Vrijdagavond en de buren slapen al.
Nancy stapt net in haar auto en rijdt weg.

We hebben kort gevierd dat Emma nu met zwangerschapsverlof gaat. Nancy kwam rond het tijdstip dat Seb naar huis ging, hij lijkt hier wel te wonen als hij niet aan het werk is.
De enige reden dat hij niet is blijven slapen is omdat hij morgen weer vroeg op moet om zijn moeder naar het station te brengen, voordat hij weer terug komt om met de kinderen te picknicken.

En op de een of andere manier heeft Nancy een afspraakje uit hem weten te peuteren. Best knap als je bedenkt dat ze elkaar alleen in de gang tegen kwamen. Maar van de andere kant, Seb probeert haar al jaren in bed te krijgen en dat is hem nog steeds niet gelukt.
Steeds weer wijst ze hem ijskoud af, en nu heeft hij het opgegeven en krijgt ze ineens interesse. Vrouwen.

Dit mijn favoriete plek van ons huis.
Op het dak, net naast mijn raam en volledig in het donker.
Ik kan zowel de achtertuin als de oprit in de gaten houden en daardoor ook de rest van de straat. Niet dat er veel gebeurt om tien uur 's avonds.
Maar het mooiste is dat bijna niemand me hier zal lastig vallen. Daarvoor moeten ze namelijk  mijn slaapkamer in komen en de jongere leden van mijn familie durven dat gelukkig allemaal niet.
Dan negeren we even het feit dat de mijn nichtjes laatst mijn lades hadden onderzocht en dolgelukkig waren met mijn 'make-up'.

Gek eigenlijk, het zijn net zo goed mijn broertjes en zusjes, maar toch zien we hen niet zo.
Misschien is het nog vager dat mijn oudere broer hun voogd is en mijn jongere zusje hun moeder. Als je daar te diep over nadenkt wordt je hoofd er niet rustiger van.

Als ik een hoop gestommel in het raamkozijn hoor, weet ik al wie me wel durft te storen hier. De enige die ook de rust op zoek nu alle kinderen in bed liggen.
En ik weet wel beter dan haar hulp aan te bieden, ook al hou ik goed in de gaten dat ze niet uitglijdt. De opening van het raam is echter groot en het stuk dak is vlak.
Ze zal nog drie meter moeten doorrollen wil ze van de garage afvallen en voor die tijd heb ik haar al gevangen. Al zal ze niet al te best meer rollen nu, haar buik zit daarvoor in de weg.

Onverwachts raakt iets donkers en zachts mijn gezicht. Een deken. Vragend kijk ik haar kant uit, niet dat ze mijn gezichtsuitdrukking kan zien. "Wat is er aan de hand?" vraag ik.
"Ik wil niet opvallen zo meteen. Brad is onderweg en ik wil hem in alle rust bellen voordat hij aankomt," zegt ze.
"Wil je dat ik naar binnen ga?" stel ik voor. Bezorgt kijk ik haar kant uit, haar stem klinkt vreemd, geforceerd.

"Nee, juist niet. Ik wil graag dat je erbij blijft. Ik wil liever niet alleen zijn."
De deken om mijn schouders heen slaand, nodig ik haar met een open arm uit om tegen me aan te komen zitten. Zodra ze naast me zit, leg ik mijn linkerhand op haar buik. De kleine groeit goed de laatste tijd.
"Je weet zeker dat het er maar eentje is?" vraag ik voor de grap, zodra mijn hand weggeschopt word. Puur om de baby te plagen, leg ik mijn hand aan de andere kant van de buik neer. Het lijkt wel alsof er een hele verhuizing gaande is in haar buik, voordat ik weer een schop krijg tegen mijn hand.

"Het is vast een jongen, hij schopt iedere keer raak," zeg ik trots.
"Maak hem maar moe dan, als hij je hand van mijn buik af blijft schoppen, slaapt hij misschien een keer zodra ik zelf ook wil slapen. Het lijkt wel alsof 's nachts mijn blaas een boksbal word en daartegen geschopt moet worden."
Grinnikend verplaats ik mijn hand weer. "Maar waar wil je eerst over praten?"

