Half vijf.
Op de klok kijkend besluit ik dat het wel weer welletjes is geweest.

Vandaag is het pasta-dag en dat betekend dat Clara heeft geholpen met het maken van eten en er keuze genoeg is.
Aan alleen een grote ketel met spaghetti heb je dan nooit genoeg bij ons thuis. Vandaag kun je uit verschillende maaltijden kiezen, van spaghetti, macaroni, gnocchi en tortellini met verschillende losse sauzen, tot lasagne.
Met brood en salades als bijgerechten. En alles wat er vandaag over blijft, gaat morgen mee als lunch, al neemt Eric het meeste mee voor zijn collega's.

"Henry en Charlie, hebben jullie je gewassen en omgekleed?" vraag ik naar de jongens kijkend.
"Ja Chris, we lopen alvast naar huis. Zullen we de was dan voor je afmaken?" vraagt Henry.
Niet dat het volledig vrijwillig is, degene die de laatste was van de dag doet, hoeft de tafel niet te dekken.
Ook loop je dan niet het risico om de kleinere kinderen klaar te maken voor het eten.

"Is goed, ik sluit af, ga snel douchen en loop de administratie nog snel na. Als ik de planning van morgen af heb kom ik naar huis toe. Zeg maar tegen Emma dat ik er om uiterlijk vijf uur ben."
Met een snelle zwaai rennen ze de garage uit. Tegelijkertijd gluurt Ryan naar binnen. Hij woont iets verderop bij ons in de straat.
Om de een of andere reden moet hij na een hele dag met Eric te hebben doorgebracht, nog altijd even hallo zeggen.
Sommige mensen kunnen geen genoeg van ons krijgen.

En als teamleider blijft hij altijd langer op zijn werk hangen dan de rest.
"Hey Chris, is alles goed gegaan vandaag?" vraagt hij, naar binnen stappend.
Meestal is hij met een paar minuten weer weg, want Cindy geeft hem op zijn kop als hij te laat thuis komt.

"Ja, het is ondertussen al zo druk dat ik drie man in vaste dienst heb. Het wordt tijd dat de rest van de jongens wat ouder wordt, dan heb ik meer gratis hulp," zeg ik met een knipoog.
"Gratis, natuurlijk. Je weet dat je je broers meer betaald dan wat ze in een supermarkt kunnen verdienen."

"Maar ze werken er ook hard genoeg voor, geen van hen klaagt ooit over alle extra taken die ze ook nog eens thuis toebedeelt krijgen. En als ik hoor hoe weinig hun leeftijdsgenoten in het huishouden doen, ben ik maar al te trots op ze."
"Het zijn goeie jongens, allemaal. Daar mogen jullie ook trots op zijn. Emma zag er trouwens moe uit, is ze al gestopt met werken?"
"Bijna, morgen is het haar laatste dag en als het aan haar lag zou ze nog gewoon doorgaan. "
"Tis me een eigenwijze meid. Soms is ze koppiger dan goed voor haar is. Zelfs Cindy geeft dat aan, en als zij het al vind, moet het wel heel erg zijn.
Maar nu we het over Cindy hebben, ga ik er snel vandoor voordat ik niks te eten krijg," en lachend loopt hij weer naar buiten.

Snel sluit ik achter hem af, voordat ik me ga douchen. Ondanks dat het thuis ook kan, is het prettigere om schoon het huis in te komen met alle kinderen om me heen.
Het is al moeilijk genoeg om het huis enigszins schoon te houden, laat staan als ik met mijn kleren vol smeer binnen kom lopen.

Na het douchen loop ik de planning voor morgen en de rest van de week door. Nu mijn enige concurrent in de stad ermee is gestopt, krijg ik het steeds drukker. Gelukkig heeft deze garage nog uitbreidingsmogelijkheden genoeg, want die zullen we nodig hebben.

Zodra ik de garage afsluit en naar huis begin te lopen, remt er een auto af die in mijn wandeltempo naast me begint te rijden.
"Hey lekker ding, wil je een lift?" vraagt een zware stem.
Op het moment dat ik stop met lopen, staat de auto ook stil. Grinnikend maak ik het achterportier open.
"Nou, als jij me die hele vijf minuten lopen wilt besparen, dan graag. Maar jullie zouden morgen toch pas weer thuis komen?"
Snel geef ik beide mannen een klopje op hun schouder en leun tussen hun stoelen door om ze aan te kijken. En omdat ik weet dat ik Ben ermee irriteer.

"De situatie was eerder afgehandeld dan verwacht. Maar Chris, ga netjes zitten en maak je gordel vast, ook voor dit korte stukje," waarschuwt Ben me.
"En als ik daar nou geen zin in heb?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Er is niks zo leuk als mijn jongere broers plagen. En laten ze nou allemaal jonger zijn.

