I groaned when my back crashed against the branch of the tree. My face quickly grimaced when I heard my spine cracked. But to my surprise, Lupus and Ry attacked me simultaneously. Naramdaman ko ang sakit na dinulot nilang dalawa sa mukha ko. Hindi pa sila nakuntento't ibinaon ang aking mukha sa lupa sa pamamagitan nang pagsipa.

Napahawak ako sa aking panga nang maramdaman kong na-dislocate ang buto ko. Tinignan ko silang dalawa nang masama. Out of the corner of my eyes, nakita ko silang napalunok. Their eyes was filled with fear after they heared me growl.

What I hate the most ay ang puntiryahin ang mukha ko. I gritted my teeth in anger. And balled my palm. I looked at them distastefully.

"Sorry," they both said in unison.

Bumangon ako. Mas mabilis pa ito sa tumatakbong sports car. Una kong inatake si Ry. Sa sobrang bilis ko'y dumiretso ang kamay ko sa leeg niya. Hanggang sa bumangga ang likuran niya sa puno ng kahoy.

I strangled him tightly. Walang kahirap-hirap ko siyang itinaas. And I saw the struggle in his eyes. I noticed his heavy breathing. His hands and his feet were restraining. Dahil sa higpit ng pagkakasakal ko sa kaniya, hindi niya nagawang makatakas sa akin.

I immediately kick Lupus when I felt his presence behind my back without looking him. Sa hindi kalayuan, narinig ko ang pagbagsak niya sa lupa. At ang pagdaing niya. Habang ang likod ni Ry ay nakasandal sa puno ng kahoy, tumalon ako papunta sa pinakamataas na sanga.

My hand are still in his neck, strangling him. Rinig na rinig ko ang sigaw niya dahil sa sakit ng kaniyang likod. Lahat ng sangang bumangga sa kaniyang ulo ay nabali't nagbagsakan sa lupa. His face was now covered with blood.

I was about to give him a punch when he preceded me by kicking my flank. Muli na naman akong napabagsak sa lupa. Before I landed to the ground, Lupus managed to give me a kick right directly at the center of my tummy.

"Geez, mukhang hindi mo na kailangan pang mag-training dahil sa lakas mo, Kai," humahangang saad ni Ry. "Your strength alone is lethal. And you could have rip our heart in a snap of a finger."

That made my heart skipped a beat. Habang ang mata ko naman ay diretso lang sa lupa upang iwasang makita ni Ry ang namumula kong pisngi.

"No matter how strong you are, you are weak if you lack discipline," it was Lupus who said it. "You cannot defeat your foe if you cannot outsmart them," he added.

Matapos sabihin 'yon ni Lupus ay tinignan niya ng masama si Ry. Hindi naman ito nagpatalo. Napailing naman ako dahil sa dalawa. Nagdaan ang ilang minuto, ganoon pa rin sila. Kulang na lang ay magbugbugan sila.

Tila ba'y may pinaglalaban silang tropeyo na pareho nilang gusto.

Iniling ko ang aking ulo. I heaved a sigh before attacking them. Before I could kick Lupus in the face, ang bilis nilang pareho na lumayo sa akin. I alerted myself when they both charge at me in both side. Kalmado akong nakatayo at hinintay ang sunod nilang atake.

Lupus was about to punch me, and Ry was about to kick me from the face, I ducked my head. Ang resulta, si Ry ang nakatanggap ng suntok mula kay Lupus. At si Lupus naman ang nakatanggap ng tadyak sa mukha.

They both fell upon the ground in unison. I scoff and laugh when I heard them cussed. Nakita kong tumayo si Ry, at 'yon na ang tamang time para atakehin siya. In a matter of seconds, sumulpot ako sa likuran niya. He was about to escaped from me when I quickly twisted his head.

"Have a good sleep, Ry," I said and made a peace sign.

I heard his neck cracked and lifelessly fell upon the ground. I grimaced when his face fell first. Napabaling ang aking atensyon kay Lupus nang marinig ko ang angil niya sa human form niya. He cannot transform into wolf-like creature because he is not an Alpha. Only Alpha have the ability to transform at will.

Most of the werewolves will transform under the influence of a full moon. At ayon sa naririnig ko ay masakit ang proseso. Because their bones will crack itself and create a new form. And I cannot fathom why they should have gone through that process.

Nabalik ako sa reyalidad nang umatake sa akin si Lupus. In few inches away from me, he jumped. Dahil dito ay tumakbo ako papalayo sa kaniya. Naramdaman ko naman ang paghabol niya sa akin. Sumilay ang nakakalokong ngiti sa aking labi nang maihakbang ko ang aking mga paa sa puno ng kahoy pataas.