"Nancy was hier zojuist. Je kent haar oudere zus ook, Cindy, die met Ryan is getrouwd," begint ze.
"Ja?" Ze komen wekelijks over de vloer, dus vraag ik me af waarom ze haar verhaal rekt.
"Wist je dat hun jongere broer bij Chris en Brad in de klas heeft gezeten?"
"Nee, dat wist ik niet. Steven is dat toch?"
"Klopt. En Steven kreeg vanmiddag een uitnodiging voor de bruiloft van zijn middelbare school liefje, Gwendolyn."

"Ow, die kan ik me wel herinneren, cheerleader, maar wel een lieve meid. Een beetje naïef." Misschien is dat een vriendelijke manier om te zeggen dat iedereen over haar heen liep.
De halve school beweerde met haar het bed te hebben gedeeld. Chris heeft dit altijd ontkent en zo kwam ze ook niet op ons over als ze op bezoek kwam.
Maar ze ontkende de geruchten ook nooit. Het enige dat ik zeker weet is dat Chris er niet bij hoorde. Hij zag haar altijd als een goede vriendin, tot mam verdween en hij zo snel mogelijk zijn school af moest maken en geen tijd meer had voor zijn vrienden.

"Ik heb Stevens uitnodiging gekregen van Nancy, kijk maar," zegt ze, terwijl ze me een dik aanvoelende envelop aangeeft. Met een polsbeweging zet ze de zaklamp van haar telefoon aan, waarbij we alle twee onze ogen dichtknijpen.
"Auw, sorry, nu zien we niks meer," zegt ze met een kneepje in mijn hand die nog op haar buik ligt.
"Geen probleem, gelukkig ben ik het wel gewend. Seb is niet de meest handige als we met een zaklamp in een donkere ruimte aan het oefenen zijn."
Haar zachte gegiechel klinkt iets geforceerd. Ik ben benieuwd wat er in de kaart staat. Maar zodra ik de kaart uit de envelop haal, begin ik hardop te vloeken.

Het licht van de zaklamp begint nu te trillen en als ik haar aankijk, zie ik de tranen over haar wangen lopen.
"Hij gaat trouwen Ben, hij was helemaal niet vrijgezel toen hij me tegen kwam. Hij heeft al jarenlang een relatie en gaat volgende maand trouwen," zegt ze met een gebroken stem. Haar zin eindigt met een snik, waarbij ik haar stevig tegen me aantrek en mijn lippen op haar haren druk.

"Het spijt me liefje. Als ik hem in mijn handen krijg zal ik hem wurgen. En niemand die hem erna zal vinden. Weet de rest er al van?"
"Nee, ik wil hem eerst bellen en zien wat hij te zeggen heeft. Hij is onderweg en kan elk moment aankomen. Jij hebt me een keer verteld dat hij vaker hier staat te bellen voordat hij naar binnen komt. Ik vraag me af wat hij nog meer te verbergen heeft."
"Wil je hem er meteen mee confronteren? Of wil je eerst kijken hoe hij zich dit weekend gedraagt?" peil ik voorzichtig.

Als reactie haalt ze haar schouders op. Dan zet ze de zaklamp uit, klikt op Brads naam en zet de telefoon op handsfree.
Geduldig wachten we tot hij eindelijk de telefoon opneemt. Vlak voordat hij naar de voicemail overgaat, neemt Brad op.
"Hallo?"
"Hey Brad, met mij. Gaat alles goed onderweg?"
"Ow, hey Emma. Ja, ik ben er bijna. Wat is er zo dringend dat je niet kunt wachten tot ik er ben?" Nu pas valt het me op hoe denigrerend hij tegen haar praat. Alsof ze zijn tijd en aandacht nauwelijks waard is.

"Niks belangrijks, ik hoorde net van Chris dat een oud klasgenootje van hem gaat trouwen. Hij vroeg zich af of jij misschien wist wie het was, aangezien jullie samen in haar klas hebben gezeten, Gwen was het?
Ze zou bij jou in de buurt moeten wonen. Ik vroeg me af of jij misschien wist met wie ze gaat trouwen, zodat ik het hem kan vertellen. Misschien kan ik hem dan duidelijk maken dat het tijd is dat hij ook een vriendin krijgt," ratelt ze nerveus.
Al zal Brad dat nauwelijks merken, als Emma eenmaal aan het praten is, komen er hele verhalen uit. De enige reden dat ik weet dat ze nerveus is, is omdat ze met haar vingers blijf spelen.

