De verdeling om te gaan picknicken is anders dan normaal.
Meestal zitten in iedere auto wel een paar pubers, een paar kinderen en een baby in combinatie met één of twee volwassenen.
Nu echter zitten alle baby's in de auto bij Ben, samen met Brad.
Ook Ashley en Austin zitten hierbij en die zijn super irritant tijdens een autorit. Als ze samen in een auto zitten, blijven ze klieren, hoe lief ze buiten de auto naar elkaar ook zijn.
Die twee kunnen letterlijk kletsend de auto instappen, tijdens de hele rit ruzie hebben tot huil- en driftbuien aan toe, waarbij ze ook de rest terroriseren en bij het uitstappen weer dikke vrienden zijn.

Ben sloeg echter Brad op zijn schouder, zei dat ze wat mannentijd nodig hadden en hij achterin tussen de kinderen alvast kon oefenen terwijl hij Amber in de Maxi-Cosi op de bijrijder stoel plaatste. Nu zit hij in het midden, met Jasper en Greg naast zich en de schoppende duivels op de achterste bank.

Er is iets aan de hand, alleen al Emma's verdrietige blik bewijst dat. Want zelfs op het moment dat ze ziek is of pijn heeft, dan zal ze nog zo vrolijk mogelijk doen naar de kleintjes toe. En het enige wat vandaag te zien is, zijn waterige glimlachjes alsof het huilen haar nader staat dan het lachen.

Ik wil niets liever dan haar vrolijk zien, want ik weet dat ik het haar al moeilijker maak dan de rest. Maar soms snapt ze niet dat ik niet meer bij de kleintjes hoor, ook al heeft ze me opgevoed. Vooral op de momenten dat ik automatisch mama zeg in plaats van Emma.
Maar ook dat komt omdat de kleinere kinderen dit de hele dag door zeggen.
En omdat 'Emma' veel op 'mama' lijkt.

En soms... ben ik gewoon kwaad omdat ze juist niet mijn moeder is, dat zou zoveel makkelijker zijn.

Zij rijdt met Eric, Grace, Lily en de tweeling mee.
Seb rijd in zijn eentje achter ons aan, iets mompelend over plastic zeil, ongebluste kalk en een schep. Misschien dat hij een brand oefening met Eric gaat houden. Maar in zijn auto zit ook al het speelgoed en eten geladen.

Ik stap voorin bij Chris in de auto. Helemaal achterin zitten Charlie en Matthew, met Luke en Henry in het midden. Allemaal hebben we door dat er iets niet klopt, maar wachten we geduldig af tot Chris er zelf over begint.
Zodra we wegrijden, begint hij te praten.
"Jongens, jullie hebben vast in de gaten dat er iets aan de hand is thuis," zegt hij.
"Is alles goed met Emma en de baby?" vraagt Charlie.
Chris geeft echter niet meteen antwoord. Gespannen kijk ik hem aan. "Chris?"
"Ja, nee, beide zijn gezond. Alleen Brad... Niemand vind hem aardig en ik weet dat jullie allemaal je best hebben gedaan voor Emma.
Maar gisteren kwamen we erachter dat hij volgende maand gaat trouwen. Hij blijkt al jarenlang een relatie te hebben en constant vreemd te gaan. Hij wil Emma zondag dumpen en negeren dat hij een baby heeft."

Luid gevloek klinkt er door de auto. Normaal kapt Chris dit snel af, maar gelukkig begrijpt hij nu dat we allemaal geschrokken zijn door dit nieuws.
"Wat is vreemdgaan precies?" vraag ik. De term heb ik wel vaker gehoord op school, maar daar ga ik echt niet vragen wat het is. En thuis heb ik het vaker gehoord in combinatie met pap, daardoor weet ik dat het negatief is. Er is nou eenmaal weinig positiefs aan pap.

"Dat betekend dat je al een relatie hebt met iemand, maar stiekem nog een vriendinnetje hebt. Of in Brads geval, meerdere vriendinnetjes," legt Chris uit.
"Wat gaan jullie eraan doen?" vraagt Matthew.

