Roland moest toegeven dat ondanks zijn normaal goede richtingsgevoel hij absoluut de weg kwijt was. Het was alsof het huis hem gevangen had genomen. Een andere reden was dat het stof dat hier al tientallen jaren lang had gelegen hem wazig had gemaakt en hij zo de weg had verloren. Om het zachte stemmetje in zijn hoofd te stillen, ging hij uit van het laatste.

Een luide schreeuw sneed door zijn oren heen. Snel begon hij te sprinten naar het geluid, vergat daarbij goed op te letten. Voor hij het wist braken de planken onder hem en lande hij met een dreun op de grond. Gelukkig was hij niet verder gevallen, dan had hij zeker iets gebroken.

Roland kwam twijfelend overeind. De ruimte leek op een soort kelder, met stenen muren en een betonnen vloer. Wat hij zich snel besefte was dat hij gevangen zat, om hem heen zaten tralies. Er was weinig ruimte om te bewegen, misschien maar anderhalve meter. Verward keek hij om zich heen en zag de tafel buiten de cel staan. Alles zat onder het stof, maar hij kon zien dat er spuiten en wapens lagen. Een koud gevoel spoelde over hem geen zodra hij zich besefte dat het donkerrode op de vloer geen roest was, maar bloed.

Een hijgend geluid was te horen in de verte. Roland wist dat dit het einde was.

Het wezen kwam steeds dichterbij.