Nakabagsak ang aking mga balikat na lumabas sa aking kuwarto. My eyes were on the floor. While biting my lower lip. At ang aking dalawang kamay ay nasa aking likuran. Subalit nahinto lamang ako sa pag-iisip ng malalim nang bumangga ako sa upuan. Lumikha iyon ng ingay. Dahilan para mapatigil sa ginagawa si Lola.

"Sorry po, 'la," panghihingi ko ng paumanhin.

She just smiled at me before turn her back on me to continue what she was doing. Sinasandok na niya ang niluluto niyang sinigang na baboy. Habang ako naman ay inayos ang natumbang upuan at umupo. Bumabagabag pa rin sa isipan ko ang napanaginipan ko.

"Kamusta tulog mo, apo?" she suddenly asked.

A heavy sigh escaped from my mouth. "Bangungot lang naman ibinigay sa akin, 'la," I sparingly responded. "Magandang umaga nga pala, Lola. Kahit hindi maganda ang umaga ko," I added.

"Ano namang napanaginipan ng apo ko?" tanong niya sa akin. Habang hindi ako tinitignan. Nasa niluluto niya lang ang kaniyang buong atensyon.

Isang malalim na buntong-hininga na naman ang kumawala. "Napanaginipan ko ang pagpunta ko sa palengke kagabi, Lola. Lahat-lahat ng nangyari. Pero isa lang ang hindi tugma sa nangyari kagabi na napanaginipan ko." I started to tell her a story regarding last night.

Si Lola naman ay nagpatuloy sa kaniyang ginagawa. Pero alam ko namang nakikinig siya kaya pinagpatuloy ko ang kuwento ko.

"No'ng pauwi na ako. Nagtambay muna ako sa seawall. Na-istorbo ito nang bigla kong narinig ang mabangis na angil ng isang hayop mula sa likod ko." I saw Lola's hand suddenly stopped. Pero kaagad naman itong nagpatuloy sa kaniyang ginagawa. "Paglingon ko'y isang hindi pangkaraniwang lobo ang bumungad sa akin. Ito ay may dilaw na mga mata. Pangil na kasing laki sa nabaling buto, at mga matutulis na kukong tila handang pugutan ng ulo ang isang tao."

I saw her flinch. Habang nakatalikod pa rin sa akin. Isinawalang bahala ko na lamang iyon at nagpatuloy sa pagku-kuwento. Hindi ko rin naman masisisi si Lola. Sino ba namang hindi matatakot sa mga nilalang na ito?

They were portrayed in films and television shows for decades. And I have no idea why I had a dream about them. Got to be honest, I am not fan of them. Plus, I am more into romance. Pero nanonood naman ako ng action at mystery or thriller films at television shows. Sa thriller naman is medyo lang, nagde-depende ito kapag na-hook ako sa blurb.

Sa horror naman hindi rin ako nanonood nito. Well, thriller and horror could somehow be similar, aiming to startle the reader or an audience. But they are different. Thriller focuses on unexpected plot twists, a wicked bad guy, and a page-turning tension.

Horror is the seemingly inevitable but predictable doom, where the climax of the movie is either getting away or stopping the evil. Whereas, thrillers are all about a tension-filled story that is not predictable.

How do I know this?

Well, natutunan ko ito noong grade eleven pa ako.

"Of course, upon seeing that unusual wolf, I drove my bicycle to escape in a hurry." I continued telling Lola a story regarding what I dreamed this morning before I woke in profuse sweat. "Pero, hindi sumang-ayon ang tadhana sa akin. Natumba at nadapa pa ako. Leaving me hopeless. Wala akong nagawa, Lola. Umiyak na lang ako at hinintay na makagat ng lobong 'yon. Habang pikit-pikit ang aking mga mata. But seconds had passed, walang nangyari sa akin."

Huminto muna ako't kinagat-kagat ko pa ang kuko ko. A familiar chills raced down my spine. My system was trembling in fear. My forehead furrowed and my eyebrow raised in confusion. Why in the hell am I shivering knowing that it was just a dream?

Another heavy sigh escaped from my lips. "Ang sumunod na nangyari ay narinig ko ang malakas na kalabog. It's as if something just fell upon the ground. When I open my eyes, nakita ko na lamang na nasa sahig na ang lobo. He was crying in pain." I saw Lola once again stopped.

"Napansin ko kaagad na may isang lalaki sa aking harapan, nakatalikod sa akin. When he looked at me, nakita ko ang kulay-presa niyang mga mata. At mga pangil na matutulis. Tinanong niya pa ako kung ayos lang ba ako. But, I was about to response when the wolf charge at him with rage." Habang inaalala ko ang panaginip na 'yon, ibang takot ang hatid nito sa akin.

"Pagkatapos kong balaan ang bampira na nagligtas sa akin ay nagising na lamang ako," I concluded.

