie spodziewałam się takiego spotkania, ale rozmowa z dawnym przyjacielem, pomaga mi z nadzieją spojrzeć w przyszłość.

Mirek rozwiódł się ze swoją żoną zaledwie rok po ślubie. Niestety nie potrafili się dogadać, bo Debora jest typową "Miami Girl", więc definitywnie zakończyli związek, mijając się w życiowych priorytetach.

Gdy opowiadam mu o tym, co mnie spotkało, Mirek kompletnie nie wie, co powiedzieć, jest zdruzgotany i zaskoczony.

- Chryste, bardzo ci współczuję... nigdy nie spodziewałbym się po Izie takiego świństwa.

- Sama sobie współczuję... po prostu byłam ślepa, ale też nie jestem święta... - Uśmiecham się gorzko i wypijam kawę.

Przyjaciel posyła mi ciepłe, pełne zrozumienia spojrzenie i po prostu mnie nie ocenia, tylko słucha. Po miłym spotkaniu w kawiarni, proponuje, że odprowadzi mnie do domu, na co chętnie przystaję.

W drodze powrotnej Mirek kontynuuje rozmowę, zadając pytania o moje życie po rozstaniu z Ignacym, sam również dużo opowiada o sobie, o pracy i życiu w stanach, o trudnym czasie i rozłące z rodziną na prawie cztery lata. Zdradza mi, że w jego życiu pojawiła się nowa miłość, a świąteczna przerwa jest dla nich sprawdzianem. Ja natomiast opowiadam mu o potrzebie znalezienia własnej drogi i miejsca w życiu, bo kompletnie się pogubiłam.

- Zosiu, jesteś silną kobietą, zresztą zawsze byłaś odważna i nieugięta. Nie pozwól, by chwilowe trudności cię złamały, bo jak nikt zasługujesz na szczęście - mówi, patrząc mi głęboko w oczy.

- Dziękuję, chyba bardzo tego potrzebowałam...

Jego słowa dodały mi otuchy. Czuję się zrozumiana i doceniona przez kogoś, kto kiedyś miał dla mnie ogromne znaczenie.

Kiedy docieramy pod mój dom, zatrzymujemy się na chwilę przed wejściem.

- Dziękuję, Mirek, miło spędziłam to popołudnie, a spotkanie i rozmowa wiele dla mnie znaczyły, naprawdę bardzo się cieszę, że mogliśmy spędzić ze sobą czas - mówię, uśmiechając się szczerze.

- Dla mnie również, Zosiu. Mam nadzieję, że uda ci się wszystko na nowo poukładać i jak następnym razem się spotkamy, to będziesz już naprawdę szczęśliwa. - Mirek spogląda na mnie i zamyka mnie w niedźwiedzim uścisku. - Wierzę, że wszystko się ułoży...

Nie jestem pewna, co przyniesie przyszłość, ale to spotkanie daje mi nadzieję, że w życiu wszystko dzieje się po coś, nawet to, co początkowo wydaje się końcem świata.

- Też mam taką nadzieję... - odpowiadam, uśmiechając się enigmatycznie.

Rozstajemy się, życząc sobie wesołych świąt, a ja wchodzę do domu pełna refleksji i nadziei na lepsze jutro.

Spotkanie z Mirkiem było jak podróż w czasie, przypomnieniem sobie tych młodzieńczych lat, które zdawały się być takie proste i beztroskie. To spotkanie przypomniało mi również o sobie samej z przed tych kilku lat - silnej i pełnej nadziei dziewczynie, która była przecież tak nieugięta.

Tęsknię za tym uczuciem... cholernie.