I take a two steps upwards and let myself fell. I extend my legs to give Lupus a kick from his face. Inikot ko ang aking katawan habang nasa ere para bumuwelo. To my surprise, nasalo niya ang paa ko na paparating sa kaniyang mukha. He tighten his grip and throw me to the next tree.

Bumangga na naman ang aking likuran sa puno ng kahoy. Parang pinako ako sa krus dahil sa lagay ko. Napadaing ako nang bumagsak ako sa lupa. I was about to get up, but Lupus was quick to grab my shirt. He give me punch on my face thrice.

Napatigil lamang siya nang sikmuraan ko siya. But he was also quick to recover. Naglakihan naman ang aking mga mata nang makita ko ang paparating niyang mga binti. I impetuously ducked my head. I balled my palm. And put a huge amount of force in my fist before it landed on his jaw.

My face instantaneously grimaced as I heard it cracked. Dahil na rin sa impact ng kamao ko sa baba niya ay napatilapon siya ilang pulagada sa kinatatayuan ko. Dinamayan ko kaagad siya nang mapaubo siya ng dugo.

"Gagi, sorry," panghihingi ko ng paumanhin.

He give me an apologetic stares and his lips slowly formed a smile. "Baka naman gusto mo rin mag-sorry sa akin, Kai." Nawala ang ngiti sa labi ni Lupus nang marinig namin ang boses ni Ry.

I looked at him behind my back few inches away from me. I mouthed him sorry. And after he saw my response, pinagpag niya ang kaniyang suot-suot na damit. Maging ang kaliwang pisngi niyang nabalutan ng buhangin. Pagkatapos ay nakita ko siyang mina-massage ang leeg niya.

"Kukuha lang ako ng snack sa bahay. Maiwan ko muna kayo," pagpapaalam niya sa amin.

After he saw me nodded, nawala siya nang parang bula sa kinatatayuan niya. Nag-iwan pa siya ng kaunting hangin na may kasamang buhangin. Umupo kaming pareho ni Lupus sa isang kahoy na natumba.

Today's Monday, July 11, 2022. At patapos na rin ang araw. Gabi na kasi. I've asked Ry and Lupus to trained with me. Because I know I have to prepare myself. I've asked them two because Ry is a vampire, and Lupus is a werewolf. Perfect silang dalawa dahil hybrid ako.

Nailang kaagad ako nang namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa ni Lupus. Sunod-sunod ko pang narinig ang mababaw niyang pagbuntonghininga.

"The world will always be dangerous, Kai," pagputol niya sa katahimikan. "Palaging may mga nilalang na gustong manakit ng kapuwa makuha lang ang gusto nila."

Kaagad akong sumang-ayon sa sinabi niya. There's always be good and evil. Hindi 'yan mawawala sa mundo.

Napatingin ako kay Lupus nang idantay niya sa aking balikat ang kaniyang kamay. "As a Gamma, as a Guardian of the pack, as a promised protector, I will do everything to protect you, Alpha." Nakangiti niyang saad.

"Kahit buhay ko pa ang kapalit," ang pahabol niya.

✢

Alam kong nakapunta na ako rito sa mansion ng pamilyang Del Grosso. Pero hanggang ngayon ay humahanga pa rin ako sa disenyo nito. As far as I can remember, the mansion had a total twelve rooms. Six are for Del Grosso siblings, one is for their deceased parents, and five are for guests.

Most of the house décor are antiques. Dalawang palapag ang mansyon. Ang unang palapag ay gawa sa bricks, habang sa ikalawang palapag naman ay gawa sa kahoy. According sa hitsura nito ay ang gamit nila ay mahogany.

Kahit na makaluma ang disenyo nito ay matibay pa rin. Ry invited me to have a dinner with him. A dinner with him alone. Well, Ry also invited Lupus earlier, but he declined. Dahil gusto na raw niya magpahinga.

Pero naguguluhan ako kung bakit sobrang tahimik ni Ry ngayon. I mean, talagang hindi siya palasalita. But this time, he's oddly quiet. 'Yong tila ba'y ang bigat ng dinadala niyang problema. Hindi rin siya makatingin sa akin ng diretso sa mata.

Naging ganito na siya since naabutan niya kami ni Lupus na nagyakapan.

I don't want to be malicious, but his action tells me otherwise. 'Yon lang kasi ang posibleng rason kung bakit siya nagkakaganito. I gritted my teeth. Kinurot ko na rin ang aking hita. At pinagalitan ang sarili.

"Just wait me at the couch," he coldly said. "Shower lang ako," pahabol niyang sabi.

In a matter of seconds, he disappeared. Habang ako naman ay sinunod ang sinabi niya. Umupo ako roon at bumuntonghininga. Ano naman gagawin ko rito? May fireplace rin dito sa living room nila that keep me warm. Pero napatingin ako sa botilya ng alak na nakapatong sa ibabaw ng lamesa.