"Serieus? Dus je haalt me uit mijn concentratie om veilig auto te rijden, om te roddelen over een oude klasgenoot? Nee, ik weet niet met wie ze gaat trouwen. Ik ben er over een kwartiertje, tot zo."
En zonder verder op een reactie te wachten, hangt hij op.
Als ik haar voel trillen, trek ik de deken strakker om haar heen en vouw mijn beide armen om haar schouders. Al weet ik dat het trillen niet door de kou kan komen.

"Spreekt hij altijd zo tegen je aan de telefoon?" vraag ik, mijn woede inhoudend.
"Hij houdt er niet van om afgeleid te worden in het verkeer," verdedigd ze hem halfslachtig.
Wat de grootste onzin is, want zodra ze samen ergens heen gaan, zit hij de heen en terugweg met vrienden te bellen. En vaak niet eens via de carkit. Maar dit weet ze zelf ook wel.

Voordat ik nog iets kan vragen, komt Brads auto al aangereden.
Een dure elektrische auto die je niet hoort. Eentje die hij nu geluidloos iets verderop in de straat parkeert en waarvan het portier heel zacht gesloten wordt. 

Zelfs Brad is niet zo dom om in onze straat via de carkit te bellen, aangezien je buiten de auto het gesprek beter kunt volgen dan binnenin.
En zoals Emma al aangaf, gebruikt hij inderdaad de plek naast de garage om nog snel te bellen. Alleen ga ik normaal naar binnen omdat ik nooit wil afluisteren.

"Hoi lieverd...
 Ja, ik ben in het hotel aangekomen...
 Nee, het is een armoedige bende, maar helaas was er niks anders vrij...
Ja, het is maar voor twee nachten...
Ik mis jou ook...
Je weet dat dit mijn laatste zakenreis is, dan blijf ik ieder weekend thuis......
Ja, ik weet dat we maandagochtend de afspraak hebben om de bruidstaart te proeven....
Moet je moeder echt mee?...
Ja, ik weet dat zij alles betaald...
Ik vertrek hier zondag laat in de middag...
Doei, ik hou ook van jou."

Maar in plaats dat hij naar de voordeur loopt als zijn gesprek geëindigd is, belt hij de volgende op.

"Hey man...
Ik heb een probleem...
Ja, ik denk dat ze iets vermoed, ze vroeg net naar Gwens huwelijk...
Zondag voor ik naar huis ga maak ik er een einde aan...
Al dat gedoe en we hebben nog geen drie keer seks gehad, al die moeite voor niks...
Nee, ze hebben kinderen genoeg hier, dus ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik die van mij erbij dump. Wat denk je dat Gwen zegt als ze erachter komt? Zij mag dan zo stom zijn om al mijn slippertjes te vergeven, maar een kind uitleggen? Haar moeder zorgt er dan wel voor dat ik geen cent meer krijg en wat moet ik dan?...
Hoe moest ik nou weten dat ze de eerste keer ook zwanger kon raken? Ik dacht dat ze een leuke uitdaging was na al die makkelijke meiden, maar ik heb mijn lesje geleerd. Ook bij een maagd moet je een condoom gebruiken...
Pfff, alleen de eerste keer heb ik haar meegenomen naar een hotel, dat heb ik je toch uitgebreid verteld? Daarna heb ik het nog een paar keer geprobeerd, maar er is altijd wel een reden dat het niet kan of ze geen zin heeft, hoeveel ik mijn best ook doe. Weet je hoe vaak een kind kan gaan huilen 's nachts als er zo'n twintig rondlopen?...
Haha, ja inderdaad...
Ik zal dit weekend nog eens proberen, zodat ze weet wat ze mist en ik toch nog voor mijn maandenlange moeite wordt beloont...
Och, het bespaarde me iedere maand de overnachting in een hotel en het eten is goed...
Is goed man, je ziet me zondag."