Namayani ang katahimikan sa pagitan namin ni Lola. Tanging rinig ko lamang ay ang pagkulo ng sabaw ng sinigang na baboy na niluluto niya. Couple of seconds later, she faced me with worried on her eyes. Kasing-bilis ng kabayo na kumunot ang aking noo sa pagtataka.

Naglakad siya papalapit sa akin. Umupo siya sa upuang katabi ko. At hinawakan ang aking mga kamay. Habang hindi pa rin pinutol ang tingin niya sa akin.

"Kai, kailangan mong mag-ingat sa panahon ngayon. Sobrang delikado, lalo na sa pagpatak ng gabi." Tanging tango lang aking kayang itugon sa sinabi ni Lola. I mean, she's right. The world is getting perilous day by day. "Ngayong umaga lang, may dalawang bangkay na nakita sa tabing daan dito sa barangay natin. Sabi-sabi raw ay may kagat ito sa leeg. Chismis pa ng karamihan ay inatake raw ito ng hayop."

Nagulat kaagad ako sa ibinalita sa akin ni Lola. May kagat daw ito sa leeg. Napaisip ako ng ilang segundo. A bulb suddenly explode above my head when I remember what happened yesterday. According to Lola's description of the wound, kapareho ito sa babaeng nahulog mula sa rooftop.

And―shit!

Napamura na lamang ako sa aking isipan. May nakita pala akong lalaki kung saan nahulog ang babae. It was a guy who peaked at the edge of the rooftop. I even concluded that perhaps he was the culprit or a friend of the girl who tried to stopped her from committing suicide.

Nahinto ako sa malalim na pag-iisip nang biglang hawakan ni Lola ang aking kuwintas. Kuwintas na ibinigay sa akin ng mga magulang ko noong nag-sixteenth birthday ako. Nakatitig siya rito. At napansin ko ang malungkot niyang mga tingin.

She then stood up and turn her back on me. Habang ako naman ay sinaniban ng matinding pagtatataka. Why Lola being weird?

"Huwag mong tanggalin 'yan sa leeg mo, apo. Kahit ano'ng mangyari," she coldly said. Habang ako ay nagulat sa tinuran niya. "Pero . . ." garalgal ang boses niyang wika. "Pero puwede mo 'yan tanggalin kapag nasa bingit ka ng panganib."

Mas lalo itong nagpadagdag sa akin ng pagtataka. Hinawakan ko ang aking kuwintas. Napatitig dito. Puwede ko ito tanggalin kapag nasa bingit ako ng panganib? Ano ito may kapangyarihan na magtatanggol sa akin?

I wanted to ask Lola to clarify the things she said. Pero mas pinili ko na lamang na itiklop ang aking bibig dahil napansin kong mukhang hindi niya sasagutin ang mga tanong ko. She seemed upset and guilty. I have no other choice, instead I decided to prepare myself for school.

Ayokong ma-stress lang si Lola lalo na't matanda na siya.

✢

Nakatitig lamang ako sa lamesa rito sa cafeteria, habang hinihintay sina Lupus at Hecate. They were ordering foods for their lunch. Pagdating ko kasi kaninang umaga rito sa school ay sinalubong ako ni Hecate ng isang masamang balita.

May dalawang estudyante raw rito sa school na namatay kagabi. Pauwi raw ang mga ito sa bahay galing sa club. Hindi ko alam kung ang tinutukoy ba ni Hecate ay 'yong sinabi din ni Lola. Nahinto lamang ako sa pag-iisip nang biglang dumating ang dalawa.

"You seem bothered, Kai. What is it that bothers you?" tanong sa akin ni Hecate nang mailabas ko ang aking lunchbox.

"Wala," I said in denial. They both look at me intensely. Therefore, I surrendered by sighing. "Napaisip lang ako sa sinabi mo sa akin kanina. I mean, it scared me. Natatakot ako sa mga sunod-sunod na balita. Kahapon may namatay mismo sa harapan ko. Kagabi binangungot ako. At ngayon na naman," I explained.

My gaze turned to Lupus when he patted my shoulder twice. "No one can harm you when I am around, Kai," he confidently said. And give me an assurance smile on his face.

Dahil sa sinabi niya, napangiti na rin ako.

"Of course, kasali na rin ako riyan," sabat na saad ni Hecate. "A beautiful like me shouldn't be left out," she jokingly added that made Lupus insultingly laugh in the middle of eating.

Bigla namang umasim ang mukha ni Hecate. Tinignan niya ng masama si Lupus at batok kaagad ang natanggap nito. And now, they were exchanging death glares. Habang ako naman ay napapailing.

Kahit na dalawang araw pa lang kami nagkakakilala. Tila ba'y parang ang gaan-gaan ng loob ko sa kanila. It's as if we knew each other for long. Sumilay kaagad ang matamis na ngiti sa aking labi dahil sa naisip.

After they both tired exchanging death glares, we decided to eat our lunch peacefully. Nagbigayan pa kami ng aming mga ulam. That made me remind of Wesley again. But at least, naibsan ang pangungulila ko sa kaniya dahil tumawag ako sa kaniya kagabi.

