Until now, I couldn't believe I was a half-vampire and a half-werewolf. Life is indeed full of surprises. Sabi pa sa akin ni Lola, ang kuwintas na ibinigay sa akin nina Mama at Papa ang dahilan kung bakit napigilan ang pag-transform ko sa mga taong nagdaan.

My parents kept me away from the truth to protect me. I mean, it makes sense. I understand why they had to do it. But now that the memories that kept from me came back, it feels like I missed a lot of my childhood.

Childhood of being who truly am. Pakiramdam ko'y para akong pinaglipasan ng panahon. Pinagkaitang kilalain ang sarili. Gusto kong i-share kay Wesley ang mga nalaman ko. But I don't know if he will accept me. Baka pa nga ipagtabuyan niya ako't katakutan.

"Kai, are you okay?" narinig kong tanong sa akin ni Ry.

Sa mga oras na ito, naglalakad kami nang sabay patungo sa classroom namin. Sabay din kaming pumasok ng school.

"Ry, may itatanong lang ako," I said. Napahinto siya sa paglalakad. Maging ako rin. "How does it feel of being a vampire?" I finally asked.

Dahil kanina ko pa pinipigilan ang sarili na hindi atakehin ang mga estudyanteng palakad-lakad sa campus. Kanina ko pa naaamoy ang mabango nilang dugong nananalaytay sa kanilang mga ugat. Hindi sumagot si Ry. He grabbed my waist, and in a matter of second, nandito na kami sa rooftop ng education department building.

"Did you have your breakfast?" nag-aalala niyang tanong.

Umiling ako. "Hindi," maikli kong sagot. "Sinubukan kong kumain, pero bago ko pa man ito mailunok, tatakbo na naman ako sa toilet room para sumuka. No matter how I force myself to eat, hindi ko talaga kaya."

I bit my lower lip to restrain myself from crying. Ang luhang nagbabadyang kumawala ay bigla na lamang umatras nang yakapin ako ni Ry.

"What the hell am I thinking?" narinig ko pang pinagalitan niya ang kaniyang sarili. "Of course you can't eat. You are still a vampire," he added. Sa hindi malamang dahilan, tuluyan na ngang bumagsak ang luha ko. Kumawala siya sa pagkakayakap naming dalawa't pinunasan ang pisngi ko gamit ang thumb finger niya. "Let's have a seat. Good thing I have an extra blood bag I brought from the hospital."

Inilabas niya naman ang isang blood bag. Napalunok ako nang makita ko kung gaano nanunuot ang bango ng dugong ibinalot. It's a foreign feeling. But it feels so good even by the smell. How much more if I taste it?

Kaagad kong tinanggap ang inabot niya. I hungrily tear the top using my teeth. Para akong lumutang sa kalawakan nang malasahan ko ito. Tila ba'y dinala ako sa langit. My mind went empty. Ang tanging nasa isip ko lang ay ang uminom nang uminom ng dugo.

I heard Ry laughed in amusement. "Oh, hinay-hinay lang," he said. Pero hindi ako nakinig sa kaniya. Patuloy lang ako sa pagsipsip nito hanggang sa maubos ko ito nang walang isang minuto. "Geez, you like the taste of B positive, huh." Hindi pa rin siya makapaniwala. "I guess, we have the same preference."

Nagtagis ang aking bagang nang maamoy ko na naman ang mabangong dugo ng mga estudyante. The scent of the fresh blood was floating in the air. I snarl when my nail-like fangs grows. Dahan-dahan ding nagsilabasan ang matutulis kong kuko.

I feel my eyes turn to a different color. I tried to restrain myself, but I don't have the strength to do it right now. I want more. I want more blood. I want to have a sip right directly from the neck.

"Mauna na kayo guys. Punta muna ako ng toilet room." Napaigtad ang aking tenga nang marinig ko ang boses ng babae.

I sniff. Nanginig kaagad ang kalamnan ko nang maamoy ko ang nanunuot sa bango niyang dugong nagtakbuhan sa kaniyang mga ugat.

"Okay, sige. Dalian mo, ah. Baka ma-late ka. Ilang minuto na lang magsisimula na ang klase natin." When her friends finally excused themselves, in a matter of seconds, nandito na ako sa labas ng toilet room.

Pumasok ako't sinundan ang amoy ng babae. Walang ibang tao. Siya lang ang nandito. When she noticed my presence, her forehead furrowed. Tinignan niya pa ako ng masama. Habang ako naman ay pinagmasdan lang siya.

"What the hell are you doing here in a female toilet room, you pervert!" she said in disgust.

She was about to say something again when I grabbed her hair. She tried to restrain, but to no avail. Mas malakas pa ako kaysa sa kaniya. Napasigaw siya ng malakas nang makita niya ang hitsura ko sa salamin.

