De twee vrienden kwamen steeds verder het gebouw in. Ze merkten dat ze in rondjes kwamen te lopen, maar nooit het raam waar ze door waren gekomen konden vinden. De angst begon steeds meer op ze in te spelen. Na wat als een eeuwigheid aanvoelde, legde Kit zijn hand op de schouder van zijn vriend en keek hem bezorgd aan.

'Weet jij nog waar we vandaan kwamen? Ik denk dat-' hij kreeg echter de kans niet om zijn zin af te maken. Een schelle, luide schreeuw kwam vlak naast ze vandaan. Ze sprongen allebei op en tot het genot van het wezen renden ze allebei een andere kant op. Deze besloot om achter de zwakkere aan te gaan.

Kit rende zo snel als hij kon, zocht zijn weg door het eindeloze huis. Maar wat achter hem aanzat was veel sneller. Toen hij de voetstappen recht achter zich hoorde keek hij nog snel naar het raam en maakte een snelle sprong in de hoop dat hij er doorheen kon komen.

Maar hij werd bij zijn arm vastgepakt en naar achteren gesleurd. Hij kreeg er nog één snelle, hoge schreeuw uit voordat hij de messen zijn lichaam in voelde gaan.