"Dan komen we te laat en vertel ik aan Emma dat het door jou komt," bemoeit Sebastiaan zich ermee. Ben zijn partner heeft precies dezelfde gespierde bouw, maar met een lichtbruine huidskleur.
Ashley vroeg vorige week nog in alle onschuld aan hem of hij zich iedere ochtend bruin schminkte, de meiden hadden Ben's camouflagekleuren gevonden en zich ermee opgemaakt, en stelde voor dat Seb de volgende keer groen moest gebruiken in plaats van bruin. En die arme man heeft nu inderdaad groene strepen over zijn wangen gesmeerd.

"Je hebt de make-up voorstellen van een stelletje meiden opgevolgd?" vraag ik lachend, terwijl ik achterover leun en mijn gordel vastmaakt.
"Zegt degene die bang is voor zijn jongere zusje en nu snel goed gaat zitten," bromt hij alleen maar terug, "en daarbij zijn die zusjes van jou best eng als ze hun zin niet krijgen."

Dat is zeker waar. Het zijn een stelletje deugnieten. Nadat Ashley dit had gevraagd, was Seb 's avonds op de bank in slaap gevallen. De meiden hebben toen zijn gezicht volgesmeerd met kindermake-up.
De watervaste troep die vrouwen gebruiken is er niks bij, hoe dit spul veilig moet zijn voor het gebruik door kinderen begrijp ik niet, want Seb heeft twee dagen lang met rode vlekken van de lippenstift rondgelopen.
Gelukkig voor hem was het weekend.
En hebben wij genoeg foto's gemaakt als bewijsmateriaal.

Thuis aangekomen wordt de auto geparkeerd naast de rest van het wagenpark. Binnen is de chaos al compleet, terwijl de eettafels gedekt worden in de eetkamer, wordt er huiswerk verzamelt en aan de kant gelegd, en rennen er allemaal kinderen tussendoor.

Charlie loopt met een wasmand rond terwijl Henry een stapel gevouwen lakens naar de linnenkast brengt. Clara commandeert Eric in de keuken.
De drukte negerend loop ik eerst naar het whiteboard dat naast de achterdeur hangt. De meeste taken zijn echter al aangevinkt, alleen de kippen moeten nog gevoerd worden.
"Zal ik de kippen voeren Eric?" vraag ik hem, aangezien dit normaal zijn vaste taak is.
"Graag, wil jij je zusje wakker maken Ben? Ze ligt op jou bed, aangezien dat de rustigste plek van het huis is. Over vijf minuten kunnen we eten," antwoordt Eric.

In de bijkeuken pak ik het voer voor de kippen en loop naar buiten.
Ondanks dat het huis al een hoop kamers had, hebben we de afgelopen vier jaar flink verbouwd. Boven de garage hebben we Ben's slaapkamer gemaakt, met een ingang vanaf de overloop. Het was eigenlijk bedoeld voor opslag, maar met een paar kleine aanpassingen, is het een ruime slaapkamer geworden. En doordat deze kamer het verste van de rest vandaan ligt, hoor je het rumoer van beneden er nauwelijks. Wat ook wel nodig is voor Ben, met zijn onregelmatige diensten en soms erg korte nachten.

Eric heeft er gelukkig geen last van, die slaapt dwars door alles heen. Zelfs van een huilende baby naast hem, wordt hij nog niet wakker. Hij kan nog op de bank slapen terwijl de kinderen om hem heen spelen. En durft erna nog fit op te staan ook.

Na het voeren van de kippen en het verzamelen van de achtergebleven eieren, wordt ik begroet door stilte als ik de keuken weer inloop. Dat betekent dat iedereen op mij zit te wachten.
Nadat ik de eieren in de mand leg en mijn handen was, loop ik de eetkamer in.

De ruimte is groot, groter dan de twee woonkamers of de speelkamer. En dit is ook wel nodig.
Er staan drie tien-persoons eettafels tegen elkaar. Geen perfecte U-vorm, want de middelste tafel komt tot halverwege de kopse kanten van de andere twee tafels.
Maar op deze manier is er meer ruimte en een plek voor Amber, Jasper en Greg om te zitten in een kinderstoel. De kleinste kinderen zitten in het midden van de 'U' vorm en de rest zit eromheen verspreid. Ondanks dat Seb en Clara mee-eten, is er nog ruimte genoeg om extra stoelen aan te schuiven.

Het duurt maar liefst tot halverwege de maaltijd voordat de kinderen de groene vegen op Seb's wangen door hebben.
Natuurlijk willen ze nu allemaal camouflage vegen op hun gezicht. Gelukkig zijn ze snel af te leiden met de belofte dat we zaterdag gaan picknicken in het bos en ze dan niet alleen vegen in hun gezicht krijgen, maar Ben en Seb ze ook gaan leren hoe ze zich nog beter kunnen verbergen tijdens het verstoppertje spelen.

