W nocy Luhan nie mógł przestać myśleć o jego słowach, wiedział, że to była prawda. Ale to go bardzo bolało, nigdy nie myślał, że powie coś takiego.

... ale jesteś zakochany w chłopaku, który nawet cię nie zauważa.

Nie wiedział, dlaczego wciąż go kochał, to był tylko wypadek.

Wspomnienie:

Luhan spóźnił się do szkoły. Był to już drugi dzień w tym roku szkolnym, znów zaspał.

Nie wiedział, gdzie jest jego sala lekcyjna, ponieważ myślał, że wciąż śnił, szukał sali wszędzie. Nawet spojrzał na plan.

— Nie, nie, nie, zapomniałem numeru klasy.

Zmartwił się, ziewając i przecierając oczy

Przeoczył dwa schody i już miał spaść, kiedy Sehun natknął się na niego i na szczęście go złapał.

— Och, przepraszam, nie zobaczyłem tych schodów. — Luhan przeprosił.

Sehun wciąż trzymał go w ramionach i nie pozwalał mu odejść.

— W porządku ... wypadki się zdarzają.

— Chcesz coś zjeść?— powiedział prawie szeptem.

Luhan uniósł brwi w zmieszaniu.

— Co masz na myśli, muszę znaleźć klasę. — Zaczął się rumienić.

— Już się spóźniłeś, to już nie ma znaczenia.

Sehun puścił go i spojrzał mu w twarz. Luhan zgodził się nie zastanawiając się, co może się stać dalej. Obaj weszli do stołówki i coś zjedli.

Luhan zamówił czarną mocną kawę i wypił ją jednym duszkiem. Siedział obok Sehuna, który pił w milczeniu.

— Mm, co rysujesz?

Sehun spojrzał na niego i pokazał jego obraz był cudowny. Patrząc na zdjęcie, Luhan się uspokoił. To był tylko kwiat, ale był tak piękny jak prawdziwy. Sehun był taki cudowny.

Zadzwonił dzwonek i Sehun zniknął. Luhan siedział tam sam, kiedy przyszli wszyscy uczniowie.

Gdzie on poszedł?

Luhan wstał i zaczął szukać Sehuna, po drodze, spotkał Baekhyuna.

— Luhan, gdzie byłeś?— zapytał, zastanawiając się.

— Ja-a-a zaspałem i mmm Baek, pomóż mi znaleźć Sehuna — powiedział ukrywając rumieńce.

Baekhyun nie wiedział, co się dzieje jego najlepszy przyjaciel chciał poszukać kogoś takiego jak Oh Sehun. Oh Sehun, chłopak, który nie lubił innych ludzi.

Ale pomógł swojemu najlepszemu przyjacielowi, szukając go nie wiedząc dlaczego.

— Ej Luhan, jest tutaj! —  wrzasnął Baekhyun.

Siedział w pokoju artystycznym. Nie warto było nawet patrzeć na tych dwoje. Luhan nie rozumiał tego, kiedy byli sami obydwoje byli w harmonii. A może była to tylko jego wyobraźnia.

***

— To był tylko wypadek — szepnął.

Baekhyun poruszył się i ziewnął.

— Co było tylko wypadkiem?

— Nic — odpowiedział zimno.

Baekhyun ponownie zasnął i znów się odwrócił. Luhan wciąż nie spał i nie mógł przestać myśleć. Przytulił poduszkę i zaczął płakać.

Zazwyczaj nie płakał, ale czuł się tak źle, że lubił kogoś takiego jak Oh Sehun.

Wiedział, że Oh Sehun był zimnym sukinsynem, która po prostu myśli tylko o sobie. Ale coś mu mówiło, że mógł być inny. Kiedy byli razem, był taki cudowny.

To nie może być tylko jego wyobraźnia, on wiedział, że Sehun mógł być inny. Chciał znów być z nim sam tylko po to, by dowiedzieć się, czy miał rację czy nie. Starł łzy z twarzy i sporządził plan.

Najlepszym sposobem, aby z nim porozmawiać było pójście do sali artystycznej, w której spędzał on najwięcej czasu. Kiedy będą sami, chciał z nim porozmawiać, jak kiedyś.

***