Chanyeol miał kłopot z przestaniem myśleć o anielskim chłopaku z brązowymi, miękkimi włosami i słodkim, cienkim głosem i z każdą sekundą stawało się to jeszcze trudniejsze, po chwili zmieniło się w prawdziwy bałagan. 

To było dziwne, bo Chanyeol nigdy tak się nie czuł. Coś rosło w jego żołądku ... co to było? 

— Chanyeol, może spróbujesz teraz odpocząć, wyjść lub coś innego, ale uważaj, żeby nikt cię nie rozpoznał.

Chanyeol spojrzał na Minseoka, na swojego menadżera i skinął głową. 

Świeża bryza nie mogła mu zaszkodzić.

Złapał marynarkę, czapkę i okulary przeciwsłoneczne i wyszedł ze studia, szukając małej kawiarni.

Natychmiast potrzebował kawy .

— Panie?

Jego osobisty kierowca zapytał patrząc na niego dziwnie.

— Idę w porządku, Chen, jesteś teraz wolny.

— Jesteś pewien, sir?

— Potrzebuję odrobiny świeżego powietrza i czasu dla siebie, rób co chcesz.

Chen spojrzał na niego dziwnie i tylko kiwnął głową, dlatego Chanyeol uśmiechnął się ciepło i skierował się w stronę miasta, gdzie od razu znalazł słodką, małą kawiarnię, gdzie postanowił usiąść na zewnątrz i cieszyć się słońcem.

— Twoje zamówienie sir?

Ktoś zapytał go obok, a on zmarszczył brwi w zakłopotaniu.

Brzmiał prawie jak ... nie, nie, nie może być. 

— Panie?

Słodki głos zapytał ponownie i Chanyeol powoli spojrzał na niego.

Śliczne ciemne oczęta patrzyły na niego, a Chanyeol natychmiast stanął  prosto.

Baek-Baekhyun? 

— Czy wszystko w porządku?

Chanyeol zakaszlał i ukrył się pod maseczką.

— W porządku, poproszę kawę.

Wciąż wpatrywał się w stół i miał tylko nadzieję, że Baekhyun go nie rozpozna.

Wyższy tylko odważył się spojrzeć w jego kierunku, gdy usłyszał, jak się odwraca, by przyjąć zamówienia innych klientów.

Był całkowicie piękny i Chanyeol nie mógł oderwać od niego oczu. Jeszcze piękniejszy niż na zdjęciach.

Te brązowe, puszyste włosy, jego porcelanowa skóra, małe, ale urocze oczy i słodkie okulary na nosie, dzięki którym wyglądał jeszcze bardziej uroczo niż był w rzeczywistości.

Był po prostu idealny, zbyt doskonały i Chanyeol dostał dreszczy.

Może to nie był zły pomysł, aby zagrać w tym filmie?

Zdecydowanie musiał podziękować Minseokowi, jego manager dał mu tę szansę.

Możliwość podziwiania Baekhyuna, prawdziwego Baekhyun.

— Panie?

Wrzasnął w szoku i natychmiast usiadł twarzą do stołu, gdy usłyszał obok siebie anielski głos Baekhyuna.

— Tak, połóż to na stole.

— Och dobrze.

Baekhyun ruszył naprzód, a Chanyeol poczuł jego zapach.

Truskawki, pachniał truskawkami.

Och, jak chciał przytulić to maleńkie ciało tuż obok niego - aby złapać go w ciepły uścisk i nigdy więcej nie puścić.

Zrobił kilka kroków w tył i skierował się w stronę pozostałych klientów z wielkim tabletem w dłoni.

To zdecydowanie była jego nowa ulubiona kawiarnia.

Chanyeol uśmiechnął się, wziął łyk kawy i zapomniał, że wciąż była gorąca. Nawet teraz, gdy jego język się palił, nie dbał o to, ponieważ widok przed nim był zbyt piękny. 

Nic nie mogło już zepsuć jego nastroju,

— Park Chanyeol ?!

Chanyeol wrzasnął zszokowany i spojrzał na swoją drugą stronę, gdzie stał tłum dziewcząt i zaczął panikować. 

— DZIEWCZYNY! TO NAPRAWDĘ PARK CHANYEOL!

Chanyeol natychmiast wstał, nie patrząc już za siebie i biegł tak szybko, jak tylko mógł, podczas gdy tłum krzyczących dziewczyn ścigało go.

— Może powinienem był pojechać z Chenem.

Wymamrotał zdyszany do siebie. 

— CHANYEEEOL! Proszę zaczekaj!

Chanyeol zaczął biec jeszcze szybciej i próbował zignorować ból w nogach.

Podniósł telefon i zaczął wystukiwać numer.

— Sir? Coś nie tak?

— Potrzebuję twojej pomocy Chen! Fani mnie ścigają i nie wiem, gdzie jestem teraz! Musisz mnie odebrać.

Powiedział z ciężkim oddechem i spojrzał w kierunku, w którym biegł.

— Co? Ale proszę pana, nie jestem ...

— CO NIE JESTEŚ?

— Nie jestem teraz w studiu, nie mam tu samochodu.

Chanyeol westchnął głośno i odwrócił się, gdy dziewczyny prawie do niego dotarły.

— Hej ty!

Ktoś krzyknął w niebieskim samochodzie, a Chanyeol spojrzał na małego, brązowowłosego chłopaka w zakłopotaniu.

— Wskakuj.

Chanyeol przestał biec i zastanawiał się przez chwilę, dopóki nie zorientował się, że dziewczyny prawie do niego dotarły i nie zastanawiał się dwa razy. 

— Dzięki.

Chanyeol wymamrotał zdyszany, kiedy dotarły do nich ​​dziewczyny.

— W porządku, jesteś sławny huh?

Chanyeol spojrzał na chłopca z brązowymi włosami i dużymi, brązowymi oczami. 

— Tak, jestem Park Chanyeol, a ty?

Trzymał rękę w jego stronę, ale chłopiec nie chciał jej potrząsnąć.

— Byun Kyungsoo i ja już wiem, kim jesteś mój młodszy brat, jest twoim największym fanem.

Chanyeol uśmiechnął się złośliwie i oparł wygodnie o siedzenie. 

—Możesz teraz wyjść.

Kyungsoo powiedział i zaparkował samochód na boku bez żadnego wyrazu na twarzy.

— Ale nie wiem, gdzie jestem teraz, nie możesz mnie zawieźć do ...

— Nie jestem twoim osobistym kierowcą, gówniarzu — jak taka drobna osoba mogła być tak bezczelna?

— W porządku, idę na miasto.

Chanyeol syknął i wysiadł z samochodu. Chłopak odjechał, nawet nie patrząc na Chanyeola.

— Miło było Cię poznać.

Syknął, obserwując, jak chłopak odjeżdża.

I co teraz?

***