Het antwoord horen we onderweg. We gaan er meteen van uit dat de oudere broers wel een oplossing hebben, maar dit kun je eigenlijk niet oplossen.
Maar gelukkig hebben ze een plan. Ze moeten alleen nog kijken of dit allemaal gaat lukken.
Ook al maakt dit het niet makkelijker voor Emma. Maar we zijn familie en samen komen we er wel doorheen.
Wij laten elkaar nooit in de steek, daar is zij zelf het grootste bewijs van.

De picknick zelf is leuk, we zitten in een stukje bloemenweide in het bos.
Seb laadt een groot plastic zeil uit waar verschillende dekens op uitgespreid worden. Daarna schminkt hij iedereen met zijn camouflage kleuren. En met iedereen, bedoel ik dan ook echt iedereen. Zelfs de baby's krijgen een streep op hun wang, al word die streep al snel met Emma gedeeld als ze hun wangen tegen haar aandrukken.
Brad heeft niet eens door dat hij de strepen op zijn gezicht gezet krijgt met een nieuw setje schmink. En ook al wil hij het eigenlijk niet, het is een te groot watje om tegen Seb en mijn oudste broers in te durven gaan. En hoe snel de kleuren bij de baby's ook vervagen, bij hem lijkt het watervast te zijn.

We doen allemaal alsof we niet weten hoe Brad nu echt is en gedragen ons zoals normaal. Wat betekent dat we hem eigenlijk grotendeels negeren en hij ons ook negeert.
Zelfs Emma lijkt hem te ontlopen, alleen op de momenten dat ze van de groep afdwaalt, probeert hij met haar te praten. Al lijkt het nooit echt vriendelijk, meer alsof hij expres ruzie wil maken.
Er is altijd wel iemand die er snel bij komt staan. Hij durft niemand weg te sturen, maar durft ook geen ruzie te maken met Emma als iemand erbij staat. Het is echt een watje.

Wel lijkt Emma wat vrolijker halverwege de middag, maar dit kan ook komen door de overdosis aan knuffels die ze van ons allemaal krijgt.
Het grappigste zijn echter de kleintjes. Geen idee hoe ze het door hebben, maar voor hen is Brad vandaag de slechterik. Henry noemt het intuïtie. Maar eigenlijk hebben ze hem nooit echt gemogen.
Tijdens het verstoppertje spelen ging niemand hem zoeken. Toen hij de zoeker was, speelden ze allemaal vals. Seb hielp ze om zich nog beter te verstoppen en Brad kan toch nooit onthouden hoe de kinderen heten. En als hij dan Thomas of Tim had gevonden, beweerde iedereen dat hij het steeds fout had, zelfs al gokte hij goed.

En constant vliegen er steentjes, eikeltjes en dennenappels zijn kant uit. Thomas struikelde zelfs met zijn handen vol zand, wat natuurlijk precies in zijn gezicht eindigde op het moment dat hij een hap van zijn broodje wilde nemen.
Heel toevallig.

Dit leverde zelfs een lach van Emma op, tot hij haar vanaf de andere kant van de deken kwaad aankeek.
Hij zag eruit alsof hij haar het liefste wou slaan. Hij bleef haar kwaad aankijken tot Ben zijn keel schraapte. Maar goed dat hij naast haar zat, want niemand slaat onze Emma.

Maar helaas komt er ook aan een gezellige picknick een einde. De allerkleinste moeten dringend naar bed, want Chris zegt dat een beetje doezelen op de picknickdeken is niet voldoende voor ze is.
En vanavond komen Eric's collega's om te barbecueën. Dit is altijd gezellig, vooral als ze wedstrijdjes verzinnen. Het is dan nooit saai en de avond eindigt altijd met blauwe plekken en wat bloed.
Al kan ik me wel indenken wiens bloed dat vandaag zal zijn. Brad hoeft er niet eens voor mee te doen.
Toevallig hoorde ik Eric met Ryan bellen. En als Ryan op de hoogte is, dan weten de rest van de collega's het ook.
En eerlijk is eerlijk, geïrriteerde brandweermannen die denken dat ze onze grote broers zijn, vliegen snel in de fik als Brad gemeen doet tegen Emma.
En hij maakt haar nu verdrietig.