Gabing pag-uwi ko pagkatapos mabili ang isang kilong baboy.

Dumaan ang oras ay natapos na ang dalawa sa pagkain. At nagpaalam silang dalawa sa akin. Sabi nila magkakaroon daw sila ng group meeting para sa project namin sa The Entrepreneurial Mind. Kailangan daw muna nila i-finalize ang mga na brainstorm nila kahapon.

Si Hecate naman ay sa library sila magkikita ng mga ka-grupo niya. Habang si Lupus naman ay sa field ng school. And here I am all alone. Well, nagpaiwan naman talaga ako. At saka ayoko pang pumunta sa designated room namin para sa Readings in Luna Roja's History.

Dahil alas-dos pa ng hapon 'yon.

I checked my printed schedule. A sigh of relief escaped from my mouth. Thank goodness, wala kaming klase sa alas-tres hanggang ala-singko ng hapon. Which means, I could relax a bit.

I wonder, ano kaya magandang gagawin mamaya? Nag-isip ako. Pero sumuko kaagad ako nang wala akong maisip. Kinuha ko na lamang ang aking cellphone sa bag at naisipang patayin ang oras ko sa social media.

But my peaceful time alone was interrupted when four guys suddenly entered the cafeteria violently. They are all pale looking guy except one. Tulak-tulak pa ng lalaking nasa unahan ang isang estudyanteng lalaki na naka-eye glasses.

I studied his face. He was hugging his books and was about to cry. He just resisted by biting his lower lip. I also could trace on his face that he was beaten up before he came here with them. Nagtaasan kaagad ang dugo ko sa mukha.

Kinuyom ko ang aking mga kamao. That guy with eye glasses was obviously bullied by these scumbags. Mga taong tanging alam lang ay maminsala ng kapuwa. I gritted my teeth in anger when I saw the guy in front of the three laughingly kicked him behind his knee.

Napatumba ang lalaki. Habang ako naman ay 'di ko mapigilang mapatayo sa aking kinauupuan. At nadismaya kaagad ako dahil maraming mga estudyanteng nakakita sa nangyari. They were pretending as if there's nothing happened in front of us.

First of all, I really despise these kind of people. Bakit kailangan pang manakit ng iba kung puwede naman mamuhay ng payapa? Bakit kailangan pang maminsala ng kapuwa kung puwede naman mag-pokus na lamang sa sarili?

I was also a victim way back when I was in high school. Pero natuto akong lumaban para sa sarili ko nang dumating sa buhay ko si Wesley.

He taught me how to be brave despite how I distance myself away from people. I don't easily let others enter my life. Because it is what it is.

"Those scumbags," I whispered in anger.

Dinampot ko ang aking bag at inilagay ang aking cellphone.

"Well, well, well." Nahinto ako sa aking pagsarado sa aking bag nang bigla kong narinig ang nakakarinding boses na 'yon. I looked back. Sumalubong sa akin ang pagmumukha ng lalaking nagsipa sa estudyanteng naka-eyeglasses.

How in the world did he get near me that fast when I knew he was a few meters away from me? "You are the kind of person I'd like to bite," he added.

My face instantaneously grimaced of what I heard from him. Hindi lang ito mayabang kundi kasing-kati ng linta.

"Yuck," I reacted.

A horrendous smile gradually formed upon his lips. He even licked it while trying hard to look seductive. First of all, he's annoying. Second, he's not seductive. Lastly, he's not my freaking type.

"Oh, darling, please. Not the way you imagine. What I mean is . . ." Naglakad siya papalapit sa akin. Habang ako naman ay napaatras. Nahinto lamang ako nang bumangga ang puwetan ko sa lamesa. Inilapit niya sa aking tenga ang kaniyang bibig. "I'd like to drain your blood until you drop cold."

Nanlamig kaagad ako sa sinabi niya. What the hell did he mean? Tumayo ako nang may kumpiyansa. Taas-noo ko siyang tinignan. I looked at him from head to toe and grimaced my face afterwards.

"Cheap."

Mabilis na umasim ang kaniyang mukha matapos marinig ang sinabi ko. Napadaing ako sa sakit nang bigla niya akong hawakan nang mahigpit sa pulsuhan ko. Napangiwi ako nang mas lalo niya itong hinigpitan. I was about to kick him on his balls when I saw Rory behind his back.

Bakit ba bigla-bigla na lang nagsi-sulputan ang mga tao?

Tinignan ko siya. Hindi maipinta ang kaniyang mukhang nakatingin sa lalaking nakahawak sa akin. Nakakuyom ang kaniyang mga kamao. Nakita ko pang gumalaw ang panga niya.

It's as if he is ready to end this guy's life right in front of me. Maging ako ay natakot sa ekspresyon ng kaniyang mukha.

"Tight that grip once more. I'll rip your heart out, Chavez."