Ibabaon ko na sana ang aking mga pangil nang biglang may humila sa akin palayo sa babae. There I saw Ry's broad shoulders from the back. I attacked him, pero kaagad niya naman akong napigilan sa pamamagitan ng paghawak sa akin sa parehong wrist gamit ang isa niyang kamay.

"You shall not remember what happened here. Aalis ka nang kalmado. On your way to your classroom, aayusin mo ang sarili mo." I heard Ry said to the girl. Me, on the other hand, continued to restrain from his grip. Nakita ko kung gaano siya nahihirapan sa paghawak ko. "Now leave, quickly!"

Nagmamadaling lumabas ang babae sa toilet room. Saktong pag-alis nito'y nakawala ako kay Ry. Sinubukan kong habulin ang babae, pero nahawakan ako niya sa collar ng uniform ko. He brutely pulled me back and throw me to the end of the room.

Dahil sa impact ng paghagis sa akin ni Ry ay nasira ang mga cubicles. Bumangga pa ang aking likuran sa tiles na dingding. Nakita ko pa itong bumiyak. Hindi ko pinansin ang mga nasira, sa halip ay itinuon ko ang galit ko sa kaniya.

I saw Ry's eyes turned red. He snarled when his fangs and his sharp nails started to grow. But seconds after, his face softened. Ang madugo niyang mata ay napalitan ng pag-aalala. Habang ako naman ay galit na galit pa rin.

"You take away my food!" galit kong sumbat sa kaniya.

I didn't give him the chance to say another word, therefore, I attacked him. I used my speed to execute my plan on kicking him right directly from his stomach. But he was also quick to evade my attack.

"Kai, stay calm," he tried to comfort me. "Your emotions are heightened. You are overwhelmed. If you won't stay calm, you are impossible to stop. I know that feeling and I understand you. Please, be calm before you commit things you will regret in the future."

"I want blood! I want more!" I shouted and attacked him. I was about to give him punches. Pero lahat ng 'yon ay iniwasan niya ulit. "Fight me, you coward!" I shouted in anger.

I attacked him once again. This time, I was able to touched him. I quickly slammed him against the wall and strangled him. Mas lalo akong nagalit nang hindi man lang siya lumalaban. I tighten my grip from his neck, the reason why he almost lost his breath. Nakita ko pa siyang napapikit dahil sa ginawa ko.

"I understand. I understand," paulit-ulit niyang sabi kahit na nahihirapan na siya. "Take my blood instead. I can't let you hurt people. Alam kong hindi ka ganoong klaseng tao."

Dahil sa narinig ko sa kaniya ay dahan-dahan kong binitawan ang leeg niya. His eyes were begging me. Napatitig ako sa kaniyang leeg. I was staring at his neck for a seconds. Napatingin ulit ako sa kaniyang mga mata. There I saw his permission.

I snarled and bit my lower lip. Napasinghap siya nang ibaon ko sa kaniyang leeg ang mga pangil ko. I aggressively sip his blood. Napadausdos siya sa dingding na tila parang nanghihina. Bumagsak kami pareho sa sahig habang mga pangil ko ay nakabaon pa rin sa leeg niya.

I feel his arms embraced me. Nakakandong pa rin ako sa kaniya habang walang tigil sa pagsipsip ng kaniyang dugo. It took me two minutes to finally stopped. Habang ang nakayakap na mga braso ni Ry sa akin ay unti-unting lumuwag. His blood gives me satisfaction.

Gumaan bigla ang aking pakiramdam. My eyes grew wider when I came back to my senses. I saw Ry give me a smile. Habang ako naman ay natatarantang makita ang kalagayan niya. He was profusely sweating. Katulad ng makita kong may kagat siya ng lobo.

"You're back," nanghihina niyang saad bago ako ngitian.

Napayakap ako sa kaniya. "Ry . . ." bumuhos ang mga luha ko sa bisig niya. "I'm sorry. I'm so sorry. I'm sorry," paulit-ulit kong panghihingi sa kaniya ng paumanhin. Habang ang iyak ko ay palakas nang palakas.

"I-it's o-okay," utal-utal niyang sabi.

Mas lalong lumakas ang hagulgol ko. I lost myself. And because of that, nasaktan ko si Ry. Napatingin ako sa kaniya nang mapansin kong hindi naghilom ang kagat ko sa kaniyang leeg. Dahan-dahan pa itong kumalat na nagpalala sa kalagayan niya. Guilt swallow me alive. My regretful tears can't stop from falling upon my eyes.

I bit my wrist when I realized I am a part werewolf. Kaya siguro ganito ang kalagayan niya ngayon. Inilapit ko ang dumudugo kong wrist sa kaniyang labi. He weakly grabbed it and have a sip of my blood. When I saw the wound on his neck quickly healed, I was also quick to excuse myself.