Thuis aangekomen help ik om de kleintjes in bed te leggen, zodat Emma zelf ook nog kan rusten voor de invasie begint.
Samen met Amber zit ik in een schommelstoel te wachten tot ze wegdoezelt. Om de een of andere reden valt ze de laatste tijd moeilijk in slaap.

Ik herinner me dat Emma ook altijd met mij in de schommelstoel zat toen mam net uit ons leven weg was gelopen. Geen idee hoe ze dat vol heeft gehouden, ik was een stuk zwaarder als driejarige terwijl Emma ook pas twaalf was. En Amber laat mijn benen al slapen.
En als ik erover nadenk, kan ik me niet voorstellen hoe ze op mijn leeftijd al voor zes jongere broers zorgde.
Wanneer had ze dan tijd om te leren of te spelen? Zelfs nu zie ik haar nooit naar de stad gaan met een vriendin, alleen maar met ons.

Het zorgt ervoor dat ik me schuldig voel over mijn dwarse gedrag.
Hier heb ik al met Chris en Emma over gesproken. En in plaats dat ze me op mijn kop gaven, hebben ze me aangemoedigd om mijn grenzen op te zoeken. Ze vinden juist dat ik me moet gedragen als een normale twaalfjarige en me niet schuldig hoef te voelen omdat ik dingen kan doen die zij nooit konden doen.
Ze zeggen dat het juist hun moeite loont dat ik die dingen wel kan doen. Dit is de leeftijd om uit te vinden wat ik allemaal leuk vind en waar ik later meer mee wil gaan doen, zoals tekenen.
En natuurlijk hebben ze duidelijk gemaakt dat ze het erg waarderen als ik help met mijn taken en de kleintjes.

De jongere kinderen maken in de eetkamer hun huiswerk, terwijl de oudere in de tuin bezig zijn om alles klaar te zetten. Door de open ramen is hun geklets zacht te horen.
Naar beneden kijkend zie ik dat Amber eindelijk in slaap is gevallen. Voorzichtig sta ik op om haar in haar bedje te leggen. Vanuit het bedje naast het hare, opent Jasper zijn ogen zodra ik haar neerleg, maar met een aai over zijn wang, vallen zijn ogen weer dicht.
Zachtjes zet ik de babyfoon aan en loop de kamer uit. De deur sluit ik voorzichtig achter me, het laatste wat we willen is dat ze per ongeluk wakker worden door een dichtslaande deur.

In de keuken was ik mijn handen en ga ik aan de ontbijtbar zitten. Er liggen allemaal groente die al afgespoeld zijn klaar om gesneden te worden. Brad zit naast me op zijn telefoon te appen. Als ik zie dat hij een hartje op zijn scherm binnen krijgt, draai ik me weer kwaad om naar de groente en pak het mes van de snijplank.
"Ga jij ook helpen?" vraag ik kortaf aan hem.
Hij maakt een afkeurend geluid, alsof er iets in zijn keel vastzit.
Vragend kijk ik hem aan.
"Er zijn vrouwen genoeg hier in huis, waarom zou ik me bemoeien met het eten?"
"Eh, Emma slaapt? En mijn zusjes zijn pas acht. Waarom zouden zij de groente moeten snijden als jij niks zit te doen?" vraag ik verbaast. Zo brutaal hoef ik me naar mijn broers of Emma niet te gedragen. Maar Brad kan me de boom in.
Hier in huis helpt iedereen waar het kan, alleen hem heb ik nog nooit iets zien doen.