Na het eten vertrekt Emma naar het kantoor om te poetsen. Nog maar twee dagen van twee uur. Heel wat anders dan de acht uur per nacht die ze een paar weken geleden nog werkte.

Terwijl Clara me een uur later helpt om de jongste drie in bad te stoppen gaat de huistelefoon. Even later verschijnt Charlie in de deuropening.
"Het is die ouwe. Ik neem het wel van je over," zegt hij, me nog net niet de badkamer uitduwend.

Hij heeft genoeg herinneringen aan pa, maar weinig prettige. Hij begrijpt niet hoe een vader zijn kinderen zo erg in de steek kan laten.
Nu hij op de randstaat om zelf volwassen te worden, worstelt hij er nog meer mee. Hij mag dan wel tegen ons opkijken, maar als je vader geen best voorbeeld is, zorgt dit voor een vertekend zelfbeeld.

De studeerkamer inlopend, pak ik de telefoon van het bureau.
"Hallo?"
"Ah, Chris, hoe gaat het jongen?" vraagt pa, veel te enthousiast.
"Goed," ik neem niet eens de moeite om te vragen hoe het met hem gaat. Die interesse is al heel lang geleden verdwenen.
"En met de rest? Ook alles goed?"
"Welke rest, als je me namen geeft, kan ik je vertellen hoe het met ze gaat," dit is misschien een rotstreek van mijn kant, maar hij herinnert zich van de jongste kinderen niet eens hun namen.
"Hoe gaat het met je broers?" probeert hij, voorzichtig beginnend. We weten alle twee dat dit niet de reden is dat hij belt.
"Goed, zelfde als altijd," reageer ik kortaf.
"En met je zus?"
"Welke?"
"Emma natuurlijk!" nu lost zijn enthousiasme op en raakt hij geïrriteerd.
"Zodat je het weet, ik heb er nog vier. Allemaal door jou gemaakt. Maar Emma heeft nog een kleine twee maanden te gaan," met een grijns kijk ik op de klok. Nog een uurtje en dan komt ze weer thuis.

"Twee maanden voor wat?"
Dat is waar ook, we hebben hem nauwelijks gesproken het afgelopen jaar. En ik ga er niet vanuit dat mijn broers hem op de hoogte hebben gebracht van Emma's zwangerschap. Zelf spreekt ze hem nooit.
"Voordat je opa wordt." zeg ik met een gemene grijns. Helaas kan hij me niet zien.

"Wat? Is ze getrouwd? Met wie? Wanneer dat dan? Waarom heeft niemand mij iets verteld? Kan ik haar spreken?"
Er lijkt haast iets van paniek in zijn stemaanwezig te zijn. Bang dat je niet meer haar favoriete man in haar leven bent? Helaas pa, dat ben je al negen jaar niet meer. Al was Emma tot mam ervandoor ging een echt vaders kindje. Ze aanbad de grond waarop hij liep.

"Ze is nog niet getrouwd, de vader is Brad, die vroeger naast ons woonde, hij is van mijn leeftijd. En ze is aan het werk, ze wil je niet spreken," vat ik kort samen.
"Die jongen waar ze vroeger als een verliefde puppy achteraan liep? Is ze daar nooit overheen gegroeid? Maar ze zou moeten stoppen met werken, als ze nog steeds hetzelfde werk doet, is het te zwaar voor haar. Dat is niet goed voor de baby," alsof hij er ineens verstand van heeft.

"Pap. Thuis zeult ze rond met jouw andere kinderen. Je weet wel, die allemaal achtergelaten zijn door vrouwen die ze niet willen. De kinderen waar jij ook zo snel mogelijk afstand van deed.
Ga jij mij nou niet vertellen wat het beste is voor Emma. Of voor haar baby." Zonder op antwoord te wachten hang ik op.

Het schijnheilige gedoe iedere keer. Hij weet dat hij bij Emma op haarschuldgevoel in kan praten.
Als hij voor de deur zou staan, zou zij hem nog binnenlaten ook. Om vervolgens door de rest van ons weer naar buiten geschopt te worden.
En als hij nu nog een beetje om haar zou geven, maar daar geloof ik niks van. De enige keren dat hij steeds belt, is wanneer hij geld nodig heeft. Maar gelukkig trapt ze daar nooit in.
Al voelt ze zich de dagen erna wel schuldig en dat wil ik nu voorkomen.

Naar de keuken lopend zet ik aan de zijkant van het whiteboard een kleine aantekening:
Em, ouwe belde, vroeg om jou, weet van de baby, afgewimpeld.

Dan kan ik het in ieder geval niet vergeten en weet de rest ook meteen waar hij voor belde.