Napatigil ako sa paglalakad nang sumulpot sa harapan ko si Ry. Dumiretso ang mata ko sa lupa. I couldn't laid my eyes of him. I was so shameful. Hinayaan ko lang ang sarili kong mawalan ng kontrol. I let myself to be greedy. And that led me hurting him.

Ry lift my head. Sumalubong sa akin ang mata niyang nangungusap. "Hey, it's okay. I don't mind if you bite me countless times. Just bite me if you're hungry. Kaysa naman sa may masasaktan kang inosenteng tao. Walang ibang makakaintindi sa 'yo, kundi ako lang." Dahil sa sinabi niya mas lalo akong kinain ng konsensya.

Niyakap naman niya ako nang mapansin niyang nanatili pa rin akong tahimik. He give me a tight hug. "It's fine. That's the perks of being a vampire. But you can control it. Give yourself a time." I never thought Ry was so good at comforting.

Dahil sa ginawa niya, napakalma niya ako. Bumuhos na naman ang luha ko. Hinayaan ko ang aking sarili na humahagulgol sa mga bisig niya.

If only my parents are still alive, they will taught me everything I need.

✢

"Intelligence is one of the key characteristics which differentiate a human being from other living creatures on the earth. Basic intelligence covers day to day problem solving and making strategies to handle different situations which keep arising in day to day life." The voice of our professor in programming still rings in my ear.

My ears were listening to him. But my mind went far beyond the clouds. Hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isipan ko ang nangyari kanina. Ry told me it was fine. That I am fine.

But no matter how many times he said those words, it eats me. If Ry didn't stop me from hurting that girl, the guilt would definitely bury me six feet under the ground.

"One person goes to the bank to withdraw money. After knowing the balance in his account, he or she decides to withdraw the entire amount from his account. But he or she has to leave a minimum balance. Here deciding about how much amount he or she may withdraw from the account is one of the examples of basic intelligence." Pagpapatuloy pa ng aming professor.

Habang ang mga kaklase ko naman ay abala sa pagte-take notes. Others are listening to him. Ako lang ata ang hindi. "During the process of solving any problem, one tries to find the necessary steps to be taken in sequence. In this Unit, you will develop your understanding about problem solving and approaches." The professor concluded the introduction of the topic he wanted to discuss.

Hindi pumasok sina Hecate at Lupus. How I wish they were here. Si Ry naman sa aking tabi ay kanina pa nakatingin sa akin. At hindi ko kayang tumingin sa kaniya. My ears moved when I hear the bell. Senyales na tapos na ang oras ng klase.

Introduction pa lang kami sa Algorithm. Na-late kasi ang professor namin kaya 'yan lang ang nasimulan namin ngayong araw. It seems like everyone were tired because of the event last night. Iniligpit ko ang aking notebook na hindi ko nagamit.

Subalit napahinto ako nang bigla kong maramdaman ang mga matang nakamasid sa akin. Napatingin ako sa mga estudyanteng dumaan sa hallway. Their eyes were locked on me. Ang mga titig na nandidiri sa akin.

Me and Ry decided to hang out at the rooftop of our department building. He give me another extra blood bag. Natatakot akong tinanggap ito. Napatingin ako kay Ry na kalmadong sumisipsip sa hawak-hawak niyang tanghalian. Habang ako naman ay nakatitig lang dito kahit gustong-gusto ko.

"Take a sip, Kai," I heard Ry said. "The more you are hungry, the more you lose control. Just sip slowly, okay? Do not worry, I am here if anything goes wrong," he added.

Tinanguhan ko siya. Sinunod ko ang advise na ibinigay niya sa akin. It did works. Pero napahinto ako sa pagsipsip nito nang mararamdaman ko naman ang mga matang nakamasid sa akin.

"You felt them too?" Napalingon ako kay Ry nang tanungin niya ako. Tumango ako bilang pagtugon. "They are witches." Napaalerto ako sa sinabi niya. "When you transformed last night, every witches in Luna Roja felt your power. You are a hybrid. The witches are anxious of your existence."

"Why?" I asked him.

He shrugged his shoulders. "I don't know. Maybe because you are powerful? That's all I know, Kai," he answered.

Napatayo kami pareho ni Ry nang bigla naming naramdaman ang presensya sa aming likuran. Bigla namang nawala ang mga matang nakamasid sa akin. I didn't feel them anymore. Tila ba'y nawala sila nang biglang dumating ang babaeng nasa aming harapan.

"I know why, Caelestis Reyan Gehenna," she said. Ngumiti pa ito sa amin.

Naglakad si Ry papunta sa harapan ko. He shielded me. "You are a witch. Who are you?" Madiin at malamig na tanong niya sa babaeng nakangiti.

"A Del Grosso, I see," she said. "My name's Meira Durano."