"Weet je wel hoe je een luier moet verschonen straks? Of is dat ook een vrouwentaak?"
Hij lijkt mijn vraag niet gehoord te hebben, al krijgt zijn gezicht een rodere kleur en staat hij ineens op. Kwaad loopt hij de tuin in.
Op hetzelfde moment hoor ik de voordeur open gaan en aan de reactie van Austin, die enthousiast schreeuwt, zijn Ryan en Cindy er met de kinderen en Nancy. Ryans zoontje Nick is net zo oud als Austin en zit bij hem en Ashley in de klas. Zijn jongere broertje Vince is net zo oud als Gregory.

Zouden ze weten hoeveel geluk ze hebben dat hun moeder nog bij hen is? Of merk je daar niks van als je zo klein bent.
De kleintjes weten ook niet beter dan dat Emma hun moeder is. Maar geen van hen weet wie hun vader is of mist hem en Emma's baby kent haar vader straks ook niet. Eigenlijk zit onze hele familie maar raar in elkaar.

Ik snij me bijna in mijn vinger als Nancy ineens haar handen op mijn schouder legt.
"Rustig vriend, wat is er aan de hand?" vraagt ze, terwijl ze naast me gaat zitten en me helpt met het snijden van de groente.
"Heb je wel je handen gewassen Nancy?" vraag ik, haar wat groente aangevend.
"Jawel meneer, daarom had ik ook niet verwacht dat je van mij zou schrikken. Waar zat je met je gedachten?"
Voorzichtig kijk ik om me heen wie er allemaal in de buurt is. Maar alleen Chris en Ben lopen fluisterend door de keuken heen.

"Ik dacht aan Emma, en dat haar baby straks ook geen vader heeft. En dat eigenlijk geen enkel kleintje een vader heeft, of hun eigen moeder," zeg ik zachtjes.
"Hmmm, dat is ook wel verdrietig he? Soms verbaas ik me erover wat jullie gezin allemaal al heeft meegemaakt. En hoe sterk jullie samen zijn. Heb je het wel eens vanaf die kant bekeken Jack?" vraagt ze.
"Hoe bedoel je?"
"Dat het verlies van jullie ouders jullie nooit zwakker heeft gemaakt, maar juist sterker. Heb ik je wel eens verteld over mijn ontmoeting met dit bijzondere gezin?"

Ontkennend schud ik mijn hoofd. Ze was mijn eerste juf, maar verder heb ik nooit stil gestaan bij mijn basisschooltijd, "zijn we zoveel anders dan andere kinderen? Mam had vier kinderen in vier jaar tijd, en daarvoor had ze er ook al vier gekregen. Ik was het nakomertje. Kun je mij erover vertellen?"
Emma verteld vaker over de dingen die mam vroeger leuk vond om met me te doen. Maar steeds vaker vraag ik me af, hoeveel daar van waar is. Vooral als ik de kwade blikken in de ogen van mijn oudere broers zien. En niet alleen kwaad, ook verdrietig en schuldig. Maar ze willen het nooit uitleggen.

"Toen jij in mijn klas kwam, was ik net begonnen als kleuterjuf. Weet je dat ik de eerste maanden niet eens door had dat jou vader en moeder afwezig waren? Dit was namelijk nergens aan te merken.
Je was altijd vrolijk en zag er goed verzorgt uit, je kwam nooit te laat.

Na een paar maanden had ik pas door dat er een hele bende van jullie op school zat, omdat Emma zich anders ging gedragen. Als ik het me goed herinner zat Luke toen in groep vier, Matthew in vijf, Charlie in zes en Henry in groep zeven. Eric was toen net naar de brugklas gegaan.
Maar jullie kwamen nooit de school binnen voor ze een kus en een knuffel had gegeven. Altijd bleef ze staan zwaaien aan de poort tot jullie veilig binnen waren voordat ze door liep naar haar school. Ze deed het met liefde.
En toen de eerste baby's bij jullie achter gelaten werden en ze 's morgens met wallen onder haar ogen door de slapeloze nachten terug naar huis liep met een kinderwagen, kwam ik er pas achter wat er aan de hand was.