I looked closely to the bottle's label. "Bourbon," I read. "Hmm, ano kaya lasa nito?" tanong ko sa aking sarili.

Nilagyan ko ng laman ang basong katabi ng botilya. After that I take a two sip of it. Naglakihan naman ang aking mga mata nang mapagtanto ko kung gaano ito katamis. A contented smile plastered upon my lips when I got the fragment taste of vanilla and caramel.

Ibinalik ko sa lamesa ang wine glass nang maubos ko ang kunting inalagay kong alak. I think that was enough. Hindi rin naman ako mahilig sa alak. Minutes later, hindi pa rin bumabalik si Ry galing sa pagsha-shower niya. Kaya tumayo ako sa pagkakaupo sa couch at nagtungo sa book shelves.

May nakita kasi akong mga picture frames na nakalatag sa lamesa malapit sa shelves. I think it is okay to see them to at least kill my boredom. There are total seven picture frames at the table. Ang mga ito ay nasa ilalim ng lampshade.

At the center of the five frames ay ang family picture ng mga Del Grosso. Ry's parents are seated at the chair. Nakakandong naman sa Mommy nila ang kanilang bunsong kapatid. Hula ko'y ang pangalan nito ay Lucien Alistair. And the rest of them are standing behind of their parents. Maging ang picture nila ay black and white.

The first two picture frames, I guess, Ry's two eldest siblings. Pangatlo kasi siya sa magkakapatid ayon sa pagkakaalala ko. At ang huling dalawang picture frames ay ang two youngest siblings niya. As far as I can remember, it was Rouvon John who came next to Ry.

Nakuha ang aking atensyon sa isang picture frame na nasa likod ng family picture nila. There I saw two men in one frame. Hula ko'y nasa early twenty's sila. Kaagad kong nakilala si Ry dahil sa hitsura pa lang niya. Wala kasi siyang pinagbago mula noon hanggang ngayon. Perhaps, ang nagbago lang ay ang pangangatawan niya.

Kumunot kaagad ang aking noo dahil sa pagtataka. Pamilyar kasi sa akin ang hitsura ng lalaking kasama ni Ry sa litrato. Tila ba'y nakita ko na ito dati.

"That's your father, Kai." My eyes grew wider when I heard Ry spoke behind my back. Napatingin ako sa aking likuran. Nakasuot na siya ng plain black t-shirt at gray trouser. Muli kong tinignan ang lalaking katabi ni Ry sa litrato. "We were best friends ever since year 1029. We were both 23 years old at that time."

Napatingin ako kay Ry nang marinig ang sumunod niyang sinabi. "Bakit hindi mo sinabi sa akin?" naguguluhan kong tanong sa kaniya.

He heaved a sigh. Umupo siya sa couch. He grabbed the bottle of bourbon and poured the wine glass I used earlier. That made my face turn as red as a tomato. I heard him clear his throat.

Dahilan para mapaangat ang aking ulo para tignan siya. I saw him crossed his legs. Habang sumipsip siya sa alak niya ay hindi niya pa rin iniiwas ang kaniyang tingin sa akin.

"I've never got a chance to tell it to you, Kai," he coldly responded.

Muli kong pinasadahan ng tingin ang litrato ni Papa. Napalunok ako nang maramdaman kong malapit ng tumulo ang nagbabadya kong luha. I caressed my father's picture, and hugged the frame so tight.

I miss you so much, Papa. Kayo ni Mama.

Bumalik ang tingin ko kay Ry nang ilapag niya ang wine glass sa lamesa. Nakatitig lang siya sa akin. His eyes were filled with proud. A soft smile quickly plastered upon his lips. A smile that seem my father wanted to let me see.

"Kilala mo na pala ako sa simula pa lang," bulong ko pero alam kong narinig niya 'yon.

I heard him sigh softly. "I promised to your parents I will protect you, Kai. Most especially to your mother," he added.

Dahil sa sinabi niya tuluyan nang kumawala ang mga luha ko sa mata. Kahit ano mang pilit kong pagpigil nito ay hindi ko nakayanan pa. I saw Ry tapped the couch twice. Tila ba'y pinapaupo niya ako sa tabi niya. Sinunod ko naman 'yon.

Nang makaupo ako ay niyakap niya ako. He locked me with his arms. Me, on the other hand, I rested my jaw on his shoulder while my tears won't stop falling. Si Ry naman ay panay caressed sa ulo ko. That made me calm a little bit faster. I was surprise when he suddenly grabbed both of my cheeks with his soft palm. Dahil dito sumalubong sa akin ang mata niya.

"I promise you I will never leave your side, ma belle," he sweetly said.