En na die woorden loopt hij naar de voordeur en belt aan.
Nu ben ik degene die zit te trillen. Echter niet van de kou of van verdriet, maar van ingehouden woede.
Pas als Brad door de voordeur naar binnen loopt en de deur achter hem dichtvalt, ontsnapt er bij Emma een snik. Ik trek haar op mijn schoot en omhels haar met beide armen, terwijl ze onbedaarlijk begint te huilen.

Vanuit mijn raam schijnt er ineens licht op het dak, iemand heeft mijn slaapkamerlamp aangemaakt.
Dan hoor ik boven ons hoor ik geschuifel en een paar seconden later steekt Eric zijn hoofd door de raamopening.
"Eric, haal Chris en Ben, laat ze Brad op de bank neerleggen en zeg dat Emma in mijn bed in slaap is gevallen. Zorg ervoor dat jullie drieën stil hierheen komen."
Met een snelle blik op de huilende Emma, draait hij zich zonder een woord te zeggen om en loopt mijn kamer weer uit.

De volgende ochtend loopt Emma als een zombie rond. Haar gezicht is bleek en ze heeft wallen onder haar ogen. Dit is niet hoe we hadden gehoopt dat ze haar zwangerschapsverlof zou beginnen.
Nadat ik mijn broers gisteravond op het dak op de hoogte bracht van de huwelijksuitnodiging en de telefoongesprekken van Brad, is Emma in mijn armen in slaap gevallen.
Helemaal uitgeput van de stress en het verdriet.
Ze werd zelfs niet wakker van Amber, die vannacht weer eens wakker werd. We hebben de kleine naast haar in mijn bed gelegd en de enige reactie was dat ze instinctief haar lichaam om de kleine meid heen krulde en verder sliep. Amber sliep erna ook als een roos.
Die kleine is misschien nog wel het meest gevoelig voor Emma's spanningen.

De enige begroeting die Brad vanmorgen aan Emma gaf, was een korte snauw omdat ze hem gisteravond niet had begroet en erna een bezorgde vraag of ze iets besmettelijks van de kinderen had opgelopen.
Waar hij ziek van kon worden...

Verder loopt hij al de hele ochtend buiten te bellen, terwijl iedereen alles klaar aan het maken is voor een picknick in het bos.

"Ga douchen liefje, wij regelen alles. Misschien voel je je erna iets beter. We zijn er voor je, wat er ook gebeurt," stel ik haar gerust.
Met een kus op haar kruin stuur ik haar naar de badkamer.
Zonder te protesteren loopt ze weg.

Tegelijkertijd hoor ik de voordeur open gaan. "Ruik ik daar lekkere malse kinderbillen?" roept Sebs zware stem door het huis heen.
Als reactie horen we een hoop gegil en rennende voeten.
Maar Seb loopt meteen door naar de keuken. Met een gebaar alsof ik aan het bellen ben wijs ik naar de tuin.

"Die vuile.. argh! Tis dat er zoveel onschuldige kinderoren in de buurt zijn die me kunnen horen. Maar mijn wapen ligt in de auto, een schep hebben we in de schuur, we gaan picknicken in het bos. Nu moeten we alleen nog ons verhaal op elkaar afstemmen.
Hij ging plassen en kwam nooit meer terug? Hij werd opgegeten door een wolf? Brak zijn nek tijdens de wandeling?"

Grinnikend schudden we allemaal ons hoofd.
"Nee, we pakken hem waar het pijn doet. We hebben een maand de tijd om alles te regelen en uit te zoeken, maar we hebben een plan," vertelt Chris.
"En Emma?" vraagt Seb.
"Zij heeft hem niet nodig. En hij gaf gisteravond duidelijk aan dat hij haar en de baby niet wil, na morgen dumpt hij haar toch. Nu wil ze voor deze keer het laatste woord hebben en hem niet laten merken hoeveel pijn het haar doet.
We weten in ieder geval waar en wanneer hij gaat trouwen, we moeten nu alleen nog zorgen dat hij niks aan ons merkt," zeg ik.

"Dat betekend niet dat we hem niet per ongeluk pijn kunnen doen. Hij zal met een hoop blauwe plekken thuiskomen," vult Eric aan.