Van een andere juf hoorde ik toen dat Emma degene was die ervoor zorgde dat jullie op tijd kwamen en een lunchpakket mee kregen. Dat ze de paar maanden voordat jij naar mijn klas kwam, thuis bleef om voor jou te zorgen. En toen je eenmaal kwam, Eric haar spullen meenam naar de middelbare school, zodat ze niet met haar tas op haar rug hoefde te rennen om nog op tijd te komen. En dat Ben na schooltijd zoveel mogelijk werkte, Chris de hele dag in de garage aan het werk was en Emma zelfs 's nachts kantoorpanden poetste.
Al die tijd dacht ik dat ze jullie ouders hielp door jullie af te zetten en op te halen. Niet dat ze de volledige zorg op haar schouders had genomen.

De hele lerarenkamer had het erover hoe oneerlijk het was dat er zoveel druk op je oudere broers en zus lag, terwijl ze zich juist druk moesten maken over het krijgen van een vriendinnetje of vriendje, het cijfer van een toets of waar ze met vrienden uit wilden gaan.
Echter konden we er niks aan doen, ze waren erg gesloten over jullie thuis situatie, ze waren bang dat de instanties moesten ingrijpen als ze ervan afwisten en jullie uit huis zouden plaatsen. Ze vonden dat ze alles zelf moesten oplossen.

Hetheeft veel tijd gekost voordat ze ons genoeg vertrouwden en om hulp durfden tevragen bij opvoedkundige vragen over jullie.
Ze deden zo goed hun best, maar werden in het diepe gegooid zonder bandjes. Voor jullie gezin was het letterlijk snel leren zwemmen of verzuipen.
Het was gewoon niet eerlijk, voor niemand."

Terwijl ik diep nadenk over mijn basisschool periode, kan ik me niet herinneren dat er veel spanningen of problemen waren. Natuurlijk vroeg ik me wel eens af waarom ik geen ouders had, ik heb nog wat vage herinneringen aan mam.
Maar ik dacht nauwelijks aan pap, hem miste ik niet, als hij er was, was iedereen altijd gespannen ook al vertelde niemand waarom.

"Nee, het was misschien niet eerlijk of makkelijk, maar het was gewoon zo. Ik weet niet beter dan dat Emma thuis is om voor ons te zorgen en 's avonds werkt als de rest thuis is. En ik weet dat ze allemaal van me houden, dat zeggen ze vaak genoeg.
Als ik bij vriendjes ga spelen, merk ik dat het bij ons thuis juist veel warmer is. Zelfs al moet ik meer in huis helpen dan mijn beste vrienden, ik voel me altijd geliefd. En ik weet dat mijn vrienden hier graag komen om juist een knuffel van Emma te krijgen of een schouderklopje of advies van mijn broers."

"Precies. Het had zo anders kunnen lopen, met jullie allemaal opgesplitst in een pleeggezin of geadopteerd door verschillende ouders. Na al die jaren in het onderwijs heb ik genoeg verhalen gehoord over leerlingen die verwaarloost worden, of mishandelt. En die hadden dan de 'perfecte' gezinssituatie met een vader en moeder, genoeg geld en een leuk huis. Maar ze misten de warmte dat van een huis een thuis maakt.
Daarom heeft iedereen ook zoveel mogelijk geholpen om Chris de voogdij over jullie te laten krijgen, zonder de vele verklaringen was dit nooit gelukt. Iedereen kon, en kan nog steeds, zien hoe goed het gaat met dit gezin, ondanks alle uitdagingen.
Jullie weten hoe je voor jezelf moet zorgen, en voor elkaar. Jullie zijn zo loyaal en trouw naar elkaar, dat kan ik alleen maar bewonderen. En ik heb medelijden met de toekomstige vriendjes of vriendinnetjes van jullie. Ze krijgen niet alleen één van jullie, maar het hele gezin erbij."

Zonder dat ik het doorhad is Ryan bij ons komen staan en slaat zijn arm om mijn schouders. Weer val ik van schrik haast van de stoel af.
"En een hoop beschermende vrienden."