Para siedziała przy stoliku w Chipotle, nawet ze sobą nie rozmawiając. To był już drugi dzień z rzędu, kiedy razem jedli w tej restauracji i ta tradycja wydawała się im spodobać.

Rozmawiali o wielu rzeczach, by tylko przerwać ciszę, a Lucas patrzył na Paige jeszcze bardziej intensywnie niż kiedykolwiek wcześniej, podziwiając każdy szczegół jej twarzy. Naprawdę ją kochał, naprawdę kochał to, jak jej oczy błyszczały, gdy się śmiała i to, jak odgarniała z oczu swoje blond włosy, kiedy się na czymś skupiała. Kochał ją i chciał zatrzymać ją przy sobie, ale nie mógł... To było niemożliwe.

— Paige, musimy o czymś porozmawiać — wychrypiał głośno Lucas.

Dziewczyna ugryzła chipsa i kiwnęła głową, pozwalając mu kontynuować.

— Nie chcę cię jeszcze zostawiać, ale muszę iść. Czas się kończy — wyszeptał, skupiając spojrzenie na stole.

Paige popatrzyła na niego zmieszana i zachichotała pod nosem.

— O czym mówisz, Lucas?

— Musisz iść do szkoły.

— Wcale nie... Jestem tutaj... Nie uczyłam się przez ten cały czas.

— Nie chcę tego — jęknął Lucas, chowając twarz w dłoniach.

Paige upuściła widelec do swojej miski i ułożyła dłoń na ręce chłopaka. Zmartwiona delikatnie ją ścisnęła.

— Lucas, wszystko dobrze?

— Koniec czasu, koniec czasu. — Dalej mamrotał do siebie.

Kiedy Paige mocno złapała Lucasa za rękę, nagle poczuła się niesamowicie śpiąca, a jej oczy mimowolnie się zamknęły. Po kilku chwilach to uczucie stało się jeszcze gorsze, a wszystko wokół robiło się ciemnie, oprócz Lucasa.

— Co się dzieje? — krzyknęła zmieszana.

— Obudź się, Paige — wyszeptał Lucas, a łzy spływały po jego zaróżowionych policzkach.

I wtedy wszystko zrobiło się czarne.